31/12/10

Εορταστικόν

Πολλά θα ήθελα να πω γι' αυτή τη χρονιά που πέρασε, αλλά μάλλον δε μου βγαίνουν. Ήταν περίεργη, αυτό το ξέρω - όπως περίεργα νιώθω κι εγώ τώρα. Άλλωστε οι γιορτές είναι και σαν μεγεθυντικός φακός, αν είσαι καλά σε κάνουν καλύτερα, αν είσαι σκατά σε κάνουν σκατότερα κι αν δεν ξέρεις τι είσαι...δεν ξέρω τι σε κάνουν.

Ο απολογισμός μου δεν είναι όπως θα τον ήθελα - μένουν ακόμα τόσα να γίνουν. Η ζωή μου σίγουρα δεν είναι όπως θα την ήθελα και οι γιορτές, για πολλοστή συνεχόμενη χρονιά, με βρίσκουν στο γνωστό ρουτινιάρικο ξενέρωμα που μεταφράζεται στο "τα ίδια μωρέ...οικογενειακά...". (Μου έχω υποσχεθεί αυτή να είναι η τελευταία χρονιά που αφήνομαι στο "οικογενειακά" έτσι αβίαστα.) Το 2010 ήταν μάλλον η πιο δύσκολη χρονιά της ενήλικης ζωής μου, μια από τις λίγες φορές που πραγματικά ένιωσα να πιάνω πάτο ψυχικά. Προφανώς αυτό μου χρειαζόταν, γιατί είναι επίσης μια από τις λίγες φορές που άρχισα στ' αλήθεια να αλλάζω τα όσα για πολύ καιρό άφησα να με κρατάνε πίσω. Και μπορεί η αλλαγή να θέλει χρόνο (και να είναι ακόμα ημιτελής), αλλά ξέρω ότι, χρόνια μετά, θα κοιτάζω πίσω και θα λέω ότι, πάνω από όλα, το 2010 ήταν η χρονιά που άρχισα να προσπαθώ. Κάτι είναι κι αυτό ε;

"Του χρόνου" (αστείο το πώς μετράμε το χρόνο...) μου υπόσχομαι να γίνω λιγότερο τεμπέλα και φυγόπονη. Μου υπόσχομαι να παρεκτρέπομαι όσο πιο πολύ γίνεται, να τολμάω, να αφοσιώνομαι όλο και περισσότερο στα πράγματα που αγαπώ, εν ολίγοις μου υπόσχομαι να ζήσω όσο πιο πολύ γίνεται. Μου εύχομαι να βρω στο δρόμο μου καινούργιους ανθρώπους (και κάποιους από τους παλιούς, ακούς Αιθέρια;;), μου εύχομαι να αποκτήσω την πραγματική μου ανεξαρτησία και ελευθερία. Εν ολίγοις, θέλω, αν το 2010 ήταν η χρονιά που προσπάθησα, το 2011 να είναι η χρονιά που τα κατάφερα. Και αν τύχει και το διαβάζει κανείς αυτό το ποστ, μιας και δεν είμαι καλή στις ευχές γενικώς...το αυτό επιθυμώ και δι' υμάς. (Εναλλακτικά, ό,τι ποθείτε για το 2011...και προσοχή στο τι ποθείτε!) Αυτά...

Υ.Γ. Εν τω μεταξύ φέτος, κάτι η "Κρίση", κάτι τα "Δέματα", κάτι το Spooky Tree (γιατί χριστουγεννιάτικο δέντρο δεν το λες) στο Σύνταγμα, κάτι οι απεργίες και τα ρέστα, αυτές πρέπει να είναι μακράν οι λιγότερο εορταστικές γιορτές ever! Μου φαίνεται, ή είναι κλασσική περίπτωση προβολής της δικής μου φάσης άρνησης;

29/12/10

Quotes

Διάλογοι του σογιού μου από την προηγούμενη εβδομάδα:

1) Σχεδόν εκατονταετής μπάρμπας μας:

- Τελευταία όλο με ζητάνε.
- Ποιοι;
- Η x1 (η νεκρή γυναίκα του), ο x2 (ο νεκρός αδερφός του), η x3 (η νεκρή αδερφή του). Όλο με ζητάνε κι εγώ δεν απαντάω.
- Παππού αποκλείεται να είναι αυτοί.
- Αυτοί είναι!
- Αφού είναι πεθαμένοι!
- Το ξέρω, γι' αυτό δεν ανοίγω! Αλλά όλο μου χτυπάνε τα κουδούνια!
- Αν ήταν αυτοί τα κουδούνια θα χτύπαγαν; Έχουν κλειδιά!
- Σαν να έχεις δίκιο...

2) Θρήσκος θείος, θρήσκα μάνα, άθεος ξάδερφος, παραμονή Χριστουγέννων:

Θ.Μ.  Αύριο έχει λειτουργία 5.30-8.30, εγώ θα πάω.
Θ.Θ. Ωραία, θα έρθω κι εγώ να ψάλλω.
Α.Ξ. Θα σηκωθείς εσύ αξημέρωτα να πας να ψάλλεις;
Θ.Θ. Ναι, γιατί;
Α.Ξ. Λέω, που τελευταία όλο σε πλακώνει το πάπλωμα.
Θ.Θ. Όχι, όχι, θα σηκωθώ κατά τις 6, μέχρι να ετοιμαστώ θα πάει 6.30,  θα πάω στους ψάλτες....
Θ.Μ. 5.30 είναι η λειτουργία, 5 πρέπει να σηκωθείς.
Θ.Θ. Α ναι, 5 θα σηκωθώ, μέχρι να ετοιμαστώ 5.30...
Α.Ξ. 5.30 θα πας; Ούτε soundcheck δε θα κάνεις πριν;
Θ.Θ. Σαν.... τι;
Α.Ξ. Soundcheck λέω, δε θα κάνεις;
Θ.Θ. (Με την πλήρη άγνοια στο μάτι) Καλά ό,τι θες το κάνουμε μετά τη λειτουργία.

Νομίζω ότι το σόι μου είναι βαρεμένο. Με την καλή την έννοια πάντα.

11/12/10

Τρία σενάρια

Τα γεγονότα:

1) Μέχρι προχτές είχε ζέστη. Συγκεκριμένα, το είδος της ζέστης που μπορεί να σε κάνει να φοράς κοντομάνικα μέσα στο σπίτι, ή ενίοτε να θες να ανοίξεις τα παράθυρα "να μπει αέρας". Ο κόσμος στους δρόμους αναρωτιόταν τι σόι Δεκέμβρης είναι αυτός, πόσο μας έχει καταστρέψει το φαινόμενο του θερμοκηπίου κτλ κτλ κτλ.

2) Από χτες το έχουμε ολίγον τι δαγκώσει. Και χτες τα ξημερώματα αλλά και σήμερα το πρωί, εσάς δεν ξέρω τι καιρό σας κάνει αλλά εδώ χιονίζει! Ο κόσμος προς το παρόν δε λέει απολύτως τίποτα. Είναι ήδη υπερβολικά απασχολημένος με το να προσπαθεί να μη γίνει παγοκολώνα...

Τα σενάρια για το τι προκάλεσε τα γεγονότα:

1) Υπάρχει Θεός. Συγκεκριμένα, υπάρχει Θεός ο οποίος είχε ξεχάσει τον καιρό στο ζεστό πρόγραμμα. Ε από χτες, το γύρισε στο κρύο.


2) Πρόκειται περί τεχνητού κρύου/χιονιού κτλ, το οποίο μας ρίχνει η Coca Cola Company (ή μπορεί και καμιά άλλη εταιρεία, δεν ξέρω) για να μπούμε σώνει και ντε στο Christmas spirit. Διότι έχουμε και έχουμε κρίση, άμα έχει και 25 βαθμούς μέσα στο Δεκέμβρη, πάει άπατος ο χριστουγεννιάτικος καταναλωτικός τζίρος για φέτος...

3) Το σύμπαν προσπαθεί με τρόπο να μου πει ότι δεν πρέπει ποτέ να ξεκινήσω μαθήματα οδήγησης. Τόσο καιρό το αναβάλλω, τώρα που το αποφάσισα χιόνισε! Τυχαίο; Αυτό να νομίσω;

7/11/10

Εκλογές....

...είναι οι φίλοι σου να φεύγουν για να ψηφίσουν στα χωριά τους. Είναι οι ατελείωτες συζητήσεις στην TV για το "μήνυμα" που θα στείλουν ή έστειλαν οι ψηφοφόροι. Είναι οι ντουντούκες και οι προσκλήσεις σε πολιτικές μαζώξεις, το spamming στα mail και τα κινητά, τα "προσοχή, ακολουθεί πολιτική διαφήμιση", οι αφίσες στους τοίχους, στους δρόμους, στα πεζοδρόμια, στους σκουπιδοντενεκέδες, με τα φωτοσοπαρισμένα πρόσωπα των υποψηφίων που ατενίζουν αγέρωχα το μέλλον με το βλέμμα του ροφού ή, για τους πιο "εναλλακτικούς", με αγωνιστικά τσιτάτα με κόκκινη γραμματοσειρά σε ασπρόμαυρο φόντο - ή και το αντίστροφο. Οι υποσχέσεις που αυτοί που τις δίνουν και αυτοί που τις ακούνε ξέρουν ότι δε θα πραγματοποιηθούν. Είναι οι κομματικοί ηγέτες που, ανάλογα τι συμφέρει, θα πουν ή ότι "ο λαός" (πόσο δεν την αντέχω αυτή τη λέξη όταν τη λένε...) "ψήφισε πρόσωπα και όχι κόμματα" ή ότι "έστειλε μήνυμα στην κυβέρνηση" (αυτό το ρημάδι το μήνυμα όλοι το συζητάνε και ποτέ δε συμφωνούν τι είναι!) ή λίγο κι από τα δύο μαζί. Είναι η αναπόδραστη τηλεοπτική βαρεμάρα των exit polls. Είναι οι "επίκαιρες" ταινίες, αυτή με το Μαυρογιαλούρο και η άλλη με τη Βλαχοπούλου που γίνεται βουλευτής. Είναι το σόι σου που όλο και κάποιο γνωστό, συγγενή ή φίλο - "καλό παιδί, να τον ψηφίσετε" ή "να τον ψηφίσουμε, να μπορούμε να του ζητήσουμε καμιά εξυπηρέτηση" - θα σου προτείνει. Και είσαι και εσύ, που αν δεν είσαι στην κατηγορία του άνωθεν περιγραφέντος σογιού ή σαδομαζοχιστικά προσκείμενος σε συγκεκριμένο κόμμα, μάλλον δεν έχεις ιδέα τι να ψηφίσεις. Και αυτό το γαμω-δημοκρατικό "ιερό" σου δικαίωμα πιο πολύ σαν ανούσιο δίλημμα σου μοιάζει - τον ένα που δεν ξέρεις ούτε εμπιστεύεσαι, ή τον άλλο που επίσης ούτε ξέρεις ούτε εμπιστεύεσαι; Και το παίζεις και λίγο κορώνα γράμματα. Ή δεν το παίζεις καν και κάθεσαι σπίτι σου. Και μετά αναρωτιέσαι αν έκανες μαλακία ή τι σόι μήνυμα έστειλες τελικά.

Όταν ήμουν μικρό και με παίρνανε μαζί οι γονείς μου όταν ψήφιζαν, λύσσαγα να ψηφίσω κι εγώ. Και δη "πολύ", όχι έτσι απλά να μπω και να βγω πίσω από το παραβάν. Και τώρα, που έχω το δικαίωμα του ψηφίζειν και δη ακριβώς όσο "πολύ" θέλω, τείνω όλο και περισσότερο στο καθόλου...

28/10/10

Όχι

Όχι, δεν είμαι περήφανη για τη χώρα που ζω. Διότι αν και σύμφωνα με τον ΓΑΠ όλα είναι καλά και δεν το ξέρουμε, η πραγματικότητα δυστυχώς έχει άλλη γνώμη. Και καμιά "εθνική επέτειος" δεν είναι αρκετή για να αναζωπυρώσει την "εθνική περηφάνια" μου για ένα έθνος που έχει ποικιλοτρόπως αποδείξει ότι δεν την αξίζει. Για την ακρίβεια, δεν ξέρω πια τι νόημα έχει η αλληλεγγύη για το "έθνος" μόνο και μόνο επειδή είναι το έθνος "μου". Βαρέθηκα τις πατριωτικές φανφάρες και τα εύκολα λογάκια για ένδοξους προγόνους και ιστορία. Θέλω μονάχα ανθρώπους να μπορώ να συνεννοηθώ - πνευματικά, συναισθηματικά, επαγγελματικά - ασχέτως παρελθόντος και παρόντος. Αυτούς θέλω για "ομοεθνείς" μου, αυτούς θέλω για "πατρίδα". Τα υπόλοιπα πια μοιάζουν ιδεολογικές ακάλυπτες επιταγές.

Όχι, αυτές τις μέρες "δε με θέλει". Την Τρίτη για πρώτη φορά στη ζωή μου διπλοακύρωσα εισιτήριο κατά λάθος, μόνο και μόνο για να πέσω στον πιο ξινό και τζάμπα μάγκα ελεγκτή Αθηνών και περιχώρων. Χτες έφαγα μια επική βροχή (αλλά επική - μιλάμε μιάμιση ώρα μετά τα ρούχα να μην έχουν ακόμα στεγνώσει πάνω μου) και σήμερα είμαι κρυωμένη, με απόλυτη ανάγκη χουχουλιάσματος και κανέναν για να χουχουλιάσει μαζί μου.

Όχι, καμιά φορά όσο και να αγαπάω δε μπορώ να συμβιβάζομαι με τους χρόνους και τις ανάγκες των άλλων. Προτιμώ το τίποτα από ένα ανούσιο λίγο που απλώς μου θυμίζει αυτό που κάποτε ήταν ουσιαστικό και πολύ. Ακόμα κι αν για κάποιους - λίγους - ανθρώπους αφήνω πού και πού κατά μέρος τις άμυνές μου, τελικά καμιά φορά απλώς δεν αξίζει.

Και ναι, είμαι σε mood γκρινιάγματος. Τρέχει τίποτα;

Υ.Γ. ΄΄Αντε, και τραγουδάκι, ολίγον τι παλιό, με το οποίο όμως έχω κολλήσει τελευταία.

16/10/10

Ενοιικιάζεται

Ο έρωτας είναι σαν να νοικιάζεις σπίτι. Λες αυτό είναι, το θέλω, εδώ θα μείνω. Ή λες καλωσήρθες, είσαι αυτό που περίμενα, μείνε εδώ.

Αν το σπίτι είναι πρωτοκατοίκητο, χαράς ευαγγέλια. Κοιτάς τα ντουλάπια και τα πατώματα και τους τοίχους και τη μπανιέρα και λες, εδώ δεν έχει μείνει ξανά κανείς, εγώ θα τα εγκαινιάσω όλα αυτά. Και νομίζεις ότι είναι δικά σου, ότι κάτι ξεχωριστό κάνεις που είσαι ο πρώτος νοικάρης. Βάζεις τα καρφιά σου στους τοίχους και κρεμάς διάφορα, βάζεις τα ρούχα σου στη ντουλάπα, φέρνεις τα έπιπλά σου, μένεις μέχρι όσο σου κάνει κέφι και μετά θυμάσαι ότι όπως νοικιάζονται τα σπίτια, έτσι κάποτε πρέπει και να ξενοικιάζονται. Και φεύγεις. Και όλο και κάποιο ενθύμιο της παρουσίας σου αφήνεις πίσω, όλο και κάποιο σημάδι στους τοίχους και τα πατώματα.

Αν το σπίτι είναι σχετικά καινούργιο μεν, όχι πρωτοκατοίκητο δε, σχεδόν με το που μετακομίζεις σε πιάνει η περιέργεια: Ποιος πήγε και έβαλε εκεί καρφί στον τοίχο; Από τι είναι αυτή η χαρακιά στο πάτωμα; Είναι εντάξει τα υδραυλικά ή θα τρέχουμε; Ενδεχομένως και το ίδιο το σπίτι αν είχε στόμα θα 'λεγε "άστα έφυγε ο !@!#!$ που με πήρε ένα λουλουδάκι και κοίτα πώς με κατάντησε. Κάνε με να νιώσω ξανά νεόδμητο". Ε και το κάνεις. Σιγά τα αυγά κιόλας, ένα βαψιματάκι εκεί πέρα και τα περισσότερα ίχνη του πρώην νοικάρη έχουν ήδη φύγει. Και προσποιείσαι ίσως ότι δεν υπήρξε "πρώην", λες ένα "σχεδόν ολοκαίνουργιο είναι το σπίτι που βρήκα" και είσαι εντάξει.

Αλλά άμα το σπίτι είναι τριάντα ετών και βάλε, με τα υδραυλικά να τη βγάζουν - να μη τη βγάζουν, την υγρασία να δημιουργεί μια αρτιστίκ εσάνς μούχλας σε τουλάχιστον ένα τοίχο, τις μισές πρίζες χαλασμένες και τις άλλες μισές έτοιμες να χαλάσουν, με τουλάχιστον ένα "ιδιότροπο" ντουλάπι που για να ανοιγοκλείσει "θέλει κόλπο", τότε ξέρεις. Έχει δει πολλούς νοικάρηδες πριν από σένα, ενδεχομένως θα δει και μετά από σένα. Και μάλλον δεν θα μείνεις για πάντα εδώ - κάποτε θα βρεις όλο και κάπου αλλού, "καλύτερα". Αλλά μέχρι τότε, "εδώ είμαι", σου λέει το σπίτι, "με τα καλά μου, τα κακά μου και φυσικά με ένα πλούσιο παρελθόν. Σου κάνω;" Και μπορεί και να σου κάνει. Και δε ρωτάς ούτε ποιος έβαλε ποιο καρφί και πού, ούτε ποιος έσπασε ποιο πλακάκι στο διάδρομο. Φτιάχνεις ότι μπορεί να φτιαχτεί και το κάνεις δικό σου για λίγο. Ενδεχομένως, μέχρι να καταρρεύσει εντελώς και να πέσει να σε πλακώσει.

Βέβαια αρκετές φορές, όλο και ψάχνεις σπίτι και όσο και να θες δε βρίσκεις. Και ομοίως, είναι σπίτια που μένουν καιρό ξενοίκιαστα γιατί δεν είναι σε "προνομιακή τοποθεσία", ή αρκετά "καλοσυντηρημένα" ή γιατί τελοσπάντων απλώς "δε βολεύουν". Αλλά τελικά όλο και κάποιος κάπου κάποτε βρίσκεται και γι' αυτά.

7/10/10

Drumroll

Εκεί που είσαι στη γενική σου αποχαύνωση, λες ένα enough is enough και αποφασίζεις να προχωρήσεις σε γενική αναδόμηση. Φυσικά δεν έχεις απαλλαγεί από τα παλιά σου βάρη και τα σέρνεις μαζί σου. Στα πλαίσια του enough is enough όμως, έχεις αποφασίσει να προσπαθήσεις - όψιμα πολύ, είναι η αλήθεια - να τα ξεφορτωθείς. Και κάπως έτσι έρχονται και σου στριμώχνονται, μέσα σε μία εβδομάδα:
1) Αποπεράτωση (αχ, σαν να είναι πλατεία το λέω) του κώδικα της διπλωματικής που επί τέσσερα χρόνια δεν έκανες, καθώς και συγγραφή του τελικού κειμένου.
2) Αναμονή αποτελεσμάτων των 5 μαθημάτων που σου έμειναν, καθώς και διαπραγμάτευση για δεύτερη εξέταση στο ένα εξ αυτών - το δυσκολότερο εξ αυτών, για την ακρίβεια.
3) Σεμινάριο video art με συναφή παρελκόμενα.
4) Ψάξιμο για ωδείο που πρέπει να γίνει τώρα διότι ήδη το έχεις καθυστερήσει (και το καθυστέρησες λόγω εξεταστικής).
Το 3) και το 4) δεν θες να τα αρνηθείς ή να τα αναβάλεις, το 1) και το 2) δε μπορείς να τα αναβάλεις πια. Και εν μέσω του χάους που έχεις δημιουργήσει αναρωτιέσαι αν τελικά όντως θα τα προλάβεις όλα, ή θα την πληρώσουν ως είθισται το 1) και το 2). Αλλά κάπου μέσα στα νεύρα σου, στην προσπάθειά σου να τα τρέξεις όλα, στη δυσφορία σου γι' αυτό που είναι και την αβεβαιότητα για αυτό που θα έρθει, σιγά σιγά αρχίζει να εμφανίζεται και μια μικρούλα αισιοδοξία: τουλάχιστον δε στέκομαι πια. Τουλάχιστον αυτή τη φορά θα προχωρήσω.

Βέβαια, η αλήθεια είναι, η πιο δύσκολη και ενδεχομένως και πιο οδυνηρή προσπάθεια αναδόμησης είναι άλλη - και ολίγον τι πιο "προσωπική". Αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία - που καλώς ή κακώς ακολουθεί τη δική της, παράλληλη (αλλά σε εξίσου κρίσιμη καμπή) πορεία.

4/10/10

Internet (dis)connecting people

Κάθισε στον υπολογιστή της το απόγευμα. Είπε να χαζέψει, να περάσει λίγο η ώρα και να χαλαρώσει μέχρι να αρχίσει πάλι δουλειά. Άνοιξε τον Chrome και πήγε στα "πιο δημοφιλή" της: facebook, twitter, blogspot, 1-2 forums, eztv.it. Κατέβασε τα επεισόδια από 1-2 αγαπημένες της σειρές (νόμιμα πάντα, μη μας μπαίνουν και ιδέες), μάζεψε το πράσινο τσάι της στο farmville και έσπειρε κόκκινες τουλίπες. Πήγε να αγοράσει κανένα καινούργιο σπίτι, είδε ότι τα περισσότερα που της άρεσαν ζητούσαν να πληρώσει με πραγματικά λεφτά, εκνευρίστηκε με το θράσος της zynga και έκλεισε τη σελίδα. Έκανε like σε κάτι status και βιντεάκια των φίλων της, έγραψε 1-2 comments, έγραψε το update στο status της στο fb, το twitter και το MSN, ενώ παράλληλα έβλεπε τις σειρές που είχε κατεβάσει. Μπήκε μετά και ψήφισε στα online polls της για τα reviews. Τριγύρισε στα blogs, άφησε κι εκεί κάνα σχόλιο...Μήπως να αρχίσει τώρα δουλειά; Μπαααα....Ξαφνικά έκανε λίγη μοναξιά και πολλή βαρεμάρα. Μήπως να βρει κανένα κανονικό φίλο να μιλήσει, να πάει πουθενά; Έκανε 2-3 τηλέφωνα. Ο ένας βαριόταν, ο άλλος δούλευε, ο τρίτος δεν προλάβαινε. Άσε που και εκείνη, και βαριόταν και έπρεπε να δουλέψει. Αλλά είπε να το αναβάλει για λίγο ακόμα. Είπε να ψάξει κανέναν από τους ιντερνετικούς φίλους της. Με 1-2 από δαύτους άλλωστε φιλοδοξούσε να γίνει "κανονική" φίλη - "επικοινωνούσαν" λέει καλά. Αλλά δεν ήταν κανείς online και δεν είχε ακόμα - ή δεν είχε πια - την άνεση να τους ψάξει αλλού, σαν τους κανονικούς της ανθρώπους. Και έτσι έμεινε λίγο μετέωρη. Ήταν σαφές, RSS feeds υπήρχαν διαθέσιμα, άνθρωποι όχι. Και έτσι, λίγο θλιμμένη, λίγο μόνη, λίγο νευριασμένη, λίγο αποχαυνωμένη και καθόλου χαλαρή επέστρεψε στη δουλειά της: web development.

Υ.Γ. Καλό μήνα δεν είπα, ε; Καλό μήνα λοιπόν...

15/9/10

Η Πάτι, η Μπέτυ κι ο Σρεκ

Είναι διαπιστωμένο: αν αποφασίσεις να ψάξεις να δεις τίποτα στην TV, κάθε κανάλι έχει τους δικούς σου τρόπους να σε κάνει να πληρώσεις ακριβά για την απερισκεψία σου. Ένας από τους εν λόγω τρόπους του Mega ακούει στο όνομα Πάτι (με τη φίλτατη Πάτι Σμιθ ουδεμία σχέση). Πρόκειται για τη τζούνιορ (και μεταγλωττισμένη) εκδοχή της Μαρίας της Ασχημης και της ugly Betty (που αυτή τουλάχιστον είχε και λίγη πλάκα). Είναι ένα "άσχημο" κοριτσάκι - ξέρεις, αυτό το άσχημο που όταν βγάλει τα σιδεράκια και τα γυαλιά, χτενίσει το μαλλί σαν κανονικός άνθρωπος και όχι ωσάν την Γκόλφω, φορέσει και κανένα ρούχο κανονικό και όχι από τα πανηγύρια, γίνεται προφανέστερο αυτό που ήταν ήδη προφανές από την αρχή: ότι ήταν μια χαρά, απλώς έκανε ό,τι μπορούσε για να φαίνεται χάλια - το οποίο βέβαια διαθέτει σπάνιο τραγουδιστικό ταλέντο. The rest is herstory και την ξέρουμε από την αρχή: κάτι κακιασμένα στο σχολείο της κάνουν τη ζωή δύσκολη - επειδή είναι "άσχημη" - και γενικά τη δέρνει μια ψιλογκαντεμίαση (τουλάχιστον ρίχνει και κάνα χοροτράγουδο πού και πού και ξεδίνει), έχει κι έναν πιτσιρίκο που αυτή τον γουστάρει κι αυτός απλώς τη συμπαθεί, αλλά κάπου στην πορεία θα πάρει το αίμα της πίσω, διότι θα φάει το γκόμενο (αυτόν που απλώς τη συμπαθεί, ντε) από τις κακιασμένες, θα γίνει και celebrity λόγω της αηδονίσιας φωνής της και θα γίνει και όμορφη. Και αυτό θα είναι το happy end.

Και έρχομαι εγώ τώρα και ερωτώ: μήπως πια το έχουμε παραχέσει με τα ασχημόπαπα που πρέπει σώνει και ντε, για να πραγματώσουν το happy end τους, να γίνουν κύκνοι; Ο κόσμος είναι γεμάτος (καλά, όχι γεμάτος, αλλά έχει κάμποσους πάντως) άσχημους ανθρώπους, ή ανθρώπους που νιώθουν άσχημοι, ή ανθρώπους που τελοσπάντων στην παρέα τους ή στο περιβάλλον τους είναι οι "πιο" άσχημοι. Εκείνος ο κακομοίρης nerd, που όσο κι αν το παλεύει αυτή η κοιλιά του ποτέ δε γίνεται "φέτες", που ακόμα και να λουστεί με αποσμητικό, μόλις λίγο αγχωθεί αρχίζει η ακατάσχετη εφίδρωση, που λόγω αυτού του ίδιου άγχους του τα μαλλιά του άρχισαν να πέφτουν ήδη από τα 22 του χρόνια...Εκείνη η τύπισσα που κοιτάζοντας τις φίλες της ξέρει στα σίγουρα ότι είναι το "μπάζο" μέσα στις "θεές"....τελοσπάντων καταλαβαίνεις, εκείνοι που, για να τους κοιτάξει κάποιος με πάθος, λαγνεία και αχαλίνωτο πόθο (εν ολίγοις με το βλέμμα του λιγούρη), πρέπει ακριβώς μπροστά, πίσω ή δίπλα τους να βρίσκεται κάποιο καλό γκομενάκι. Για τους "άσχημους" του κόσμου τούτου ο κόσμος είναι συνήθως λίγο (ή και πολύ) πιο άσχημος από ό,τι για τους υπόλοιπους κοινούς θνητούς, γιατί πολύ απλά, βλέπουν συχνά την ασχήμια τους να αντανακλάται στο βλέμμα των άλλων - όχι των κακιασμένων άλλων, απλά, εκείνων των άλλων που εκτιμούν το ωραίο και δε βλέπουν πάνω τους κάτι ωραίο για να εκτιμήσουν. Είναι ένα αίσθημα που δε θα το καταλάβει ποτέ κάποιος που δεν έχει βρεθεί σ' αυτή τη θέση, αυτό της μη (φατσικής) αποδοχής αυτού που είσαι. Το να πρέπει να προσπαθήσεις δέκα φορές για να κερδίσεις τον άλλο, αντί για μία, γιατί την πρώτη εντύπωση τις πιο πολλές φορές την έχεις χάσει. Και η κανονική ασχήμια (να το πω πιο ευγενικά: τα φυσικά ελαττώματα) δε διορθώνεται πάντα με την απλότητα που το τηλεοπτικό ασχημόπαπο θα βγάλει τα σιδεράκια και τα γυαλιά, θα κάνει μια βόλτα στα μαγαζιά και ενδεχομένως και μια κούρα σε κάποιο σπα. Οπότε μήπως το 'χουμε παραχέσει με το happy end της μεταμόρφωσης του ασχημόπαπου σε κύκνο/του τέρατος σε πρίγκηπα/της ugly Betty σε hot Betty; Γιατί πρέπει σώνει και ντε ο άσχημος να γίνει όμορφος για να ζήσουν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα;

Θα 'θελα να διεκδικήσουν κάποτε τα happy ends τους το φάντασμα της Όπερας, ο Κουασιμόδος και όλοι οι άσχημοι αντιήρωες της λογοτεχνίας και των παραμυθιών. Όχι αυτά τα φτηνιάρικα happy ends του τύπου "έγκριτος πλαστικός χειρουργός προσφέρεται να κάνει δωρεάν όλες τις πλαστικές επεμβάσεις που θα χρειαστεί το φάντασμα της Όπερας για να γίνει καλλονός" ή "έγκριτος ορθοπεδικός προσφέρεται να διορθώσει το πρόβλημα της καμπούρας του Κουασιμόδου". Απλά, να έπαυαν να είναι τα τέρατα του κόσμου τους. Σαν το Σρεκ, ας πούμε.

Υ.Γ. Παλιά έλεγα, μακάρι να μην υπήρχε ασχήμια. Αλλά ξέρεις κάτι; Χωρίς ασχήμια δε θα υπήρχε ούτε ομορφιά. Και ο κόσμος θα ήταν πολύ φτωχότερος...

Άντε, και αναμνησιακό τραγουδάκι της Πάτι, όχι της χαομεταγλωττισμένης βέβαια, της άλλης..."Άσχημη" κι αυτή, αλλά τόσο ξεχωριστά όμορφη (και χωρίς να είναι κύκνος, see what I mean?)

25/8/10

Παράφωνα

Όταν άρχισα να κάνω αρμονία στο ωδείο, γυμνάσιο πήγαινα, θυμάμαι ήταν η πρώτη φορά στη ζωή μου που κάποιο γνωστικό αντικείμενο φάνταζε τόσο εντός της φύσης μου. Μοιάζει τόσο με τον ανθρώπινο νου, έλεγα. Μια κύρια μελωδία, μια κύρια σκέψη, από την οποία μοιάζουν να ξεφυτρώνουν κι άλλες, δευτερεύουσες σκέψεις και μελωδίες. Ακούγονται μαζί, εξελίσσονται μαζί, μπλέκονται, αλληλοσυμπληρώνονται. Μέχρι να μπει, κάποια στιγμή, η τελεία ή η διπλή υποδιαστολή του τελευταίου μέτρου. Και κάπως έτσι άρχισα να σκέφτομαι τους συλλογισμούς μου σαν μουσικές - όχι απαραίτητα όμορφες ή αξιόλογες μουσικές, αλλά πάντως με τη ίδια δομή.

Την πρώτη φορά που έκανα έρωτα, το κύριο μοτίβο έλεγε "σε θέλω", αντιστικτικά έπαιζε ώρες ώρες ένα "τώρα στ' αλήθεια γίνεται αυτό;" και κάποια στιγμή στην εισαγωγή ακούστηκε ένα "μα δεν ξέρω τι μου γίνεται", το οποίο βέβαια γρήγορα σιώπησε. Απλή μουσική, αλλά όμορφη.

Όταν κάποτε, πηγαίνοντας να ανέβω σε ένα λεωφορείο στην Πάτρα, η πόρτα του έκλεισε μπροστά μου κρατώντας το χέρι μου μέσα και την υπόλοιπη εμένα έξω, η κύρια μελωδία έλεγε "Καλέ τι κάνει ο μαλάκας, τυφλός είναι; Και καλά τυφλός, και κουφός; Τον κόσμο που του φωνάζει δεν τον ακούει; Δεν πιστεύω να ξεκινήσει....Ωχ ξεκίνησε, φεύγει! Σταμάτα καλέ γαμώ το κέρατό σου, το σόι σου, την τύχη μου τη χορεύτρια! @#$#@%^&%*#Ε$%^&@@! Ας ελπίσουμε το φανάρι στην Ερμού να είναι κόκκινο.... Ωχ όχι! Πράσινο! %#^$##$@#$$@#!". Αντιστικτικά, έπαιζε ένα "Τι καλά, πρωινή γυμναστικούλα... Τελικά πάντως, όντως μπορείς να προλάβεις τρέχοντας ένα αυτοκίνητο! Μμμμ, υποτίθεται ότι ο άνθρωπος μπορεί να τρέξει μέχρι με 40 χμ την ώρα...οπότε μέχρι να επιταχύνει το λεωφορείο...Βέβαια με 40 χμ τρέχει ο Κεντέρης, όχι εγώ...καλά, whatever, τρέχα τώρα και μην σκέφτεσαι. Μη σου πω πάλι καλά που μέσα στο λεωφορείο είναι το αριστερό σου χέρι και όχι το δεξί, αλλιώς θα έπρεπε να τρέχεις με την όπισθεν!" Κάτω και από τις δύο αλληλοσυμπληρούμενες μελωδίες ακουγόταν ένα "Έλα, παραδέξου το, είναι αστείο! Ειδικά γι' αυτούς που είναι μέσα πρέπει να είναι θεϊκό...Όλοι οι επιβάτες μαζί και στην άκρη ένα χέρι! Που κρατάει και εισιτήριο! Λες να έχει κανείς φωτογραφική μηχανή; Πρέπει να απαθανατιστεί αυτό το πράγμα. Αχ μήπως έτσι όπως είμαι, να υψώσω το μεσαίο δάχτυλο στον οδηγό; Μπα άσε, μπορεί να μου πέσει το εισιτήριο...". Και στο φινάλε, όταν περίπου ένα λεπτό αργότερα ο οδηγός σταμάτησε και με άφησε να ανέβω επιτέλους, στο μυαλό μου γραφόταν η κατάληξη του αριστουργήματός μου: "Ορίστε, όντως δεν είναι όλα άσπρο-μαύρο. Αυτή υποτίθεται είναι μια τυπική περίπτωση άσπρο-μαύρο. Ή θα είσαι πάνω από το λεωφορείο, ή κάτω. Κι εγώ μόλις απέδειξα ότι και όμως, υπάρχει ενδιάμεση κατάσταση!" Αστεία μουσική αυτή, σκέρτσο του ενός λεπτού.

Σήμερα το πρωί, που για μένα ήταν βράδυ, όταν χτύπησε το τηλέφωνο και έμαθα ότι πέθανε ένας θείος μου, από αυτούς τους "θείους των διακοπών" που τους βλέπεις το πολύ πολύ σε τίποτα γιορτές ή σε μαζωξεις του σογιού σου ή σε τίποτα διακοπές από σπόντα, η κύρια μελωδία είπε "όχι ρε γαμώτο...". Αμέσως της απάντησε ένα "Συγνώμη, καρκινοπαθής ήταν ο άνθρωπος, όχι βελανιδιά, τι περίμενες εσύ, να ζήσει 200 χρόνια;" και μετά άρχισαν τα όργανα. "Πόσα χρόνια είχα να τον δω; Τι μαλάκας είμαι..." και "Καλά να πάθεις αγάπη μου! Τι να τις κάνω τώρα τις τύψεις σου; Άργησες..." και "Το έκανα και για εκείνον. Δεν ήθελε να τον βλέπουμε και πολύ, στην κατάσταση που ήταν" και "Έλα τώρα! Μόνο γι' αυτό; Όχι και για σένα; Και όχι μόνο για να προστατεύσεις τις αναμνήσεις σου, αλλά και από βαρεμάρα, πού να τρέχεις τώρα να βλέπεις τα σόγια. Ορίστε λοιπόν, ένας λιγότερος." και "Μα τον αγαπούσα! Αλήθεια τον αγαπούσα! Η πρώτη πρώτη μου ανάμνηση ever είναι εγώ δύο χρονών καθισμένη στα πόδια του και να πηγαίνουμε βαρκάδα..." και "Αχ ναι! Έκλαψα τώρα! Σ' αυτόν το είχες πει ποτέ; Το ήξερε; Τώρα τι τα λες αυτά; Ας τα πεις και στον τοίχο τώρα, το ίδιο νόημα θα έχει." και "Υπάρχει ψυχή; Είναι κάπου; Με βλέπει;" και "Έλα τώρα. Δεν έχεις ούτε θρησκεία ούτε Θεό να κρατηθείς. Δε γίνεται να κατασκευάζεις έναν όποτε σε βολεύει. Η αλήθεια είναι ότι δεν ξέρεις." και "η θεία μου...τα ξαδέρφια μου...να τους πάρω τηλέφωνο..." και "Τι θα τους πεις; Ότι λυπάσαι; Σιγά. Αυτοί λυπούνται πιο πολύ. Μέχρι το βράδυ έχουν να ακούσουν τόσα συλλυπητήρια που θα γίνουν τα νεύρα τους κρόσσια." και "Να πάω με τους δικούς μου στο χωριό;" και "Έλα τώρα. Να πας γιατί; Για να παρακολουθήσεις μια τελετή όπου ένας τύπος με ράσα λιβανίζει πάνω από ένα πτώμα και μετά κλαίμε όλοι μαζί. Θες να κλάψεις; Κλάψε κι εδώ. Στο κάτω κάτω ένα νεκρό κορμί δεν έχει και πολλή σχέση με τον άνθρωπο που αγαπούσες. Είναι αυτό που απέμεινε, ναι, αλλά ποτέ ξανά δε θα είναι άνθρωπος. Κάτσε εσύ να σκέφτεσαι αν του είπες ποτέ ότι τον αγαπούσες, πόσο καιρό είχες να τον δεις κι άλλα τέτοια, αυτός εν τω μεταξύ έχει φύγει." Η μία διάφωνη συγχορδία μετά την άλλη, το ένα διάφωνο διάστημα μετά το άλλο. Παραφωνία πάνω στην παραφωνία και δε μπαίνει πουθενά τελεία. Παρά μόνο ώρες μετά: "Να ξέρεις θεία, τον αγαπούσα πολύ. Πάρα πολύ τον αγαπούσα." και "Κι εκείνος σου είχε αδυναμία". Τέτοια ώρα τέτοια λόγια. Αλλά τελεία. Διπλή υποδιαστολή. Νομίζω...

Πολύ μελόδραμα και σήμερα. Έλεος με εμένα αλλά είπαμε, drama queen του κερατά. Τελοσπάντων, όποιος θέλει κρατάει όλα τα υπολοιπα, τα επιθανάτια ας πούμε ότι είναι "εσωτερικης κατανάλωσης". (Μελωδία δεξιού χεριού "τι τα έγραψες τότε μωρη;", μελωδία αριστερού χεριού "Γιατί έτσι, δικό μου blog είναι και λογαριασμό δε δίνω.")

20/8/10

Τέλος (ραδιοφωνικής) εποχής

Διαβάζω αυτό... Και αυτόματα σκέφτομαι "ένας σταθμός λιγότερος". Όχι ότι ήμουν καμιά τρελή φαν του Οδυσσέα Ιωάννου, είτε ως παραγωγού είτε ως διευθυντή του Μελωδία, απλά το να σκέφτομαι το Μελωδία χωρίς αυτόν μου είναι πραγματικά δυσάρεστο.
Aκόμα πιο δυσάρεστο μου είναι να βλέπω έναν από τους λίγους αξιοπρεπείς σταθμούς που έχουν απομείνει, να ακολουθεί σιγά σιγά την καταστροφική συνταγή του playlist. Γιατί στο κάτω κάτω, αν είναι να ακούσεις ένα playlist, γιατί να το ψάξεις στα ερτζιανά και όχι στη μουσική του desktop/notebook/ipod/κινητού σου; Το ραδιόφωνο ως μέσο μπορεί και θα έπρεπε να προσφέρει κάτι παραπάνω από μια διαδοχή τραγουδιών, ακόμα κι αν πρόκειται για καλά τραγούδια. Ακόμα και το επιχεήρημα του χαμηλότερου κόστους και της μεγιστοποίησης του κέρδους δε στέκει. Τι να την κάνεις την ελαχιστοποίηση του κόστους, αν συνεπάγεται δραματική μείωση της ποιότητας του προϊόντος; Ένα κακής - ή τελοσπάντων χειρότερης από αυτή που έχει συνηθίσει τους ακροατές του - ποιότητας ραδιόφωνο, μοιραία θα έχει απήχηση σε λιγότερο κόσμο, άρα και λιγότερα κέρδη από τις διαφημίσεις του, άρα...όχι μεγιστοποίηση του κέρδους. Τι στο καλό, μόνο εγώ το βλέπω έτσι;
Από πιτσιρίκι ακούω ραδιόφωνο. Στην εφηβεία μου ήταν η μόνιμη παρέα μου, στην ενήλικη ζωή μου όχι ακριβώς μόνιμη, αλλά σίγουρα παρέα. Και είμαι βέβαιη ότι υπάρχουν κι άλλοι άνθρωποι που, όπως εγώ, αγαπούν το ραδιόφωνο, χαίρονται να μαθαίνουν μέσα από αυτό νέες μουσικές και να ξέρουν ότι πίσω από το μικρόφωνο υπάρχει κάποιος που μοιράζεται με το κοινό του τη διάθεσή του και τα τραγούδια που του αρέσουν. Γιατί όπως και να το κάνουμε, η επικοινωνία - ή η επίφαση της επικοινωνίας - είναι ένα μεγάλο κομμάτι της όποιας δυναμικής του συγκεκριμένου μέσου. Αλλά προφανώς, οι ιδιοκτήτες των ραδιοφωνικών σταθμών, ακόμα και των "ποιοτικών", δεν ενδιαφέρονται για τίποτα από όλα αυτά, παρά μόνο κατά το μέτρο που μπορούν να αποφέρουν κέρδος. (Και θα μου πεις, τώρα το κατάλαβες; Όχι. Αλλά τώρα με ενοχλεί πιο πολύ παρά ποτέ.)

Τελοσπάντων, έτσι κι αλλιώς τα πράγματα θα πάρουν το δρόμο τους. Οι μέλλοντες πρώην παραγωγοί του σταθμού όλο και κάπου αλλού θα βρεθούν, όλο και κάπου αλλού θα τους βρούμε. Απλά, ακόμα κι έτσι μένει μια κάποια πίκρα: Η επί χρόνια καθοδική πορεία ενός άλλοτε πολύ καλού σταθμού, μοιάζει τώρα να ολοκληρώνεται με μια ελεύθερη πτώση.

8/8/10

I heart Δανάη

Επειδή ως άτομο πάνω απ' όλα με διακρίνει η κουλτούρα και η διανόηση...





Το 2ο cd της Δανάης Παναγιωτοπούλου μπορεί να έχει βγει εδώ και ένα χρόνο περίπου, αλλά ως συνήθως εγώ το άκουσα ολόκληρο με μια κάποια καθυστέρηση. Πλην όμως, αποτελεί το νέο μου κόλλημα. Δυστυχώς δεν είναι κάπως πιο γνωστή, δυστυχώς τα τραγούδια της δεν παίζονται και πολύ, ούτε καν στους "έντεχνους" σταθμούς, ευτυχώς όμως είναι ό,τι πιο φρέσκο και διαφορετικό έχω ακούσει εδώ και καιρό.

5/8/10

Ρυθμική γυμναστική

Η ζωή μου πάσχει από παντελή έλλειψη ρυθμού. Τη μία δεν κουνιέται φύλλο, την άλλη γίνεται της τρελής. Ε τώρα, είναι στη φάση που δεν κουνιέται φύλλο. Δεν ξέρω εσείς οι άλλοι τι κάνετε, ελπίζω να "ξεχύνεστε στις παραλίες" όπως με διαβεβαιώνει το έγκυρο δελτίο ειδήσεων του Σταρ, να κάνετε διακοπές και τελοσπάντων να περνάτε καλά. Εγώ όμως, έχω να δηλώσω ότι, με διαφορά, αυτό είναι το χειρότερο καλοκαίρι της ζωής μου. Ρουτινιάρικη καθημερινότητα που φλερτάρει με την κατατονία, φίλοι που δεν τους βλέπω ούτε με το κιάλι, διακοπές (ή ο,τιδήποτε που να μοιάζει με διακοπές) ούτε για δείγμα, "διάβασμα" "χιλιοδιαβασμένων" μαθημάτων που έχει σιχαθεί η ψυχή μου προ πολλού. Μετράω από τώρα αντίστροφα τις μέρες μέχρι να τελειώσει η εξεταστική του Σεπτέμβρη. Μου έχει λείψει να γίνεται της τρελής στη ζωή μου, αυτή η απελπιστική "ηρεμία" έχει ήδη κρατήσει πάρα πολύ. Μόνο που, καμιά φορά, εκεί που προσπαθώ να με παρηγορήσω κοιτάζοντας στην άκρη του τούνελ, καρφώνεται στο μυαλό μου και ένας μικρός φόβος: Θα τα καταφέρω; Κι αν δεν πάνε όλα καλά; Διότι, αν η ζωή είναι τρενάκι του λούνα παρκ, πώς ξέρεις αν έχεις προσδεθεί σωστά στη θέση σου;

Παρόλα αυτά, αναμένω υπομονετικά να ξεκινήσει το τρενάκι. Εν ολίγοις η Αιθεροβάμων προσπαθεί να πετάξει και της έρχεται πιο δύσκολο από ό,τι υπολόγιζε. Ξέρω...υπομονή. Θα βρουν όλα τον (hopefully, φρενήρη) ρυθμό τους.

2/7/10

Σεξ-εταστικής το ανάγνωσμα

.... Ή αλλιώς, 10 λόγοι που τα σκονάκια είναι για την εξεταστική, ό,τι τα προφυλακτικά για το σεξ.

1) Είναι το αποτελεσματικότερο μέσο προστασίας σου απέναντι σε κάποιον που έχει την πρόθεση να να σε πηδήξει. Οπότε αν δεν τα χρησιμοποιήσεις, θα πρέπει να έχεις σκεφτεί καλά τις συνέπειες.
2) Χωράνε στην τσέπη σου.
3) Πριν τη χρήση, είναι απαραίτητο να έχει ελεγχθεί η ημερομηνία λήξης τους (όπου στην περίπτωση των σκονακίων ημ. λήξης = βάζει ο καθηγητής πλέον από τα σκονακογραφημένα, ή τζάμπα τα έχεις μαζί;)
4) Χρειάζεται προσοχή όταν τα βγάζεις.
5) Και αν σκιστούν είναι πλέον άχρηστα.
6) Για καλύτερα αποτελέσματα, επιθυμητό είναι να ξέρεις ποια σε εξυπηρετούν ή σε βολεύουν περισσότερο.
7) Και την επίμαχη στιγμή, είναι ζωτικής σημασίας να βρίσκονται σε εύκολα προσβάσιμο σημείο, προς αποφυγήν αδέξιων χρονοτριβών.
8) Βέβαια, ακόμα κι αν έχεις μια τεράστια συλλογή προφυλακτικών, αυτό δεν έπεται ότι θα πηδήξεις/πηδηχτείς/whatever.
9) Και πάντα θα υπάρχουν εκείνοι που θα διατείνονται ότι "είναι καλύτερα χωρίς".
10) Στατιστικά μιλωντας όμως, σχεδόν όλοι τα έχουν χρησιμοποιήσει τουλάχιστον μία φορά στη ζωή τους.

Να σημειωθεί εδώ και μια βασική διαφορά των προφυλακτικών από τα σκονάκια: Τα σκονάκια είναι επαναχρησιμοποιήσιμα.

(Ω ναι, μια ακόμα εξεταστική πλησιάζει προς το τέλος της....Επιτέλους....)

27/6/10

Απλά μαθήματα οικολογίας

Οι άνθρωποι είναι σαν τα δέντρα. Μεγαλώνουν, ανθίζουν και καρπίζουν ο καθένας με το δικό του ρυθμό και στη δική του εποχή. Οι καρποί τους έχουν διαφορετική υφή, γεύση και χρώμα, άσε που κάποιοι καρποί κυριολεκτικά δεν τρώγονται με τίποτα. Όσο περνά ο καιρός βγάζουν νέα κλαδιά, αλλά και πάλι, δεν έχουν όλοι τα ίδια κλαδιά, άλλοι έχουν λίγα αλλά πιο γερά, άλλοι περισσότερα αλλά πιο εύθραυστα, άλλοι πάλι πολλά και γερά. Κάποιες φορές βέβαια, και τα δέντρα και οι άνθρωποι ξανοίγονται περισσότερο από ό,τι μπορούν και τότε μάλλον τους χρειάζονται ένα καλό κλάδεμα - να κοπεί ό,τι δεν αντέχει, ό,τι περισσεύει, για να αναπτυχθεί καλύτερα το υπόλοιπο. Γιατί στο κάτω κάτω, όλα έχουν κάποια όρια, και έτσι και τα δέντρα και οι άνθρωποι δεν έχουν όλοι την ίδια σκιά, το ίδιο μέγεθος, την ίδια αντοχή ή την ίδια χρηστικότητα.
Οι άνθρωποι, όπως και τα δέντρα, δεν είναι παντός καιρού και εδάφους. Θέλουν το σωστό κλίμα, το σωστό έδαφος, την κατάλληλη ποσότητα νερού για να αναπτυχθούν. Και φυσικά, θέλουν και φροντίδα. Και πάλι βέβαια, όχι όλοι το ίδιο. Κάποιοι έχουν μάθει λίγο-πολύ να τα βγάζουν πέρα μόνοι τους, αν και συνήθως αυτοί οι πιο "αυτάρκεις" δεν έχουν την πλούσια φυλλωσιά των πιο "καλομαθημένων" και καμιά φορά μπορεί τα φύλλα τους να τσιμπάνε ή να είναι μυτερά και να σου μπουν στο μάτι και να πονέσεις. Το θέμα όμως είναι, και τα δέντρα και οι άνθρωποι, θέλουν να τα νοιάζεσαι - και μάλιστα με τον τρόπο που τους χρειάζεται να τα νοιάζεσαι. Αν παρα-ποτίσεις ένα κάκτο θα τον σαπίσεις, αν ξεχάσεις να ποτίσεις ένα βασιλικό θα τον μαράνεις και θα φταις εσύ και στις δυο περιπτώσεις, όσο καλές κι αν ήταν οι προθέσεις σου. Γι΄αυτό, αν έχεις κήπο με δέντρα, όπως κι αν έχεις ανθρώπους που αγαπάς, μην ξεχνάς να ασχολείσαι μαζί τους, και καμιά φορά να τους επαινείς, να τους λες πόσο χαίρεσαι όταν μεγαλώνουν και ανθίζουν, να τους δείχνεις πόσο θες να τους δεις να γίνονται το καλύτερο που μπορούν. Και, αν γίνεται, να τους στηρίζεις όταν κανένας αέρας ξεριζώσει κανένα κλαδί τους ή τους τσακίζει. Γιατί ξέρεις, πολλές φορές, και οι άνθρωποι και τα δέντρα στα δύσκολα δε σου ζητάνε να έρθεις να τους σώσεις. Αλλά αν τους βοηθήσεις διακριτικά να μαζέψουν τα σπασμένα, τους κάνεις μεγάλη χάρη.

21/6/10

Επισκέψεις

Καμιά φορά, φεύγεις από κάπου - από ένα μέρος, έναν άνθρωπο, ένα ο,τιδήποτε βρε παιδί μου - και ένα κομμάτι σου απλά δε μπορεί να συμβιβαστεί με αυτό. Δεν είναι που περνάς φάση άρνησης, είναι που έχεις ανοιχτούς λογαριασμούς - πρακτικούς καμιά φορά, αλλά κυρίως συναισθηματικούς. Νοσταλγία για ανθρώπους και καταστάσεις, προσδοκίες ανεκπλήρωτες, λάθη που ακόμα δεν τα έχεις καλοχωνέψει και θέλεις να μπορούσες να τα αλλάξεις κι ας ξέρεις ότι δε μπορείς, τέτοια - και ίσως και άλλα. Και ενώ ξέρεις πολύ καλά το πώς και το γιατί της φυγής σου, αν τύχει να το "επισκεφτείς" ξανά αυτό το "ο,τιδήποτε", δε νιώθεις σαν να επισκέπτεσαι. Νιώθεις σαν να επιστρέφεις. Και όταν, μετά την "επίσκεψη", επιστρέφεις ξανά στην πραγματικότητά σου, για λίγο μοιάζει όχι σαν να επιστρέφεις, αλλά σαν να αναγκάζεσαι να ξαναφύγεις και να ξαναπαραδεχτείς ότι πολλοί από τους λογαριασμούς σου θα μείνουν ες αεί ανοιχτοί.

Εν καιρώ εξ αποστάσεως εξεταστικής, αυτό νιώθω τελικά πιο πολύ απ' όλα. Μαζί με μια προσμονή: Κάποτε οι επισκέψεις θα αρχίσουν να μοιάζουν στ' αλήθεια με επισκέψεις. Γιατί θα τους κλείσω τους λογαριασμούς μου. Ή, γιατί μπορεί να ανοίξω καινούργιους λογαριασμούς και αυτούς, τους "παλιούς", να τους ξεχάσω πια. Για νέες ιδέες, για νέες συντριβές λοιπόν.

9/6/10

Τραγουδάκια

Τελικά είμαι πολύ αμερικανάκι ώρες ώρες.

Είχα κολλήσει για πάααρα πολύ καιρό με αυτό το άσμα, το οποίο δεν είναι άλλο από το τραγούδι των τίτλων του True Blood.



Και τώρα, βρήκα το επόμενο εθιστικό μου τραγουδάκι, που δεν είναι άλλο από το τραγούδι τίτλων του Treme.



Ολόκληρο το άσμα εδώ .

Ω ναι, εδώ ο κόσμος χάνεται... κι εγώ ό,τι θυμάμαι χαίρομαι.

23/5/10

Losing Lost

Ήταν νύχτα. Αν και καλοκαίριαζε σιγά σιγά, ο καιρός στην Πάτρα κάνει πάντα τα δικά του, έτσι και τότε είχε μόλις αρχίσει, έτσι ξαφνικά, να βρέχει - και μάλιστα πολύ. Και να αστράφτει. Εγώ, καθισμένη στο γραφείο, έβλεπα Lost. Το 4ο επεισόδιο συνεχόμενα εκείνο το βράδυ (ε τι να λέμε, είχα καεί, S2-S4 είχα δει μέσα σε μια εβδομάδα). Ήταν τα παλιά τα χρόνια, που οι ψίθυροι και ο καπνός ήταν ακόμα τρομαχτικά και το μεγαλύτερό μας ερώτημα ήταν τι είναι η Ντάρμα. Ξαφνικά, στο επεισόδιο πιάνει βροχή...ακούγονται ψίθυροι....και ο υπόκωφος θόρυβος του καπνού. Και...κάτι ακόμα. Ένας υπόκωφος θόρυβος, κάτι σαν βουητό, κάτι σαν παράσιτα, κάπου κοντά μου. Πατάω pause. Ο θόρυβος επιμένει και γίνεται όλο πιο δυνατός. Και ταυτόχρονα συνεχίζουν τα αστραπόβροντα. Είναι πλέον προφανές ότι έρχεται κάπου από μέσα από το σπίτι. Μέσα από το σκοτεινό σπίτι, may I add, καθότι είναι όλα τα φώτα σβηστά. Και εγώ ως κοτάρα που είμαι έχω ολίγον χεστεί πάνω μου, διότι the resemblance is uncanny!
Προσπαθώντας να με ηρεμήσω λέω από μέσα μου ηρέμησε, δεν υπάρχει ο καπνός, χαλάρωσε! Ανεβαίνω αργά προς τι σοφίτα, σημειωτέον μη έχοντας ανοίξει κανένα φως, διότι κατά βάθος είμαι και μαζόχα. Ξαφνικά ο θόρυβος σταματά και αρχίζει να ακούγεται κάτι σαν...ψίθυροι. Are you fucking kidding me?? σκέφτομαι σε άπταιστα αγγλικά. Προχωρώ προς τη μεριά του θορύβου και....

"Λαμβάνει; Τριών Ναυάρχων, μια κλήση για Αγία Σοφία... Έλα 315..." Ω ναι. Ο ενισχυτής μου, ξεχασμένος ανοιχτός, έπιανε, σε ένταση ψιθύρων, τις συνομιλίες των ραδιοταξί! Ξαφνικά η συνομιλία σταματάει και ο ενισχυτής το ξαναγυρίζει στο πολύ δυνατό βουητό και παράσιτα. Και εγώ έχω πέσει κάτω από τα γέλια.

Farewell my dear Lost. Κι ας μην είσαι τόσο dear πια. Αν μη τι άλλο, και να μη μάθουμε τα "μυστήρια του νησιού" αύριο, μας μείνανε οι αναμνήσεις.

18/5/10

Ήττα

Είναι μέρες που πατάω γερά, είναι μέρες που το νιώθω πως πεθαίνω. Δεν ξέρω αν είναι πριν ή τώρα ή μετά...



Αυτό ακριβώς. Αλλά αυτο-ντοπάρομαι. "θα γίνω, θα γίνω, θα γίνω". Θα γίνω αυτό που θέλω. Θα γίνω ευτυχισμένη. Θα προλάβω. Είναι νωρίς ακόμα.

Κι ας μην είναι νωρίς. Κι ας μην μπορώ άλλο τα θα.
Ας περάσει αυτό το καλοκαίρι...

Επαναλαμβάνομαι ε; Θα 'ναι που κι η ζωή μου επαναλαμβάνεται. Αλλά κάποτε θα πάψω να κλαψουρίζω. Θα.

5/5/10

Ήταν ένα μικρό καράβι...

Η ετερόρρυθμη εταιρεία Ελλάς - όπου ετερρόρυθμοι εταίροι είναι οι πολιτικοί, οι τράπεζες και οι λοιποί "ανέγγιχτοι" προνομιούχοι, ομόρρυθμοι είμαστε όλοι οι άλλοι - για πολλά χρόνια είχε έλλειμα. Όλοι το ξέραμε αλλά δεν το παραδεχόμασταν. Σαν τις μουσικές καρέκλες ένα πράγμα: όσο παίζει η μουσική (στην περίπτωσή μας, όσο έρχονταν οι επιχορηγήσεις και τα δάνεια), δεν υπάρχουν χαμένοι - το ξέρεις όμως από πριν, μόλις η μουσική σταματήσει, σίγουρα κάποιος θα χάσει. Ε τώρα, η Ελλάς έχασε. Και ζητάει από τους ομόρρυθμους εταίρους της να πληρώσουν τη ζημιά, ενώ οι ετερόρρυθμοι εταίροι, αναπαυτικά καθισμένοι, απολαμβάνουν το θέαμα.

Με άλλα λόγια, ήταν ένα μικρό καράβι που ταξίδευε και δεν ήξερε κατά που πήγαινε. Και σε 5-6 εβδομάδες σωθήκαν όλες οι τροφές και οι άνθρωποι άρχισαν να τρώνε και να τρώγονται άνευ κληρώσεως. Εκείνοι δε, που είχαν φάει εξαρχής όλες τις τροφές, καθότι πιο καλοζωισμένοι, πρόλαβαν και μπήκαν στις σωσίβιες λέμβους και έφυγαν. Και καθώς απομακρύνονταν, κοιτάζοντας με απάθεια το υπόλοιπο πλήρωμα και τους επιβάτες να τρώγονται, έλεγαν δήθεν θλιμμένα και λίγο απαξιωτικά "μα γιατί τσακώνεστε ρε παιδιά; Κι εμείς στο ίδιο καράβι ήμασταν αλλά δεν κάνουμε έτσι!"

Οι καιροί είναι βίαιοι. Οι καιροί είναι ανθρωποφάγοι. Αλλά δεν ξέρω τελικά, τι είναι πιο βίαιο: Που σκοτώνονται άνθρωποι τζάμπα και βερεσέ για μαλακίες (είτε πρόκειται για μαλακίες μπάτσου, τρομοκράτη ή "αναρχικού"); Ή που τελικά, η μόνη ανθρώπινη ζωή της οποίας η αξία αναγνωρίζεται στα έδρανα της Βουλής (έστω και με "ενός λεπτού σιγή"), είναι η ήδη χαμένη ζωή ενός σκοτωμένου;

Την έχουμε χάσει τη μπάλα προ πολλού. Θέλει να το πάρουμε από την αρχή το πράγμα...μόνο που δεν ξέρω πια αν γίνεται. Και τι κάνουμε λοιπόν; ΈΛα ντε... Γι' αρχή πάντως, λυπόμαστε. Και θυμώνουμε.

28/4/10

Κάνει ψύχρα...

...στην καρδιά μου.

Όχι πάντα βέβαια. Και ακόμα κι όταν κάνει, πολλές φορές το ξεχνώ ή μου διαφεύγει, όπως ξεχνάς και σου διαφεύγουν διάφορα πράγματα καθημερινά, που τα έχεις συνηθίσει - ξέρω γω όπως όταν αναρωτιέσαι πού είναι τα γυαλιά σου και σου έχει διαφύγει ότι τα φοράς. Κάποιες άλλες φορές μπορώ να (προσποιούμαι ότι) με ζεσταίνω κάπως, με χαζά μηνύματα σε κανένα MSN ή χαλαρά τηλεφωνήματα που με κάνουν να νιώθω κάπως καλύτερα αλλά αμέσως μετά αρχίζουν και πάλι τα κρύα. Άλλες φορές με αποχαυνώνω με μαραθώνιους τηλεόρασης και χαζοπαίχνιδα στο facebook. Αλλά πότε πότε, ό,τι και να κάνω, το κρύο είναι πολύ πολύ τσουχτερό και δεν ξεχνιέται ούτε κουκουλώνεται και είναι δικό μου, όλο δικό μου, και όσο κι αν θα ήθελα να το παίξω παιδάκι και να πάω να χωθώ σε μια αγκαλιά να με ζεστάνει, δεν υπάρχει κανείς εκεί. Έτσι είμαι σήμερα. (Και κατά σατανική σύμπτωση, ούτε να ανοίξω ραδιόφωνο και να ακούσω μια φωνή - και καλά "παρέα" - δε μπορώ, απεργία γαρ...) Και πονάει. Και τι κάνω; Αυθυποβάλλομαι (αν και όχι με μεγάλη επιτυχία - ακόμα). "Θα περάσει. Θα περάσει. Θα περάσει." Θα περάσει;;

Με ενοχλεί να πρέπει να κάνω υπομονή. Με ενοχλεί να νιώθω πως δεν έχω τη ζωή μου στα χέρια μου. Με ενοχλεί η μοναξιά. Με ενοχλεί να κρυώνω έτσι ανοιξιάτικα. Και με πονάει που με θυμάμαι από τότε που δεν κρύωνα.

Και ξέρεις κάτι; Δε με αντέχω άλλο πια. Δοχείο υπό πίεση με κατάντησα.

Αλλά είπαμε. Θα περάσει.

(So much for αιθεροβασίες...Ευθυμήσαμε πάλι!)

7/4/10

Coming in

...είναι το αντίθετο του coming out. Όταν ακριβώς ο άνθρωπος που ξέρεις ότι, ειδικά για την περίπτωσή του, το καλύτερο που έχεις να κάνεις είναι να βρεις μια ντουλάπα να κρυφτείς, ξαφνικά την ψυλλιάζεται τη δουλειά, αντιδρά χειρότερα κι απ' ό,τι φανταζόσουν και έρχεται με φούρια να σου ζητήσει τα ρέστα. Κι εσύ, προσπαθώντας να κρυφτείς πίσω από το δάχτυλό σου, λες "δεν είναι αυτό που νομίζεις!", σε ποικιλία τόνων και εντάσεων. Και φυσικά και είναι γελοιοδέστατο αυτό που κάνεις διότι και οι δυο ξέρετε ότι αυτό που νομίζει είναι, αλλά όταν έχεις απέναντί σου κάποιον να σου λέει "μη με ποτίζεις κι αυτό το φαρμάκι" κι άλλα τέτοια συναφή, τι να κάνεις; Κι έτσι γίνεσαι εν μία νυκτί, για πολλοστή φορά, αυτό που πάντα ευχόσουν να μη γίνεις: μια κοτάρα και μισή.

Ύστερα από την εποικοδομητικότατη εμπειρία του coming in (θα το κατοχυρώσω ως όρο, το αποφάσισα), η οποία τελικά αποδείχτηκε πιο κομβική κι από το coming out, έχω να παρατηρήσω τα εξής:
1) Αν ψάχνεις ξένο κινητό, δε γίνεται μετά να ζητάς τα ρέστα από τον ιδιοκτήτη του γι' αυτά που βρήκες μέσα. Εμ, τι να σε κάνω αγάπη μου, ας μην έψαχνες, κακό δικό σου.
2) Ποτέ, ΠΟΤΕ μην αφήνεις άλλον άνθρωπο να μαζέψει στη μετακόμισή σου πράγματα που θεωρείς σκοπυπίδια. Ποτέ δεν ξέρεις τι μπορεί να βρεθεί εκεί μέσα.
3) Ακόμα και στα 26 σου χρόνια, η μάνα σου δε θα διστάσει να χρησιμοποιήσει τη φράση "σε παρέσυραν".
4) Πρέπει να είμαι ο μόνος άνθρωπος στον πλανήτη που τραβάει όοοοολο το ζόρι της "παράνομης σχέσης" και δεν κάνει σεξ!
5) Είμαι πασιφανώς γκαντέμω. Μια φορά είπα να ερωτευτώ, εμ δεν το ευχαριστήθηκα, εμ χυλοπιτιάστηκα, εμ θα την πληρώσω 6 μήνες μετά. Το μετανιώνω; ΟΧΙ. Ή μάλλον, ναι, το μετανιώνω. Που δεν έσβησα τα πειστήρια του "εγκλήματος" εν καιρώ.

Ουφ. Τα είπα και ξαλάφρωσα (;;). Οι μέρες μέχρι να μπορέσω να μείνω μόνη μου ξανά προβλέπονται ατελείωτες, με καθημερινές εντάσεις, μια δόση υποκρισίας και μια δόση καταδίωξης. Κουράγιο. Θα συγκρατηθώ για να μη γίνω εξώφυλλο στις εφημερίδες, με τίτλο τύπου "τραγικό έγκλημα: κόρη σκοτώνει τη μητέρα της μετά από καβγά - Αμετανόητη δηλώνει η αιμοδιψής δράστης". Btw, όπως είναι αναμενόμενο, τώρα είναι η κατάλληλη - καταλληλότερη δεν υπάρχει - εποχή να βρω γκόμενο. Όσοι πιστοί προσέλθετε.

Υ.Γ. Το ότι τελικά, μετά από αυτή την ιστορία, εμένα αυτό που πιο πολύ με αφορά είναι το damage control ως προς το άτομο που κατά λάθος εκτέθηκε μαζί μου, τι μας λέει;;

Πάσχα...

...σημαίνει πέρασμα. Έτσι μας λέγανε στο σχολείο. Υπό αυτή την έννοια, το φετινό μου Πάσχα ήταν μάλλον το πιο "πασχαλινό" απ' όλα. Κρίμα να μη μπορώ να το γιορτάσω. Ίσως του χρόνου να εκτιμήσω την αξία του "περάσματος". Προς το παρόν, είναι όλα πολύ οδυνηρά και πολύ μοναχικά. Σαν Μεγάλη Εβδομάδα. Βρε λες τελικά να φταίει που δεν είμαι πιστή χριστιανή και η Ανάσταση δεν έφτασε ως εδώ; Ίδωμεν...

30/3/10

Η μετακόμιση

Είδα ένα περίεργο όνειρο χτες...

Ήμουν λέει ξαφνικά σ' ένα σπίτι, που ήταν "το σπίτι μου", αλλά δεν ήταν ούτε το σπίτι που μεγάλωσα, ούτε το σπίτι που έμενα κανονικά. Μπαίνοντας ήρθα αντιμέτωπη με το ανεκδιήγητο ντεκόρ της μάνας μου με σεμεδάκια, μπιμπελό και λοιπά παρεμφερή και στα ενδότερα είδα τα πράγματά μου. "Τα πράγματά μου" από όλες σχεδόν τις φάσεις της ζωής μου: Το παμπάλαιο διπλοκάσετο-cd player που είχα λιώσει στην εφηβεία μου, το επιτραπέζιο καβαλέτο που μου είχαν κάνει δώρο πριν λίγα χρόνια, το βιβλίο που διάβαζα πριν τρεις μέρες, μια κουβέρτα που τη θυμάμαι από πιτσιρίκι, το stage piano που μάζευα λεφτά για να το αγοράσω πρόπερσι και το πιάνο που άρχισα να παίζω όταν ήμουν 7 χρονών, ένα ζευγάρι bongos, μισοτελειωμένες ζωγραφιές, βιβλία από τη σχολή, παραπεταμένα πιο δίπλα κάτι θέματα πανελληνίων και δίπλα το σκριπτ ενός χαζο-θεατρικού του γυμνασίου, έναν αργιλέ που είχα κουβαλήσει η ίδια από τα Γιάννενα με ΚΤΕΛ, το made in japan των deep purple στολισμένο με τις γρατζουνιές του που το έχουν καταστήσει, εδώ και μια δεκαετία, κατάλληλο μόνο για σουβέρ....και τα λοιπά και τα λοιπά και τα λοιπά. Και κοντά σ' αυτά, κάτι έπιπλα που ήταν λέει δικά μου, αλλά καινούργια, σχεδόν αχρησιμοποίητα, που δε μου έφερναν και καμιά ανάμνηση στο νου.
Οι γονείς μου, που μπήκαν μαζί μου στο σπίτι "μου", έβλεπαν την κατάσταση ως απολύτως φυσιολογική. "Καλωσήρθες στο σπίτι σου", μου έλεγαν, "όλα θα πάνε καλά" κι εγώ από μέσα μου φώναζα, "μα πώς γίνεται να μην ξέρετε ότι δεν είναι το σπίτι μου εδώ; Εγώ μένω αλλού!" αλλά απ' έξω μου σαν να μη μπορούσα να μιλήσω. Και ο χώρος μου έμοιαζε όλο και πιο μικρός, η ανάσα μου όλο και κοβόταν και σιγά σιγά ένιωθα ότι ο αέρας δε μου έφτανε πια. Άρχισα να κλαίω ασυναίσθητα και οι δικοί μου, με ένα ύφος συγκατάβασης μου είπαν "έχεις συγκινηθεί ε; Όλα θα πάνε καλά".
Ξαφνικά δεν άντεχα άλλο πια. Ήμουν βέβαιη ότι είμαι σε όνειρο και έπρεπε να αντιδράσω για να ξυπνήσω. "Θέλω να πάω σπίτι μου!" φώναξα πανικόβλητη, "όχι σ' αυτό! στο άλλο, το κανονικό!". Αλλά δεν ξύπνησα. H μάνα μου έβαλε τα κλάματα, ο πατέρας μου έμεινε αποσβολωμένος να με κοιτάζει. "Παιδί μου, εδώ είναι το σπίτι σου", μου είπαν ξανά. "Ηρέμησε, όλα θα πάνε καλά", σαν δίσκος κολλημένος στο ίδιο σημείο, με ένα ύφος λες και ετοιμάζονταν να μου κάνουν καμιά ένεση με ηρεμιστικό.

Και μετά δε θυμάμαι. Ή μάλλον θυμάμαι, αλλά πολύ θολά. Ξέρω στα σίγουρα όμως, ότι σήμερα δεν έχω ακόμα βγει απ' το περίργο όνειρο. Τείνω δε να πιστέψω, ότι δεν είναι καν όνειρο τελικά...

Είναι προφανές αυτό που θα πω, αλλά θα το πω έτσι κι αλλιώς. Το να μένεις με τους γονείς σου SUCKS BIGTIME. Ιδίως αν τα τελευταία 8-9 χρόνια της ζωής σου έχεις μάθει αλλιώς... Το ότι βρήκα τη Μ.Εβδομάδα να μετακομίσω, θα το θεωρήσω ειρωνία της τύχης. Άντε, να τη βγάλουμε κι αυτή την εβδομάδα των παθών (μου)... Δε μπορεί, θα περάσει.

24/3/10

Αναζητώντας το χαμένο χρόνο

Ξέρεις πως μεγάλωσες πάρα πολύ όταν πια δε μπορείς να διαβάσεις το "Αναζητώντας το χαμένο χρόνο" του Προυστ. Έτσι διάβασα τελευταία σε ένα βιβλίο. Μάλιστα. Και όταν όντως αρχίζεις και αναζητάς το χαμένο χρόνο, τι είσαι; Ερωτώ εγώ....

Το αμάξι είναι ακόμα κολλημένο στις λάσπες από πέρσι που έγραψα για τελευταία φορά. Έκλεισα αισίως τα 26 φέτος και μου μοιάζει σαν να πήγα 18, ανοιγόκλεισα τα μάτια, πήγα 20, ανοιγόκλεισα τα μάτια, πήγα 23, ανοιγόκλεισα τα μάτια και έφτασα εδώ. Κοιτάζω πίσω τα χρόνια που άφησα, "τα καλύτερά μου χρόνια" υποτίθεται και με κόπο βρίσκω 2-3 σταθμούς. Κατά τα άλλα, ένα συνεχές κύλισμα, ένα αναπόφευκτο τρεχαλητό που ούτε και κατάλαβα πότε ξεκίνησε και πώς με πήρε μαζί του. Η γεύση που μου αφήνουν οι όποιες αναμνήσεις, ως επί το πλείστον ουδέτερη. Ή μάλλον όχι. Κάπως πικρή. Όχι γιατί δεν υπάρχουν και όμορφες στιγμές. Απλά, το μέτρημα μου βγαίνει λειψό, ό,τι και να κάνω, απ' όπου κι αν το πιάνω. Λίγη ζωή σκορπισμένη σε πολλά χρόνια. Τίποτα σημαντικό. Σκόρπισμα άνευ λόγου, οι ίδιες και οι ίδιες σκέψεις χιλιοανακυκλωμένες, οι ίδιες ενδοσκοπήσεις χιλιοειδωμένες, αδράνεια, κούραση από την πολλή ξεκούραση, αποστασιοποίηση, ονειροπολήσεις παρήγορες αλλά παροδικές. Και αυτοκαταστροφή. Όχι από εκείνη την αυτοκαταστροφή την κάπως γοητευτική, σαν του Cobain, από την άλλη. Που σε κάνει να λες "κρίμα το παιδί, χαμένο πάει από τη μαλακία του".
Οι φίλοι μου είναι αλλού. Τους βλέπω ξαφνικά να βρίσκουν ο καθένας την άκρη του, σαν ελληνική ταινία σχεδόν, από αυτές που τελειώνουν με πολλαπλούς γάμους, ή τελοσπάντων με ένα happy end για τον καθένα. Και συνειδητοποιώ το προφανές: Δεν είναι "ξαφνικό" το "happy end" τους. Απλά, όσο εγώ κυνηγούσα την ουρά μου εκείνοι ζούσαν. Κι αυτό μου μοιάζει το πιο θλιβερό: Πού ήμουν εγώ όσο η ζωή συνεχιζόταν;.....
Είναι περίεργο πράγμα η έννοια της ηλικίας. Τι πάει να πει ηλικία; Και υπάρχει κανείς να έχει μια ηλικία μόνο; Εγώ πάντως είμαι μια 26-χρονη με εμπειρίες ζωής 20-χρονης, συναισθηματικά κενά έφηβης και φθορά 30-φευγα-χρονης. Χάλια. Και τι στο διάολο κάνεις, όταν πια νιώθεις να έχεις κουραστεί πριν καν ξεκινήσεις, όταν ξέρεις ότι παραμεγάλωσες για να είσαι πια μικρή αλλά δε νιώθεις ακόμα μεγάλη, όταν πλέον είναι γεγονός ότι μια σειρά από πράγματα που "θα" έκανες όταν "θα" μεγάλωνες δεν τα προλαβαίνεις πια γιατί μεγάλωσες και δεν το κατάλαβες, όταν έχεις μπροστά σου μια ζωή και, μέχρι να αποφασίσεις πώς θα τη ζήσεις και, κυρίως, μέχρι να αποφασίσεις να τη ζήσεις ακόμα κι αν το "πώς" δεν είναι ακριβώς αυτό που είχες αποφασίσει, αυτή περνάει και φεύγει και δε σε ρωτάει, όταν αυτά που επί χρόνια έκρυβες κάτω από το χαλί προσπαθώντας να τα ξεχάσεις και ελπίζοντας να εξαφανιστούν έρχονται και σε βρίσκουν για να να τα αντιμετωπίσεις σε όλο τους το μεγαλείο;
Δεν ξέρω τι κάνεις. Αν το ήξερα, θα το έκανα. (Όχι, το "παθαίνεις κρίση πανικού" δε μετράει για έγκυρη απάντηση). Μάλλον όμως....επιμένεις. Στο κάτω κάτω, τα δεσμά, τα όποια δεσμά, πονάνε πιο πολύ όταν προσπαθείς να τα σπάσεις. Αλλά αν δεν προσπαθήσεις δε θα τα σπάσεις ποτέ.
Αυτά προς το παρόν. Καλώς ήρθα στο blog μου ξανά και καλώς με βρήκα. Καλή δεύτερη αρχή. Έστω και όψιμη.
/* Script for Google Analytics ------------------------------*/