28/4/10

Κάνει ψύχρα...

...στην καρδιά μου.

Όχι πάντα βέβαια. Και ακόμα κι όταν κάνει, πολλές φορές το ξεχνώ ή μου διαφεύγει, όπως ξεχνάς και σου διαφεύγουν διάφορα πράγματα καθημερινά, που τα έχεις συνηθίσει - ξέρω γω όπως όταν αναρωτιέσαι πού είναι τα γυαλιά σου και σου έχει διαφύγει ότι τα φοράς. Κάποιες άλλες φορές μπορώ να (προσποιούμαι ότι) με ζεσταίνω κάπως, με χαζά μηνύματα σε κανένα MSN ή χαλαρά τηλεφωνήματα που με κάνουν να νιώθω κάπως καλύτερα αλλά αμέσως μετά αρχίζουν και πάλι τα κρύα. Άλλες φορές με αποχαυνώνω με μαραθώνιους τηλεόρασης και χαζοπαίχνιδα στο facebook. Αλλά πότε πότε, ό,τι και να κάνω, το κρύο είναι πολύ πολύ τσουχτερό και δεν ξεχνιέται ούτε κουκουλώνεται και είναι δικό μου, όλο δικό μου, και όσο κι αν θα ήθελα να το παίξω παιδάκι και να πάω να χωθώ σε μια αγκαλιά να με ζεστάνει, δεν υπάρχει κανείς εκεί. Έτσι είμαι σήμερα. (Και κατά σατανική σύμπτωση, ούτε να ανοίξω ραδιόφωνο και να ακούσω μια φωνή - και καλά "παρέα" - δε μπορώ, απεργία γαρ...) Και πονάει. Και τι κάνω; Αυθυποβάλλομαι (αν και όχι με μεγάλη επιτυχία - ακόμα). "Θα περάσει. Θα περάσει. Θα περάσει." Θα περάσει;;

Με ενοχλεί να πρέπει να κάνω υπομονή. Με ενοχλεί να νιώθω πως δεν έχω τη ζωή μου στα χέρια μου. Με ενοχλεί η μοναξιά. Με ενοχλεί να κρυώνω έτσι ανοιξιάτικα. Και με πονάει που με θυμάμαι από τότε που δεν κρύωνα.

Και ξέρεις κάτι; Δε με αντέχω άλλο πια. Δοχείο υπό πίεση με κατάντησα.

Αλλά είπαμε. Θα περάσει.

(So much for αιθεροβασίες...Ευθυμήσαμε πάλι!)

7/4/10

Coming in

...είναι το αντίθετο του coming out. Όταν ακριβώς ο άνθρωπος που ξέρεις ότι, ειδικά για την περίπτωσή του, το καλύτερο που έχεις να κάνεις είναι να βρεις μια ντουλάπα να κρυφτείς, ξαφνικά την ψυλλιάζεται τη δουλειά, αντιδρά χειρότερα κι απ' ό,τι φανταζόσουν και έρχεται με φούρια να σου ζητήσει τα ρέστα. Κι εσύ, προσπαθώντας να κρυφτείς πίσω από το δάχτυλό σου, λες "δεν είναι αυτό που νομίζεις!", σε ποικιλία τόνων και εντάσεων. Και φυσικά και είναι γελοιοδέστατο αυτό που κάνεις διότι και οι δυο ξέρετε ότι αυτό που νομίζει είναι, αλλά όταν έχεις απέναντί σου κάποιον να σου λέει "μη με ποτίζεις κι αυτό το φαρμάκι" κι άλλα τέτοια συναφή, τι να κάνεις; Κι έτσι γίνεσαι εν μία νυκτί, για πολλοστή φορά, αυτό που πάντα ευχόσουν να μη γίνεις: μια κοτάρα και μισή.

Ύστερα από την εποικοδομητικότατη εμπειρία του coming in (θα το κατοχυρώσω ως όρο, το αποφάσισα), η οποία τελικά αποδείχτηκε πιο κομβική κι από το coming out, έχω να παρατηρήσω τα εξής:
1) Αν ψάχνεις ξένο κινητό, δε γίνεται μετά να ζητάς τα ρέστα από τον ιδιοκτήτη του γι' αυτά που βρήκες μέσα. Εμ, τι να σε κάνω αγάπη μου, ας μην έψαχνες, κακό δικό σου.
2) Ποτέ, ΠΟΤΕ μην αφήνεις άλλον άνθρωπο να μαζέψει στη μετακόμισή σου πράγματα που θεωρείς σκοπυπίδια. Ποτέ δεν ξέρεις τι μπορεί να βρεθεί εκεί μέσα.
3) Ακόμα και στα 26 σου χρόνια, η μάνα σου δε θα διστάσει να χρησιμοποιήσει τη φράση "σε παρέσυραν".
4) Πρέπει να είμαι ο μόνος άνθρωπος στον πλανήτη που τραβάει όοοοολο το ζόρι της "παράνομης σχέσης" και δεν κάνει σεξ!
5) Είμαι πασιφανώς γκαντέμω. Μια φορά είπα να ερωτευτώ, εμ δεν το ευχαριστήθηκα, εμ χυλοπιτιάστηκα, εμ θα την πληρώσω 6 μήνες μετά. Το μετανιώνω; ΟΧΙ. Ή μάλλον, ναι, το μετανιώνω. Που δεν έσβησα τα πειστήρια του "εγκλήματος" εν καιρώ.

Ουφ. Τα είπα και ξαλάφρωσα (;;). Οι μέρες μέχρι να μπορέσω να μείνω μόνη μου ξανά προβλέπονται ατελείωτες, με καθημερινές εντάσεις, μια δόση υποκρισίας και μια δόση καταδίωξης. Κουράγιο. Θα συγκρατηθώ για να μη γίνω εξώφυλλο στις εφημερίδες, με τίτλο τύπου "τραγικό έγκλημα: κόρη σκοτώνει τη μητέρα της μετά από καβγά - Αμετανόητη δηλώνει η αιμοδιψής δράστης". Btw, όπως είναι αναμενόμενο, τώρα είναι η κατάλληλη - καταλληλότερη δεν υπάρχει - εποχή να βρω γκόμενο. Όσοι πιστοί προσέλθετε.

Υ.Γ. Το ότι τελικά, μετά από αυτή την ιστορία, εμένα αυτό που πιο πολύ με αφορά είναι το damage control ως προς το άτομο που κατά λάθος εκτέθηκε μαζί μου, τι μας λέει;;

Πάσχα...

...σημαίνει πέρασμα. Έτσι μας λέγανε στο σχολείο. Υπό αυτή την έννοια, το φετινό μου Πάσχα ήταν μάλλον το πιο "πασχαλινό" απ' όλα. Κρίμα να μη μπορώ να το γιορτάσω. Ίσως του χρόνου να εκτιμήσω την αξία του "περάσματος". Προς το παρόν, είναι όλα πολύ οδυνηρά και πολύ μοναχικά. Σαν Μεγάλη Εβδομάδα. Βρε λες τελικά να φταίει που δεν είμαι πιστή χριστιανή και η Ανάσταση δεν έφτασε ως εδώ; Ίδωμεν...
/* Script for Google Analytics ------------------------------*/