18/3/09

Η βία

Δεν τη μπορώ τη βία. Και είναι παντού ρε γαμώτο. Ακόμα και εκεί που δεν το περιμένεις. Και αυτό είναι που πονάει πιο πολύ. Τη βία των χουλιγκάνων, των "αναρχικών", των "μπάτσων-γουρουνιών-δολοφόνων", των "ανθρωπόμορφων τεράτων" την περιμένω, την έχω λίγο πολύ συνηθίσει. Αλλά - ΟΚ, μπορεί να είναι και χαζό από τη μεριά μου, αλλά έτσι είναι anyway - τη βία του φιμώματος του ελεύθερου λόγου και πολύ περισσότερο τη βία του φιμώματος της τέχνης, δεν την αντέχω. Το να σαμποτάρει η ίδια η ορχήστρα της Λυρικής Σκηνής την ίδια της την παράσταση, γιατί έχει μέσα ένα ομοφυλοφιλικό φιλί, συγνώμη αλλά μου φαίνεται πιο βίαιο από τα σπασμένα ΑΤΜ της Εθνικής. Και συγνώμη, αλλά δεν το περίμενα. Η τέχνη ανοίγει νέους δρόμους, η τέχνη απελευθερώνει, η τέχνη είναι το πεδίο έκφρασης σκέψεων, συναισθημάτων και συνειρμών, χωρίς λογοκρισίες και συμβιβασμούς. Αυτή είναι η φύση της, αυτό είναι το μεγαλείο της και αυτή είναι η δύναμή της. Και εκεί, ξαφνικά, να σκάνε μύτη κολλήματα του τύπου ε-όχι-να-μας-βγάλετε-και-πούστη-τον-πρωταγωνιστή;;;; (Που BTW, με το ιστορικό δεδομένο της ύπαρξης των ευνούχων τραγουδιστών στην όπερα, τέτοιοι "μη μου άπτου" ενδοιασμοί μοιάζουν τουλάχιστον τραγική ειρωνία...) Θα το περίμενα ίσως αν κάποιοι από το κοινό ενοχλούνταν από το ομοφυλοφιλικό περιεχόμενο του έργου - θα με ενοχλούσε, αλλά θα το περίμενα - αλλά τέτοια έκρηξη ομοφυλοφοβίας από την ίδια την ορχήστρα... ήταν για μένα μια τεράστια, δυσάρεστη έκπληξη. Δεν ξέρω τι είναι αυτό που με πειράζει πιο πολύ: Η κατάφωρα ρατσιστική συμπεριφορά προς τη γκέι κοινότητα (γιατί είναι προφανές στο "μανιφέστο" που μοίραζαν το ότι θεωρούν την ομοφυλοφιλία κάτι σαν διαστροφή), ο αντιεπαγγελματισμός (γιατί στο κάτω κάτω, πάντα υπάρχουν τρόποι λιγότερο θορυβώδεις να προβάλεις τις ενστάσεις σου, χωρίς να "κρεμάσεις" την ίδια σου την παράσταση), ή η θλιβερή διαπίστωση ότι, τελικά, ασχέτως της μουσικής τους δεινότητας, αυτοί οι άνθρωποι αποδεικνύονται πανηγυρικά ανάξιοι αυτού που υπηρετούν; Τόσο καιρό πίστευα ότι η τέχνη είναι, μεταξύ των άλλων, αντίδοτο στον κατινισμό. Δεν το περίμενα η ορχήστρα της Λυρικής να είναι γεμάτη κυρα-Κατίνες.

23/2/09

Θοδωρή, εγώ πότε θα γίνω μάνα;

Αυτή είναι η κατάστασή μου τους τελευταίους μήνες. Αλλά εγώ θέλω πτυχίο. Δε θέλω να γίνω μάνα - εκτός αν το να γίνω μάνα βοηθάει να πάρω πτυχίο. Είμαι διατεθειμμένη να φτάσω στα άκρα - να παρακαλέσω, να κλαφτώ, να πλύνω σκάλες, να κάνω babysitting στα παιδιά των καθηγητών μου (που σιγά μην είναι πλέον "παιδιά", παιδιά θα ήταν όταν μπήκα στη σχολή, τώρα τα παιδιά των καθηγητών μου θα έχουν πλέον δικά τους παιδιά-σκυλιά κτλ). Μπορώ να τα κάνω (σχεδόν) όλα. Εκτός από το αυτονόητο: να διαβάσω. Το σώμα μου και το μυαλό μου αρνούνται πεισματικά. Ακόμα και μετά τον τρίτο καφέ, τα μάτια μου κλείνουν με το που ανοίγω το βιβλίο. Και ξανανοίγουν με το που το κλείνω. Δεν πάμε καλά.... Αλλά δε θα το πάρω κάποτε το γαμημένο; (Διότι πλέον όντως δε μπορώ να περιμένω...) Θα κάψω όσα βιβλία μου δεν έχω ήδη καταστρέψει (ΟΚ, εκτός από κάποια που actually τα λυπάμαι, plus είναι πολύ πρακτικά διότι 1) αν τα βάλεις το ένα πάνω στο άλλο γίνονται ωραιότατη σκάλα 2) είναι εξαιρετικά για να ακουμπάς ποτήρια-πιάτα κτλ πάνω και γενικώς είναι πολυχρηστικά) και θα πανηγυρίζω πάνω στα αποκαϊδια. Αυτά. Και επειδή στις 5 το απόγευμα γράφω μάθημα και εγώ, αντί να διαβάζω ή να φτιάχνω τα σκονάκια μου, κάθομαι και γράφω άσχετα, μάλλον εδώ πρέπει να σταματήσω.

7/2/09

Homo teleopticus

Η TV είναι το όπιο του λαού. Αυτό το ήξερα. Αυτό που δεν ήξερα, είναι ότι μπορεί η τηλεόρασή σου να είναι κλειστή εδώ και μέρες (πολλές μέρες όμως) και να εξακολουθείς να είσαι TV addict.

Ε ναι λοιπόν, ομολογώ: είμαι tv addict (anonymous ?).... της αμερικάνικης TV. Δεν τολμώ καν να αθροίσω τις ώρες και μέρες που έχω περάσει τους τελευταίους μήνες βλέποντας αμερικάνικα TV series. Από την οθόνη του PC μου έχει περάσει το μισό πρόγραμμα του Showtime....και όχι μόνο. Τους τελευταίους τρεις μήνες έχω δει, από cylons, vampires και τηλεμετακινούμενα νησιά, μέχρι Holywood λεσβίες, goofy New York 20-somethings και το ακόμα πιο goofy writing crew ενός variety show. Αν πάω λίγο πιο πίσω στο παρελθόν, θα βρω απεγνωσμένες νοικοκυρές των αμερικάνικων προαστίων, working class gays, μια χήρα έμπορο χασίς, α ναι και κάμποσα vampires ακόμα, σετάκι με μια vampire slayer. Don't get me wrong, ενδιαμέσως ζω κιόλας, αλλά όπως να το κάνουμε, όταν βλέπω αθροιστικά την κατάστασή μου, το "κάψιμο" είναι εμφανές.

Και γιατί; Ωραία, γιατί έχει πλάκα. Γιατί έχει ενδιαφέρον. Γιατί έχει αγωνία. Γιατί, από το να ανοίγω την τηλεόραση και να βλέπω τις ελληνικές σειρές, προτιμώ να ανοίγω το PC (αν υποθέσουμε ότι ποτέ το έκλεινα in the first place) και να βλέπω τις ξένες. Γιατί, πλάκα πλάκα, είναι καλή εξάσκηση για τα αγγλικά μου. Αλλά, για να λέμε την αλήθεια, και για έναν ακόμα λόγο: γιατί όταν είσαι σε μια μεταβατική κατάσταση απ' την οποία θες να απαλλαγείς αλλά νιώθεις σαν αμάξι στα χιόνια χωρίς αντιολισθητικές, όταν το άγχος του "τι θα κάνω και πώς" είναι μονίμως στο πίσω μέρος του μυαλού σου, όταν ψάχνεις κάτι να αποσπάσει την προσοχή σου από τα πράγματα που καθόλου δε θες αλλά ξέρεις ότι "πρέπει" να κάνεις, το πιο εύκολο είναι να δεις ακόμα ένα TV show για να γίνει η έγνοια σου το "μα καλά, τι διάολο γίνεται σ' αυτό το νησί;" ή το "και τώρα που βρήκανε τη γη, τι θα γίνει;". Φυσικά, το ψάξιμο για τις αντιολισθητικές δε σταματάει - αν και καμιά φορά μπορεί να καθυστερεί. Αλλά για όσο έχεις κολλήσει στα χιόνια, τουλάχιστον έχεις κάτι ακόμα να ασχολείσαι.

Τη σιχαίνομαι την εξεταστική που έρχεται. Για μια πλειάδα λόγων που βαριέμαι να αναλύσω, αλλά νομίζω ότι οι περισσότεροι με καταλαβαίνουν έτσι κι αλλιώς. Αλλά έλα που είναι αναγκαίο κακό....και "αναγκαίο" is the key word here. So...

Το παρακάτω, εξαιρετικά αφιερωμένο σε όσους ψάχνουν, όπως κι εγώ, για τις αντιολισθητικές αλυσίδες τους. Drama queen mode required.

23/1/09

It's official

Φέτος αντί για σεισμούς, όταν έχω εξεταστική θα προκαλώ διακοπές ρεύματος. Το είπε και η ΔΕΗ. Από την Τρίτη - που βγήκε το πρόγραμμα της εξεταστικής και εγώ άρχισα να προσπαθώ να διαβάσω - έχουν λέει τεχνικά προβλήματα, μάλλον λόγω καιρού (ναι καλά, έτσι λένε γιατί δεν ξέρουν την πραγματική αιτία). Sit back and enjoy αγαπητοί μου συμπολίτες, μέχρι να δώσω όλα μου τα μαθήματα θα σας κάνω τα ηλεκτρικά σαν τα χριστουγεννιάτικα φωτάκια που αναβοσβήνουν.

Υ.Γ. Μήπως τελικά να πάω στους καθηγητές μου και να τους πω να μου δώσουν πτυχίο, όχι για μένα, για το φουκαριάρικο Δήμο Πατρών; Πέρσι σεισμοί, φέτος διακοπές ρεύματος, αν χρωστάω ακόμα μαθήματα και του χρόνου (φτου και ξαναφτού στον κορφο μου), θα αρχίσουν οι πλημμύρες.

22/1/09

Ο νόμος του Μέρφι και ο ηλεκτρισμός

Κάθε που αποφασίζω να κάτσω να διαβάσω μπας και πάρω το ρημαδοπτυχίο μου πριν φτάσω τα τριάντα, πάντα κάτι γίνεται για να πειστώ ότι κάποιος - ποιος δεν ξέρω - μου κάνει πλάκα. Ειλικρινά, πλέον νομίζω ότι δεν υπάρχει Θεός - μόνο ο Μέρφι και ο σπαστικός, always right γαμώ την τύχη μου τη χορεύτρια, νόμος του.

Πέρσι υπήρχε κάαποια κοσμική, καρμική, υπερφυσική σύνδεση, ανάμσεσα στο δικό μου παίρνω-βιβλίο-ανοίγω-βιβλιίο-βρίσκω-σωστή-σελίδα-πάω-να-αρχίσω-να-διαβάζω και τους σεισμούς στην ευρύτερη περιοχή της Δυτικής Πελοποννήσου και του Ιονίου. Ανοίγω το βιβλίο και... Σεισμός! Στη Χαλανδρίτσα, στη Ζάκυνθο, στην Καλαμάτα και δε θυμάμαι πού αλλού. Τον Ιούνιο έφτασα σε άλλα επίπεδα - ανοίγω το Word για να αρχίσω να γράφω εργασία, πάω να πατήσω το πρώτο γράμμα και... σεισμός! BTW δε λέμε 4, 4,5 ρίχτερ και τέτοια... όχι, δεν είμεθα των ημίμετρων. Λέμε για εκεί κοντά στα 6 ρίχτερ όλοι "μου" οι σεισμοί - δε θυμάμαι αν κάποιος ήταν και παραπάνω, έχασα το λογαριασμό.

Έτσι φέτος, η αγαπητή Σταζουλίνα που στον τελευταίο "μου" σεισμό αναγκάστηκε να αλλάξει σπίτι λόγω κάτι scary ρωγμών στο διαμέρισμά της, με έβαλε να δεσμευτώ ότι αν αρχίσω να διαβάζω θα το ανακοινώσω, να προλάβει να μπει σε καταφύγιο. Πράγμα το οποίο θα έπραττα έτσι κι αλλιώς, διότι η υπευθυνότητα και η σοβαρότητα μας διακρίνει γενικώς ως άτομα. Αλλά φευ! Αυτή τη φορά θα την πληρώσουν τα ηλεκτρολογικά μου... το νιώθω.

Την Τρίτη βγήκε το ελεεϊνό, πιο ελεεϊνό δε γίνεται, πρόγραμμα της εξεταστικής μου (ένα θα πω, πέντε μαθήματα δίνω, μου ταβάλανε όλα μέσα στις πρώτες δέκα μέρες της εξεταστικής, τους σκοτώνεις μετά;;). Την Τετάρτη, το πήρα απόφαση, έπρεπε να αρχίσω πραγματικά να διαβάζω. Κατά τις οκτώ το βράδυ, είπα να ανοίξω τα βιβλία... [Ε ναι είμαι λίγο αναβλητική...] Και τότε... Έπεσε το ρεύμα στις μισές μου πρίζες! Ναι κυρίες και κύριοι, στις μισές. Διότι δε θα μπορούσε ένα ασυμβίβαστο πνεύμα σαν το δικό μου να συμβιβαστεί με μια απλή ταπεινή διακοπή ρεύματος. Και φυσικά, έπρεπε να πέσει το ρεύμα σε εκείνες τις μισές που περιελάμβαναν την τηλεόραση και τον υπολογιστή μου [γεια σου ρε Μέρφι μορφή]. Αφού διαπίστωσα ότι όχι, δε φταίει κάποια ασφάλεια, δεν κάηκε καμιά λάμπα, τελοσπάντων δε φταίω εγώ, μετέφερα όλα μου τα πράγματα στισ μπρίζες που δούλευαν. Και άρχισα να αναρωτιέμαι τι στο καλό γίνεται σπίτι μου και πότε θα φωνάξω ηλεκτρολόγο... Πράγμα που φυσικά δε χρειάστηκε, διότι το σπίτι μου, με την αυτοβουλία που το διακρίνει, μισή ώρα αργότερα ήταν μια χαρά, με τα πάντα να δουλεύουν. Χάρηκα η καλή σου, λέω WTF ήταν αυτή η ντεμί-διακοπή ρεύματος, αλλά glad it's over. Θα 'θελα. Διότι μέχρι τις 2 το πρωί περίπου το σπίτι μου - δηλαδή το μισό μου σπίτι - συνέχισε να παθαίνει διαλείψεις. Μου άλλαξε τα φώτα - κυριολεκτικά. Άρχισα να αναρωτιέμαι ποιος εξωτερικός παράγοντας θα μπορούσε να ευθύνεται, και πάνω που είχα καταλήξει ότι κάποια βλάβη θα ήταν η οποία λογικά πάει, πέρασε....σήμερα στις 8 έπεσε το ρεύμα στις άλλες μισές πρίζες! Σαν μονά-ζυγά ένα πράγμα, αλλά με τα φώτα του σπιτιού μου. Περιττό να πω ότι, λόγω των χτεσινών "διαλήψεων", το PC και πάλι ήταν συνδεδεμένο με πρίζα όπου έπεσε το ρεύμα. Γκρρρρρ δηλαδή... Βρε λες όλα να γίνονται για να πάρω σώνει και ντε UPS;

Ειλικρινά, δεν πάει άλλο. Όταν θες κάτι πάρα πολύ, το σύμπαν ή σε γράφει κανονικά, ή σε δείχνει με το δάχτυλο και να γελάει. Αν υπάρχει Θεός, έχει πολύ περίεργη αίσθηση του χιούμορ. Αλλά δεν πειράζει. Με τη δύναμη του απέθαντου Μητσοτάκη και των λοιπόν γκαντέμηδων, I will survive. Και ναι, θα γελάω με την πάρτη μου, διότι πάντα έχει πλάκα ο σουρρεαλισμός που μας περιβάλλει ώρες ώρες - ακόμα κι όταν μας σπάει τα νεύρα.

1/1/09

...and a happy new year

Ο χρόνος είναι μια ατελείωτη ευθεία. Ο χρόνος είναι το άπειρο. Και όπως καθετί το άπειρο, τις πιο πολλές φορές δεν μπορούμε να τον κοιτάξουμε στα μάτια. Για να τον φέρουμε στα μέτρα μας προσπαθούμε να τον μετρήσουμε σε ώρες, λεπτά, δευτερόλεπτα, σε περιστροφές του μικρού μας πλανήτη γύρω από το μικρό εαυτό του και γύρω από το μικρό του ήλιο. Προσπαθούμε να πείσουμε τους εαυτούς μας πως δεν είναι ευθεία, είναι κύκλοι επαναλαμβανόμενοι, κάθε κύκλος και μια νέα αρχή - γιατί όλοι μας έχουμε, κάποιες φορές στη ζωή μας, ανάγκη μια τουλάχιστον καινούργια αρχή. Τον γιορτάζουμε κάθε πρωτοχρονιά - γιατί όλοι μας έχουμε, κάποιες φορές στη ζωή μας, ανάγκη να γιορτάζουμε για κάτι. Και λέμε "και του χρόνου" γιατί έχουμε ανάγκη να νομίζουμε ότι, αν το πούμε, αυξάνουμε όντως τις πιθανότητες να είμαστε ακόμα εδώ, μαζί και καλά "και του χρόνου".
Αυτή τη φορά, όπως και πολλές άλλες φορές, είμαι μέσα σ' αυτούς που έχουν ανάγκη μια καινούργια αρχή. Και, μιας και φέτος μου έπεσε και το φλουρί, θέλω έτσι χαζά να σκέφτομαι ότι, μέχρι να περιστραφεί η γη άλλες 365 φορές γύρω από τον εαυτό της, τα πράγματα θα γίνουν καλύτερα. Και "του χρόνου"... βλέπουμε. Συνεπώς, καλή χρονιά σε όλους, ό,τι ποθούμε να το πάθουμε και να ποθήσουμε ακόμα περισσότερα. Και, για το καλό μας, να προσέχουμε τι (και ποιους) ποθούμε.
/* Script for Google Analytics ------------------------------*/