28/10/10

Όχι

Όχι, δεν είμαι περήφανη για τη χώρα που ζω. Διότι αν και σύμφωνα με τον ΓΑΠ όλα είναι καλά και δεν το ξέρουμε, η πραγματικότητα δυστυχώς έχει άλλη γνώμη. Και καμιά "εθνική επέτειος" δεν είναι αρκετή για να αναζωπυρώσει την "εθνική περηφάνια" μου για ένα έθνος που έχει ποικιλοτρόπως αποδείξει ότι δεν την αξίζει. Για την ακρίβεια, δεν ξέρω πια τι νόημα έχει η αλληλεγγύη για το "έθνος" μόνο και μόνο επειδή είναι το έθνος "μου". Βαρέθηκα τις πατριωτικές φανφάρες και τα εύκολα λογάκια για ένδοξους προγόνους και ιστορία. Θέλω μονάχα ανθρώπους να μπορώ να συνεννοηθώ - πνευματικά, συναισθηματικά, επαγγελματικά - ασχέτως παρελθόντος και παρόντος. Αυτούς θέλω για "ομοεθνείς" μου, αυτούς θέλω για "πατρίδα". Τα υπόλοιπα πια μοιάζουν ιδεολογικές ακάλυπτες επιταγές.

Όχι, αυτές τις μέρες "δε με θέλει". Την Τρίτη για πρώτη φορά στη ζωή μου διπλοακύρωσα εισιτήριο κατά λάθος, μόνο και μόνο για να πέσω στον πιο ξινό και τζάμπα μάγκα ελεγκτή Αθηνών και περιχώρων. Χτες έφαγα μια επική βροχή (αλλά επική - μιλάμε μιάμιση ώρα μετά τα ρούχα να μην έχουν ακόμα στεγνώσει πάνω μου) και σήμερα είμαι κρυωμένη, με απόλυτη ανάγκη χουχουλιάσματος και κανέναν για να χουχουλιάσει μαζί μου.

Όχι, καμιά φορά όσο και να αγαπάω δε μπορώ να συμβιβάζομαι με τους χρόνους και τις ανάγκες των άλλων. Προτιμώ το τίποτα από ένα ανούσιο λίγο που απλώς μου θυμίζει αυτό που κάποτε ήταν ουσιαστικό και πολύ. Ακόμα κι αν για κάποιους - λίγους - ανθρώπους αφήνω πού και πού κατά μέρος τις άμυνές μου, τελικά καμιά φορά απλώς δεν αξίζει.

Και ναι, είμαι σε mood γκρινιάγματος. Τρέχει τίποτα;

Υ.Γ. ΄΄Αντε, και τραγουδάκι, ολίγον τι παλιό, με το οποίο όμως έχω κολλήσει τελευταία.

16/10/10

Ενοιικιάζεται

Ο έρωτας είναι σαν να νοικιάζεις σπίτι. Λες αυτό είναι, το θέλω, εδώ θα μείνω. Ή λες καλωσήρθες, είσαι αυτό που περίμενα, μείνε εδώ.

Αν το σπίτι είναι πρωτοκατοίκητο, χαράς ευαγγέλια. Κοιτάς τα ντουλάπια και τα πατώματα και τους τοίχους και τη μπανιέρα και λες, εδώ δεν έχει μείνει ξανά κανείς, εγώ θα τα εγκαινιάσω όλα αυτά. Και νομίζεις ότι είναι δικά σου, ότι κάτι ξεχωριστό κάνεις που είσαι ο πρώτος νοικάρης. Βάζεις τα καρφιά σου στους τοίχους και κρεμάς διάφορα, βάζεις τα ρούχα σου στη ντουλάπα, φέρνεις τα έπιπλά σου, μένεις μέχρι όσο σου κάνει κέφι και μετά θυμάσαι ότι όπως νοικιάζονται τα σπίτια, έτσι κάποτε πρέπει και να ξενοικιάζονται. Και φεύγεις. Και όλο και κάποιο ενθύμιο της παρουσίας σου αφήνεις πίσω, όλο και κάποιο σημάδι στους τοίχους και τα πατώματα.

Αν το σπίτι είναι σχετικά καινούργιο μεν, όχι πρωτοκατοίκητο δε, σχεδόν με το που μετακομίζεις σε πιάνει η περιέργεια: Ποιος πήγε και έβαλε εκεί καρφί στον τοίχο; Από τι είναι αυτή η χαρακιά στο πάτωμα; Είναι εντάξει τα υδραυλικά ή θα τρέχουμε; Ενδεχομένως και το ίδιο το σπίτι αν είχε στόμα θα 'λεγε "άστα έφυγε ο !@!#!$ που με πήρε ένα λουλουδάκι και κοίτα πώς με κατάντησε. Κάνε με να νιώσω ξανά νεόδμητο". Ε και το κάνεις. Σιγά τα αυγά κιόλας, ένα βαψιματάκι εκεί πέρα και τα περισσότερα ίχνη του πρώην νοικάρη έχουν ήδη φύγει. Και προσποιείσαι ίσως ότι δεν υπήρξε "πρώην", λες ένα "σχεδόν ολοκαίνουργιο είναι το σπίτι που βρήκα" και είσαι εντάξει.

Αλλά άμα το σπίτι είναι τριάντα ετών και βάλε, με τα υδραυλικά να τη βγάζουν - να μη τη βγάζουν, την υγρασία να δημιουργεί μια αρτιστίκ εσάνς μούχλας σε τουλάχιστον ένα τοίχο, τις μισές πρίζες χαλασμένες και τις άλλες μισές έτοιμες να χαλάσουν, με τουλάχιστον ένα "ιδιότροπο" ντουλάπι που για να ανοιγοκλείσει "θέλει κόλπο", τότε ξέρεις. Έχει δει πολλούς νοικάρηδες πριν από σένα, ενδεχομένως θα δει και μετά από σένα. Και μάλλον δεν θα μείνεις για πάντα εδώ - κάποτε θα βρεις όλο και κάπου αλλού, "καλύτερα". Αλλά μέχρι τότε, "εδώ είμαι", σου λέει το σπίτι, "με τα καλά μου, τα κακά μου και φυσικά με ένα πλούσιο παρελθόν. Σου κάνω;" Και μπορεί και να σου κάνει. Και δε ρωτάς ούτε ποιος έβαλε ποιο καρφί και πού, ούτε ποιος έσπασε ποιο πλακάκι στο διάδρομο. Φτιάχνεις ότι μπορεί να φτιαχτεί και το κάνεις δικό σου για λίγο. Ενδεχομένως, μέχρι να καταρρεύσει εντελώς και να πέσει να σε πλακώσει.

Βέβαια αρκετές φορές, όλο και ψάχνεις σπίτι και όσο και να θες δε βρίσκεις. Και ομοίως, είναι σπίτια που μένουν καιρό ξενοίκιαστα γιατί δεν είναι σε "προνομιακή τοποθεσία", ή αρκετά "καλοσυντηρημένα" ή γιατί τελοσπάντων απλώς "δε βολεύουν". Αλλά τελικά όλο και κάποιος κάπου κάποτε βρίσκεται και γι' αυτά.

7/10/10

Drumroll

Εκεί που είσαι στη γενική σου αποχαύνωση, λες ένα enough is enough και αποφασίζεις να προχωρήσεις σε γενική αναδόμηση. Φυσικά δεν έχεις απαλλαγεί από τα παλιά σου βάρη και τα σέρνεις μαζί σου. Στα πλαίσια του enough is enough όμως, έχεις αποφασίσει να προσπαθήσεις - όψιμα πολύ, είναι η αλήθεια - να τα ξεφορτωθείς. Και κάπως έτσι έρχονται και σου στριμώχνονται, μέσα σε μία εβδομάδα:
1) Αποπεράτωση (αχ, σαν να είναι πλατεία το λέω) του κώδικα της διπλωματικής που επί τέσσερα χρόνια δεν έκανες, καθώς και συγγραφή του τελικού κειμένου.
2) Αναμονή αποτελεσμάτων των 5 μαθημάτων που σου έμειναν, καθώς και διαπραγμάτευση για δεύτερη εξέταση στο ένα εξ αυτών - το δυσκολότερο εξ αυτών, για την ακρίβεια.
3) Σεμινάριο video art με συναφή παρελκόμενα.
4) Ψάξιμο για ωδείο που πρέπει να γίνει τώρα διότι ήδη το έχεις καθυστερήσει (και το καθυστέρησες λόγω εξεταστικής).
Το 3) και το 4) δεν θες να τα αρνηθείς ή να τα αναβάλεις, το 1) και το 2) δε μπορείς να τα αναβάλεις πια. Και εν μέσω του χάους που έχεις δημιουργήσει αναρωτιέσαι αν τελικά όντως θα τα προλάβεις όλα, ή θα την πληρώσουν ως είθισται το 1) και το 2). Αλλά κάπου μέσα στα νεύρα σου, στην προσπάθειά σου να τα τρέξεις όλα, στη δυσφορία σου γι' αυτό που είναι και την αβεβαιότητα για αυτό που θα έρθει, σιγά σιγά αρχίζει να εμφανίζεται και μια μικρούλα αισιοδοξία: τουλάχιστον δε στέκομαι πια. Τουλάχιστον αυτή τη φορά θα προχωρήσω.

Βέβαια, η αλήθεια είναι, η πιο δύσκολη και ενδεχομένως και πιο οδυνηρή προσπάθεια αναδόμησης είναι άλλη - και ολίγον τι πιο "προσωπική". Αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία - που καλώς ή κακώς ακολουθεί τη δική της, παράλληλη (αλλά σε εξίσου κρίσιμη καμπή) πορεία.

4/10/10

Internet (dis)connecting people

Κάθισε στον υπολογιστή της το απόγευμα. Είπε να χαζέψει, να περάσει λίγο η ώρα και να χαλαρώσει μέχρι να αρχίσει πάλι δουλειά. Άνοιξε τον Chrome και πήγε στα "πιο δημοφιλή" της: facebook, twitter, blogspot, 1-2 forums, eztv.it. Κατέβασε τα επεισόδια από 1-2 αγαπημένες της σειρές (νόμιμα πάντα, μη μας μπαίνουν και ιδέες), μάζεψε το πράσινο τσάι της στο farmville και έσπειρε κόκκινες τουλίπες. Πήγε να αγοράσει κανένα καινούργιο σπίτι, είδε ότι τα περισσότερα που της άρεσαν ζητούσαν να πληρώσει με πραγματικά λεφτά, εκνευρίστηκε με το θράσος της zynga και έκλεισε τη σελίδα. Έκανε like σε κάτι status και βιντεάκια των φίλων της, έγραψε 1-2 comments, έγραψε το update στο status της στο fb, το twitter και το MSN, ενώ παράλληλα έβλεπε τις σειρές που είχε κατεβάσει. Μπήκε μετά και ψήφισε στα online polls της για τα reviews. Τριγύρισε στα blogs, άφησε κι εκεί κάνα σχόλιο...Μήπως να αρχίσει τώρα δουλειά; Μπαααα....Ξαφνικά έκανε λίγη μοναξιά και πολλή βαρεμάρα. Μήπως να βρει κανένα κανονικό φίλο να μιλήσει, να πάει πουθενά; Έκανε 2-3 τηλέφωνα. Ο ένας βαριόταν, ο άλλος δούλευε, ο τρίτος δεν προλάβαινε. Άσε που και εκείνη, και βαριόταν και έπρεπε να δουλέψει. Αλλά είπε να το αναβάλει για λίγο ακόμα. Είπε να ψάξει κανέναν από τους ιντερνετικούς φίλους της. Με 1-2 από δαύτους άλλωστε φιλοδοξούσε να γίνει "κανονική" φίλη - "επικοινωνούσαν" λέει καλά. Αλλά δεν ήταν κανείς online και δεν είχε ακόμα - ή δεν είχε πια - την άνεση να τους ψάξει αλλού, σαν τους κανονικούς της ανθρώπους. Και έτσι έμεινε λίγο μετέωρη. Ήταν σαφές, RSS feeds υπήρχαν διαθέσιμα, άνθρωποι όχι. Και έτσι, λίγο θλιμμένη, λίγο μόνη, λίγο νευριασμένη, λίγο αποχαυνωμένη και καθόλου χαλαρή επέστρεψε στη δουλειά της: web development.

Υ.Γ. Καλό μήνα δεν είπα, ε; Καλό μήνα λοιπόν...
/* Script for Google Analytics ------------------------------*/