Κάνει ψύχρα...

...στην καρδιά μου.

Όχι πάντα βέβαια. Και ακόμα κι όταν κάνει, πολλές φορές το ξεχνώ ή μου διαφεύγει, όπως ξεχνάς και σου διαφεύγουν διάφορα πράγματα καθημερινά, που τα έχεις συνηθίσει - ξέρω γω όπως όταν αναρωτιέσαι πού είναι τα γυαλιά σου και σου έχει διαφύγει ότι τα φοράς. Κάποιες άλλες φορές μπορώ να (προσποιούμαι ότι) με ζεσταίνω κάπως, με χαζά μηνύματα σε κανένα MSN ή χαλαρά τηλεφωνήματα που με κάνουν να νιώθω κάπως καλύτερα αλλά αμέσως μετά αρχίζουν και πάλι τα κρύα. Άλλες φορές με αποχαυνώνω με μαραθώνιους τηλεόρασης και χαζοπαίχνιδα στο facebook. Αλλά πότε πότε, ό,τι και να κάνω, το κρύο είναι πολύ πολύ τσουχτερό και δεν ξεχνιέται ούτε κουκουλώνεται και είναι δικό μου, όλο δικό μου, και όσο κι αν θα ήθελα να το παίξω παιδάκι και να πάω να χωθώ σε μια αγκαλιά να με ζεστάνει, δεν υπάρχει κανείς εκεί. Έτσι είμαι σήμερα. (Και κατά σατανική σύμπτωση, ούτε να ανοίξω ραδιόφωνο και να ακούσω μια φωνή - και καλά "παρέα" - δε μπορώ, απεργία γαρ...) Και πονάει. Και τι κάνω; Αυθυποβάλλομαι (αν και όχι με μεγάλη επιτυχία - ακόμα). "Θα περάσει. Θα περάσει. Θα περάσει." Θα περάσει;;

Με ενοχλεί να πρέπει να κάνω υπομονή. Με ενοχλεί να νιώθω πως δεν έχω τη ζωή μου στα χέρια μου. Με ενοχλεί η μοναξιά. Με ενοχλεί να κρυώνω έτσι ανοιξιάτικα. Και με πονάει που με θυμάμαι από τότε που δεν κρύωνα.

Και ξέρεις κάτι; Δε με αντέχω άλλο πια. Δοχείο υπό πίεση με κατάντησα.

Αλλά είπαμε. Θα περάσει.

(So much for αιθεροβασίες...Ευθυμήσαμε πάλι!)