Ο υπερθετικός βαθμός του "πατριώτη"

Το "ελληνικό γονίδιο", το "ελληνικό φιλότιμο", η "ελληνική μαγκιά". Οι "ένδοξοι έλληνες πρόγονοι", που "όταν χτίζανε τον Παρθενώνα εσείς κρεμιόσασταν στα δέντρα", η γαμάτη "ελληνική φυλή", η τιμημένη "ελληνική παράδοση", η ιερή "ελληνική οικογένεια". ΕΜΕΙΣ οι υπέροχοι, οι ανυπέρβλητοι, οι πάντα αδικημένοι από τους ευρωαμερικανοξένους, ΕΜΕΙΣ τα θύματα των αφρικανασιατοξένων, ΕΜΕΙΣ που ό,τι μαλακία κι αν κάναμε και κάνουμε, όσο κι αν μπορεί να φταίξαμε, όσο κι αν διαφθαρήκαμε, όσο κι αν ξεφτιλίσαμε τη δημοκρατία που "γεννήθηκε στη χώρα μας", ό,τι χυδαιότητα κι αν έχουμε διαπράξει κατά βάθος έχουμε καλή ψυχή και στο κάτω-κάτω είχαμε και τα δίκια μας. ΕΜΕΙΣ οι μάγκες με τα αντρίκια ζεϊμπέκικα, με τους άντρες τους "λεβέντες" που "τιμούν τα παντελόνια τους". ΕΜΕΙΣ, μια γροθιά, ένα έθνος, μια φυλή. Μια γλώσσα, μια θρησκεία, μια παράδοση. ΕΜΕΙΣ, μία άποψη, μια πολιτική, μία μάζα. Η όποια αντίρρηση είναι άσκοπη "φαγωμάρα". Η όποια κριτική είναι "αντεθνική". Πρώτα να ψήσουμε τους πάσης φύσης ξένους για το πόσο υπεργαμάουα είμαστε. Ακόμα κι αν δεν είμαστε. Και μετά βλέπουμε.

Αυτές οι παπαριές μας χάιδευαν τ' αυτιά για χρόνια. Αυτές οι παπαριές μας έθρεψαν, μας πρόσφεραν φτηνή παρηγοριά όταν βλέπαμε τα χειρότερα να έρχονται αλλά θέλαμε να κάνουμε πως δε βλέπουμε, μας πρόσφεραν τη φτηνή, ψευδή αισιοδοξία ότι "ο Έλληνας θα τα καταφέρει" χωρίς ανάγκη τεκμηρίωσης και χωρίς πραγματική προσπάθεια εκ μέρους μας, έθρεψαν τον εγωισμό και τη μισαλλοδοξία μας. Ακόμα κι όταν βλέπαμε τον παραλογισμό του "πατριωτισμού", τη χυδαιότητα της προγονοπληξίας, όταν νιώθαμε ασφυκτική τη θηλιά της συντήρησης και της οπισθοδρομικότητας, τα προσπερνούσαμε σαν αμελητέες ποσότητες. Σαν να μην υπήρχαν άνθρωποι που όντως θα μπορούσαν να πάρουν το ποιηματάκι του εθνικισμού και να το κάνουν λάβαρο. Σαν όλα αυτά να είναι απλώς μικρά παραμυθάκια που τα χρησιμοποιούμε σαν comfort food του εγκεφάλου μας και μετά τα πετάμε. Κι αν βγει κάποιος και ισχυριστεί ότι η αρχαιοελληνική αγορά ήταν πρόγονος της σημερινής ελεύθερης αγοράς, ντάξει... μπορεί να ΄ναι ανιστόρητος but their heart is in the right place οπότε δεν κάνει να κράξουμε πολύ γιατί αυτό θα ήταν μίζερο. Κι αν βγει κάποιος και πει "στους ξένους" να μη μας κατακρίνουν γιατί εμείς ανακαλύψαμε την έννοια της κριτικής, ε ΟΚ μπορεί να πρόκειται για ηλιθιότητα αλλά στην τελική, αφού οι αρχαίοι ημών όντως τα ανακάλυψαν όλα, ε ας το χρησιμοποιήσουμε και μια φορά υπέρ μας, δεν πειράζει, το πολύ πολύ να γίνουμε γραφικοί.

Και μετά ήρθαν τα δύσκολα. Μετά βγήκε ο κόσμος στους δρόμους. Μετά ήρθε "η βία απ' όπου προέρχεται". Την καταδικάσαμε, "απ' όπου προέρχεται" και "για όποια αιτία κι αν διαπράττεται". Γιατί η βία είναι ΠΑΝΤΑ φασισμός. Και ΟΛΟΙ όσοι διαπράττουν ο,τιδήποτε μοιάζει με βία είναι φασίστες. Κάναμε το φασισμό καραμέλα, τον φέραμε στα μέτρα μας, έτσι που πια να μοιάζει ότι δεν έχει σημασία "πόσο" φασίστας είναι κάποιος. Αν είναι "δεξιός", είναι φασίστας. Αν είναι "πολύ αριστερός", είναι φασίστας. Αν είναι νεοναζί, είναι πάλι φασίστας. Και όλοι οι φασίστες είναι το ίδιο.

Και κάπως έτσι, μια ωραία μέρα, φάνηκε το παζλ συμπληρωμένο: Ένα 8% των ψηφοφόρων μπόρεσε να κοιτάξει στα μάτια το θηρίο του νεοναζισμού και όχι απλά να μην τρομάξει, αλλά να το ανακηρύξει προστάτη του. Οι τραμπούκοι πλέον απολαμβάνουν τη βουλευτική ασυλία. Μια ευθαρσώς εγκληματική οργάνωση βαφτίζεται κόμμα, χρηματοδοτούμενο πλέον από το κράτος. Μέσα από το μηδενισμό των πάντων - "έλα μωρέ, όλοι καθάρματα είναι", "γιατί, δεν είναι φασίστες και οι ακροαριστεροί;", "μόνο με βρωμόξυλο θα ισιώσουν..." - νικητής αναδείχτηκε το πραγματικό μηδενικό. Και το ιδεολογικό του υπόβαθρο; Η εθνικιστική πιπίλα, που κάποιοι εγκέφαλοι που παρέμειναν σε βρεφική ηλικία ποτέ δεν κατάφεραν να την πετάξουν.

Ο υπερθετικός βαθμός του "πατριώτη" - του χρυσαυγίτη που σπάει κεφάλια, του ΠΑΣΟΚ/ΝΔ που παίρνει μίζες και πουλάει "ελληνικό αντριλίκι" για να ξεχρεώσει, του κάθε παπαράκου που κάνει ό,τι μαλακία του κατέβει και μετά βρίσκει μια πατριωτική, λεβεντοελληνική μπούρδα για δικαιολογία - είναι αυτό που διαχρονικά έχει γαμήσει την πατρίδα μου. "Πατρίς, θρησκεία, οικογένεια". 45 χρόνια μετά τη χούντα, αυτές οι ίδιες λέξεις εξακολουθούν να εκπορνεύονται από τους ίδιους νταβατζήδες.

Υ.Γ. Όσοι ψηφίσατε αυτά τα όρθια ζώα της ΧΑ, όσοι προωθήσατε τόσα χρόνια αργά, σταθερά και πολύ πρόθυμα, τη σταδιακή ιδεολογική νομιμοποίηση της τρομοκρατίας που σπέρνει και της δικτατορίας που κηρύττει, αφού αγαπάτε τόσο πολύ την "πατρίδα" σας, κάντε κι ένα καλό: μπείτε σ' ένα καράβι να φύγετε. Και μετά βουλιάξτε το κιόλας.

Πού να σ' τα λέω

...Εσένα, του ενός (1) αναγνώστη (και αν) που απέμεινες σε τούτο το έρμο blog. Που λες, τον τελευταίο χρόνο που έλειπα έγινε της τρελής. Μπήκαν νέοι φόροι, κοπήκανε οι μισθοί, μετά ξαναμπήκαν νέοι φόροι, ξανακόπηκαν οι μισθοί, ο Γιωργάκης δήλωνε, ο Βενιζέλος ξαναδήλωνε, τα ΜΜΕ παπαγάλιζαν, ο κόσμος παρακολουθούσε, μετά έγινε ένα μαγικό και ο κόσμος βγήκε έξω και διαδήλωνε, τα κόμματα τα παίξανε γιατί κανείς δεν ήξερε από ποιο κόμμα είναι όλος ο κόσμος, τα ΜΑΤ δεν ξέρανε πώς να αντιδράσουν και μετά ήρθε το ΠΑΜΕ και οι "γνωστοί-άγνωστοι" και τα κάνανε όλα πουτάνα. Εκεί, στις 29/6 που καιγόταν η Αθήνα, εγώ πήγα Πάτρα για το τελευταίο μου μάθημα.

Το υπόλοιπο καλοκαίρι, επειδή είχε πέσει πολύ δακρυγόνο αφ' ενός και αφ' ετέρου κάμποσοι "αγανακτισμένοι" ήταν διακοπές, μας πήγε χαλαρά. (Βέβαια έγινε και μια έκρηξη στην Κύπρο και σκοτωθήκανε κάτι άνθρωποι την ίδια μέρα που πέρασα το χρωστούμενο το μάθημα, αλλά ψιλοπράματα.)  Εν τω μεταξύ, εγώ προσπαθούσα να τελειώσω τη διπλωματική.

Από Σεπτέμβρη, έγινε ένα απίθανο τουρλουμπούκι που δε θυμάμαι ακριβώς (και μεταξύ μας δεν ξέρω αν το θυμάται και κανείς)  το οποίο κατέληξε με τον ΓΑΠ να ζητάει δημοψήφισμα, τη Μέρκελ να τον κάνει ντα, το Βενιζέλο να τον κάνει ακόμα πιο ντα, ενώ ακολούθησε έτερο τουρλουμπούκι εκ του οποίου αίφνης μας προέκυψε ένας τραπεζίτης για πρωθυπουργός. Τη θυμάμαι εκείνη την ιστορική μέρα: ήταν η μέρα που καταχωρήθηκε ο βαθμός της διπλωματικής μου. Έκτοτε δεν έχουν αλλάξει και πολλά, κάθε μέρα μας πάει όλο και πιο γαμιώντας, οι βουλευτές μας συνεχίζουν να ψηφίζουν τη μια μαλακία μετά την άλλη, ο κόσμος ενίοτε βγαίνει στο δρόμο και τρώει χημικό αβέρτα, στη βουλή ψάχνουν να βρουν τα λεφτά που υπήρχαν ενώ ταυτόχρονα προσπαθούν να μπαλώσουν τις νέες τρύπες και γενικά ως χώρα έχουμε περιέλθει σε καθεστώς πρεζονιού που ψάχνει τη δόση του. Αυτά.

Το τοπ 5 των πολιτικών εξελίξεων που χρειάζεται να έχεις υπόψην σου είναι το εξής:

5. Έγινε υπουργός ο Άδωνις και ο Βορίδης
4. Πτώχευσε ο Άλτερ
3. Πήγε φυλακή ο Λάκης Γαβαλάς
2. Κάηκε το Αττικόν
1. Πήρα πτυχίο

Και το τοπ 5 των χρήσιμων διαπιστώσεων, όπως προέκυψαν από διεξοδική μελέτη του πολιτικού τοπίου των τελευταίων μηνών:

5. Μαζί τα φάγαμε
4. Καταδικάζουμε τη βία απ' όπου κι αν προέρχεται
3. Δημοψηφίσματα και εκλογές είναι καταστροφικά στα δημοκρατικά πολιτεύματα
2. Χρεωκοπία ή θάνατος
1. Πήρα πτυχίο

Στα πλαίσια της διάθεσης για αλλαγή και την αισιοδοξία για το νέο κεφάλαιο της ζωής μου που μόλις ξεκινά (ήμουν απλώς μια άνεργη, τώρα είμαι μια πτυχιούχος άνεργη), είπα να αλλάξω χαρακτήρα και ζωή, επίσης είπα να αλλάξω και blog. ΕΣΥ λοιπόν, μονάκριβέ μου, υπομονετικέ μου αναγνώστη, μπορείς να με βρεις εδώ να λέω ιστορίες από αυτά που μου συμβαίνουν στα Μέσα (Μαζικής) Μεταφοράς.

Ε, άμα μου τη βαρέσει, μπορεί να ξαναγράψω κι εδώ τίποτα...Θα δούμε.

Και παλιό τραγουδάκι - διαχρονικό κόλλημα, για το δρόμο.

Μια μέρα ενός Σκουντούφλη

Όταν μέσα στην ίδια μέρα (και κατά χρονική σειρά):

1) Το keyboard του laptop σου παρουσιάζει ανεξέλεγκτες τάσεις αυτονόμησης,

2) Το κλείσιμο του καπακιού του εν λόγω laptop συνοδεύεται από παρ' ολίγον πτώση μισογεμάτης κούπας με καφέ πάνω στο γραφείο-φορητό σκληρό δίσκο-μονάδα του desktop και (θεαματικά) ζογκλερικά για την αποφυγή του μοιραίου,

3)  Πέφτεις να κοιμηθείς (για βράδυ) κατά τις 9 το πρωί και, πάνω που έχεις γλαρώσει, σε ξυπνάει η καμπάνα της εκκλησίας απέναντι (η οποία σου θυμίζει ότι η ώρα είναι ΑΚΡΙΒΩΣ 9) και ακολούθως η μάνα σου η οποία τώρα θυμήθηκε να βάλει σκούπα,

4) Προσπαθείς να φτιάξεις μια ομελέτα και αυτή αρχικά σου κολλάει στο αντικολλητικό, όταν καταφέρεις να την ξεκολλήσεις (σε μορφή νιανιά) σχεδόν σου πέφτει στο πάτωμα κατά την προσπάθεια μεταφοράς στο πιάτο (το σώζεις κάνοντας ακροβατικά με το ένα χέρι, στο οποίο κρατάς το πιάτο), ενώ όταν τελικά τη βάλεις στο πιάτο και πας να τη φας, η πρώτη μπουκιά σου πέφτει πάνω στο χαλί,

5) Πας να στεγνώσεις το μαλλί και το πιστολάκι σου μένει στα χέρια, βγάζοντας καπνούς,

6) Προσπαθείς να βάλεις τα ακουστικά σου στην έξοδο του ενισχυτή και μπουρδουκλώνεσαι με το καλώδιο, ενώ ακολούθως αντιλαμβάνεσαι ότι το εν λόγω καλώδιο κάπου "χάνει"  και αν θες να ακούς και από τα 2 ακουστικά θα πρέπει να το έχεις τοποθετημένο σε συγκεκριμένη θέση,

7) Βάζεις τα πράγματά σου στην τσάντα για να φύγεις και, την ώρα ακριβώς που φεύγεις, κάτι κάνεις που δεν κατάλαβες και next thing you know το "χέρι" της σου έχει μείνει στα χέρια,

8) Φεύγοντας, ακριβώς την ώρα που βγαίνεις από το αυτοκίνητο (ξανα)αρχίζει να βρέχει,

9) Επιστρέφοντας, με το που βγαίνεις στο δρόμο κρατώντας την ομπρέλα σου η βροχή σταματά, για το επόμενο πεντάλεπτο είσαι με την ομπρέλα ανοιχτή χωρίς βροχή και με το που την κλείνεις η βροχή ξαναρχίζει,

10) Στρίβεις τσιγάρο και, ψάχνοντας για φωτιά, κανένας από τους 3 αναπτήρες που έχεις γύρω σου δεν ανάβει και τουλάχιστον 2 σπίρτα σπάνε στα χέρια σου,

έχεις βάσιμες υποψίες ότι είσαι ο Σκουντούφλης από τα στρουμφάκια.

Δυστυχώς ο Σκουντούφλης, ως κλασσικός αντιήρωας, δεν έχει δικό του τραγούδι. Αλλά τουλάχιστον, υπάρχει πάντα αυτό:

Τατιανιές

...διότι τι 2010 και τι 2011 μου λες τώρα. Οι τατιανιές είναι υπεράνω χωροχρόνου. Ακόμα δε μπήκε η χρονιά και οι Αδώνειες υπέρ των τειχών (και εναντίον των τυχών κάποιων πραγματικά άτυχων) κορώνες τίθενται υπό τη στοργική αιγίδα της Τατιάνας, κάποιες "εγώ δεν είμαι ρατσιστής, αυτοί είναι γύφτοι" κορώνες κάνουν την εμφάνισή τους εδώ κι εγώ δηλώνω επισήμως αηδιασμένη από την κυνικότητα των δηλώσεων του τύπου "καλά όλα αυτά στη θεωρία, αλλά καιρός να γίνουμε ρεαλιστές", που μεταφράζονται σε "καλά οι άλλοι, αλλά ας κοιτάξουμε τώρα την πάρτη μας". Διότι ο ρεαλισμός του απελπισμένου ανθρώπου που έρχεται εδώ γιατί το εκεί δεν παλεύεται, πολύ απλά δε μας αφορά. Μας αφορά μόνο το πώς θα γίνει ο δικός μας κόσμος να απεμπλακεί από το δικό του. Ούτε ο πόνος της οικογένειας ενός μικρού κοριτσιού που σκοτώθηκε για το τίποτα μας πολυκαίει, γιατί η οικογένεια είναι ρομά, άρα δεν είναι "δικοί μας". Όχι άλλο από δαύτα, σας παρακαλώ. Δεν πάμε πουθενά έτσι.

On a side note, στο εν δυνάμει αυτιστικό προσωπικό μου σύμπαν, πρώτη είδηση είναι τα λεγόμενα new year's resolutions, εδώ (γιατί δε μου 'φτανε αυτό το blog, πάω και στα ξένα και γράφω).

Υ.Γ. Έκλεισε και το Δίφωνο. Μα τι καλά που μας μπήκε η χρονιά.

Αναμνησιακό και πένθιμο

Οι συνειρμοί είναι περίεργο πράγμα. Βλέπεις ένα πράγμα, θυμάσαι κάτι άλλο, που σου θυμίζει κάτι άλλο, κάνεις ένα μικρό ταξίδι και επιστρέφεις στην αρχή. Έτσι περίπου έγινε και με εμένα σήμερα. Και όλο ξεκίνησε και τελείωσε με μια είδηση. Συγκεκριμένα αυτή.

Θυμήθηκα λοιπόν που απέναντι από το πρώτο σπίτι μου στην Πάτρα, έμεναν σε ένα χαμόσπιτο "ο γέρος και η γριά". Ήταν κάτι αλλόκοτοι τύποι, εν μέρει αστείοι και εν μέρει σκιαχτικοί, αλλά πολύ κι από τα δύο. Ρακοσυλλέκτες και ζητιάνοι, βρωμούσαν αλκοόλ και απλυσιά, σε κοίταζαν από πάνω μέχρι κάτω όταν έμπαινες και έβγαινες από το σπίτι σου, καθώς έκοβαν κίνηση από τα σκαλιά της εξώπορτάς τους, δίπλα σε έναν τενεκέ που μέσα του είχαν στερεώσει μια ελληνική σημαία. Δίπλα τους, ήταν ένα δεύτερο χαμόσπιτο πιο μικρό, που κατάλαβα ότι κι αυτό ήταν δικό τους, όταν το νοίκιασαν σε κάτι τσιγγάνους.

Τους θυμάμαι τους τσιγγάνους όταν μετακόμισαν, μια οικογένεια που πιο πολύ έβλεπα τη μάνα και τη γιαγιά (που η γιαγιά ήταν κάπου ανάμεσα σαράντα και πενήντα χρονών, ας πούμε) και βέβαια τρία-τέσσερα πιτσιρίκια. Όσο πέρναγε ο καιρός, όλο και πληθαίνανε οι τσιγγάνοι που περνούσαν από το χαμόσπιτο και κάνανε ρούγα, κουτσομπολεύανε (συνήθως στη δική τους τη γλώσσα) και καμιά φορά βάζανε και μουσικές. Ένα πολύχρωμο συνάφι, που κακά τα ψέματα τους φοβόσουνα και λίγο, δεν ήξερες δα από πού κρατάει η σκούφια τους, από πού βγάζουν τα λεφτά τους, πολλές φορές δεν ήξερες και τι λένε κι αν σε συζητάνε ας πούμε. Όσο περνούσε ο καιρός όμως, άρχιζα να τους συμπαθώ. Η πόρτα του σπιτιού τους ήτανε συνήθως ανοιχτή κι από όσο μπορούσα να δω μέσα, το είχανε κάνει αλά χίλιες και μία νύχτες - χαλιά στους τοίχους και τα πατώματα, μαξιλάρες, εντάξει λίγο παραπάνω γκαλερί Μοιραράκη από όσο θα άντεχα εγώ, αλλά ρε παιδί μου έβλεπες ότι είχαν βάλει μεράκι οι άνθρωποι. Και η μαμά έκανε φασίνα τακτικά. Οι "μπαλαμοί" δίπλα είχαν ένα σπίτι που έζεχνε και δεν τους χρωστάγανε καλό, κωλόγυφτους τους ανεβάζανε κωλόγυφτους τους κατεβάζανε. Αλλά οι "κωλόγυφτοι" δε χαμπαριάζανε, βρισίδι η γριά, τη γράφανε κανονικά αυτοί, "θα πάω στην αστυνομία να σας διώξουνε όλους" ο γέρος, "τίποτα δε θα μας κάνεις" εκείνοι. Σταδιακά τους συνήθισα, άκακοι μου φαινόντουσαν, τώρα τι να πω, λες να διακινούσανε κοκαϊνη και καλάσνικοφ κρυφά; πάντως το ό,τι έβλεπα από αυτούς μια χαρά ήταν. Και στο κάτω κάτω ευγενικοί ήταν, είχαν ένα χαμόγελο και μια καλημέρα να σου πουν. Ακόμα κι οι δικοί μου, που έρχονταν κατά καιρούς στην Πάτρα, σιγά σιγά τους συμπάθησαν. Μη σου πω όταν άλλαξα σπίτι, τον πρώτο καιρό μου έλειπαν και λίγο τα γέλια τους και οι φωνές από τα πιτσιρίκια τους.


Στο δεύτερο σπίτι μου, γνώρισα έναν αστυνομικό, που έμενε ακριβώς κάτω από μένα. Τον γνώρισα και επεισοδιακά, "μάλλον κάτι από το μπάνιο σου στάζει στο ταβάνι μου" μου είπε (εν τω μεταξύ αυτό που τελικά έσταζε ήταν...το πάτωμα, να χαρώ εγώ στεγανοποίηση και μόνωση!). Ήταν από τους πιο ευγενικούς γείτονες που είχα και από τους λίγους γείτονες που γνώρισα γενικώς σε εκείνη την πολυκατοικία. Και θυμάμαι ακόμα το πόσο με είχε πειράξει όταν μετακόμισαν κάτι παιδιά απέναντί του, που εν ολίγοις τον έκραζαν απλώς επειδή ήταν αστυνομικός. Μου είχε κάνει εντύπωση και η δική του αντίδραση - καμία τάση να πουλήσει τσαμπουκά, όσο κι αν τον προκαλούσαν.  Απλά από κάποιο σημείο και μετά δεν έδινε σημασία, "μια δουλειά κάνω να βγάλω το ψωμί μου, δεν καταλαβαίνουν τα μαλακισμένα, ψάχνονται για καβγά αλλά εγώ έχω και άλλα πράγματα να κάνω" μου είχε πει μια φορά.

Τους θυμήθηκα και τους δύο αυτούς γείτονές μου, τους "εξωτικούς" τσιγγάνους και τον ευγενικό αστυνομικό, όταν διάβαζα την είδηση για το κορίτσι που σκοτώθηκε. Σαν να σκέφτηκα "να κάτι που συνέβη σε ανθρώπους σαν τους παλιούς σου γείτονες". Αφελές. Δεν είναι όλοι οι άνθρωποι ίδιοι. Και στο κάτω κάτω, υπάρχουν και κακοί αστυνομικοί και κακοί τσιγγάνοι. Αλλά έτσι εγώ, από βίτσιο μου, τείνω να σκέφτομαι τους καλούς. Να σκέφτομαι ότι θα μπορούσε  η "κακιά η ώρα" να φέρει στις ρόδες ενός καλού αστυνομικού, ένα καλό κορίτσι εφτά χρονών (που εδώ που τα λέμε, μάλλον δύσκολο να ήταν "κακό" ένα εφτάχρονο κοριτσάκι), μιας οικογένειας καλών τσιγγάνων. Δε θα μπορούσε; Θα μπορούσε. Και μπορεί αυτό να 'γινε. Αλλά και να μην έγινε αυτό, ακόμα και το κορίτσι να ήταν από κακή οικογένεια, που "δεν του έμαθε οδική συμπεριφορά", όπως αναφέρει εις εκλεκτός αναγνώστης των "Νέων", δεν είναι λιγότερη η απώλεια. Και ο αστυνομικός, δεν μπορεί κανείς να ξέρει αν είναι καλός ή κακός άνθρωπος, γιατί δυστυχήματα συμβαίνουν και στους καλούς, ούτε έχει νόημα να μιλάει κανείς για αστυνομική βία, γιατί δεν πρόκειται για κάτι που συνέβη στα πλαίσια της δουλειάς του, ούτε για κάτι που φαίνεται να ήταν εσκεμμένο. Και τελοσπάντων, αν διαβάζοντας την είδηση στενοχωρήθηκα, διαβάζοντας τα σχόλια των αναγνωστών που τη συνοδεύουν, έφριξα. Αυτά.

Εορταστικόν

Πολλά θα ήθελα να πω γι' αυτή τη χρονιά που πέρασε, αλλά μάλλον δε μου βγαίνουν. Ήταν περίεργη, αυτό το ξέρω - όπως περίεργα νιώθω κι εγώ τώρα. Άλλωστε οι γιορτές είναι και σαν μεγεθυντικός φακός, αν είσαι καλά σε κάνουν καλύτερα, αν είσαι σκατά σε κάνουν σκατότερα κι αν δεν ξέρεις τι είσαι...δεν ξέρω τι σε κάνουν.

Ο απολογισμός μου δεν είναι όπως θα τον ήθελα - μένουν ακόμα τόσα να γίνουν. Η ζωή μου σίγουρα δεν είναι όπως θα την ήθελα και οι γιορτές, για πολλοστή συνεχόμενη χρονιά, με βρίσκουν στο γνωστό ρουτινιάρικο ξενέρωμα που μεταφράζεται στο "τα ίδια μωρέ...οικογενειακά...". (Μου έχω υποσχεθεί αυτή να είναι η τελευταία χρονιά που αφήνομαι στο "οικογενειακά" έτσι αβίαστα.) Το 2010 ήταν μάλλον η πιο δύσκολη χρονιά της ενήλικης ζωής μου, μια από τις λίγες φορές που πραγματικά ένιωσα να πιάνω πάτο ψυχικά. Προφανώς αυτό μου χρειαζόταν, γιατί είναι επίσης μια από τις λίγες φορές που άρχισα στ' αλήθεια να αλλάζω τα όσα για πολύ καιρό άφησα να με κρατάνε πίσω. Και μπορεί η αλλαγή να θέλει χρόνο (και να είναι ακόμα ημιτελής), αλλά ξέρω ότι, χρόνια μετά, θα κοιτάζω πίσω και θα λέω ότι, πάνω από όλα, το 2010 ήταν η χρονιά που άρχισα να προσπαθώ. Κάτι είναι κι αυτό ε;

"Του χρόνου" (αστείο το πώς μετράμε το χρόνο...) μου υπόσχομαι να γίνω λιγότερο τεμπέλα και φυγόπονη. Μου υπόσχομαι να παρεκτρέπομαι όσο πιο πολύ γίνεται, να τολμάω, να αφοσιώνομαι όλο και περισσότερο στα πράγματα που αγαπώ, εν ολίγοις μου υπόσχομαι να ζήσω όσο πιο πολύ γίνεται. Μου εύχομαι να βρω στο δρόμο μου καινούργιους ανθρώπους (και κάποιους από τους παλιούς, ακούς Αιθέρια;;), μου εύχομαι να αποκτήσω την πραγματική μου ανεξαρτησία και ελευθερία. Εν ολίγοις, θέλω, αν το 2010 ήταν η χρονιά που προσπάθησα, το 2011 να είναι η χρονιά που τα κατάφερα. Και αν τύχει και το διαβάζει κανείς αυτό το ποστ, μιας και δεν είμαι καλή στις ευχές γενικώς...το αυτό επιθυμώ και δι' υμάς. (Εναλλακτικά, ό,τι ποθείτε για το 2011...και προσοχή στο τι ποθείτε!) Αυτά...

Υ.Γ. Εν τω μεταξύ φέτος, κάτι η "Κρίση", κάτι τα "Δέματα", κάτι το Spooky Tree (γιατί χριστουγεννιάτικο δέντρο δεν το λες) στο Σύνταγμα, κάτι οι απεργίες και τα ρέστα, αυτές πρέπει να είναι μακράν οι λιγότερο εορταστικές γιορτές ever! Μου φαίνεται, ή είναι κλασσική περίπτωση προβολής της δικής μου φάσης άρνησης;

Quotes

Διάλογοι του σογιού μου από την προηγούμενη εβδομάδα:

1) Σχεδόν εκατονταετής μπάρμπας μας:

- Τελευταία όλο με ζητάνε.
- Ποιοι;
- Η x1 (η νεκρή γυναίκα του), ο x2 (ο νεκρός αδερφός του), η x3 (η νεκρή αδερφή του). Όλο με ζητάνε κι εγώ δεν απαντάω.
- Παππού αποκλείεται να είναι αυτοί.
- Αυτοί είναι!
- Αφού είναι πεθαμένοι!
- Το ξέρω, γι' αυτό δεν ανοίγω! Αλλά όλο μου χτυπάνε τα κουδούνια!
- Αν ήταν αυτοί τα κουδούνια θα χτύπαγαν; Έχουν κλειδιά!
- Σαν να έχεις δίκιο...

2) Θρήσκος θείος, θρήσκα μάνα, άθεος ξάδερφος, παραμονή Χριστουγέννων:

Θ.Μ.  Αύριο έχει λειτουργία 5.30-8.30, εγώ θα πάω.
Θ.Θ. Ωραία, θα έρθω κι εγώ να ψάλλω.
Α.Ξ. Θα σηκωθείς εσύ αξημέρωτα να πας να ψάλλεις;
Θ.Θ. Ναι, γιατί;
Α.Ξ. Λέω, που τελευταία όλο σε πλακώνει το πάπλωμα.
Θ.Θ. Όχι, όχι, θα σηκωθώ κατά τις 6, μέχρι να ετοιμαστώ θα πάει 6.30,  θα πάω στους ψάλτες....
Θ.Μ. 5.30 είναι η λειτουργία, 5 πρέπει να σηκωθείς.
Θ.Θ. Α ναι, 5 θα σηκωθώ, μέχρι να ετοιμαστώ 5.30...
Α.Ξ. 5.30 θα πας; Ούτε soundcheck δε θα κάνεις πριν;
Θ.Θ. Σαν.... τι;
Α.Ξ. Soundcheck λέω, δε θα κάνεις;
Θ.Θ. (Με την πλήρη άγνοια στο μάτι) Καλά ό,τι θες το κάνουμε μετά τη λειτουργία.

Νομίζω ότι το σόι μου είναι βαρεμένο. Με την καλή την έννοια πάντα.