23/2/09

Θοδωρή, εγώ πότε θα γίνω μάνα;

Αυτή είναι η κατάστασή μου τους τελευταίους μήνες. Αλλά εγώ θέλω πτυχίο. Δε θέλω να γίνω μάνα - εκτός αν το να γίνω μάνα βοηθάει να πάρω πτυχίο. Είμαι διατεθειμμένη να φτάσω στα άκρα - να παρακαλέσω, να κλαφτώ, να πλύνω σκάλες, να κάνω babysitting στα παιδιά των καθηγητών μου (που σιγά μην είναι πλέον "παιδιά", παιδιά θα ήταν όταν μπήκα στη σχολή, τώρα τα παιδιά των καθηγητών μου θα έχουν πλέον δικά τους παιδιά-σκυλιά κτλ). Μπορώ να τα κάνω (σχεδόν) όλα. Εκτός από το αυτονόητο: να διαβάσω. Το σώμα μου και το μυαλό μου αρνούνται πεισματικά. Ακόμα και μετά τον τρίτο καφέ, τα μάτια μου κλείνουν με το που ανοίγω το βιβλίο. Και ξανανοίγουν με το που το κλείνω. Δεν πάμε καλά.... Αλλά δε θα το πάρω κάποτε το γαμημένο; (Διότι πλέον όντως δε μπορώ να περιμένω...) Θα κάψω όσα βιβλία μου δεν έχω ήδη καταστρέψει (ΟΚ, εκτός από κάποια που actually τα λυπάμαι, plus είναι πολύ πρακτικά διότι 1) αν τα βάλεις το ένα πάνω στο άλλο γίνονται ωραιότατη σκάλα 2) είναι εξαιρετικά για να ακουμπάς ποτήρια-πιάτα κτλ πάνω και γενικώς είναι πολυχρηστικά) και θα πανηγυρίζω πάνω στα αποκαϊδια. Αυτά. Και επειδή στις 5 το απόγευμα γράφω μάθημα και εγώ, αντί να διαβάζω ή να φτιάχνω τα σκονάκια μου, κάθομαι και γράφω άσχετα, μάλλον εδώ πρέπει να σταματήσω.

7/2/09

Homo teleopticus

Η TV είναι το όπιο του λαού. Αυτό το ήξερα. Αυτό που δεν ήξερα, είναι ότι μπορεί η τηλεόρασή σου να είναι κλειστή εδώ και μέρες (πολλές μέρες όμως) και να εξακολουθείς να είσαι TV addict.

Ε ναι λοιπόν, ομολογώ: είμαι tv addict (anonymous ?).... της αμερικάνικης TV. Δεν τολμώ καν να αθροίσω τις ώρες και μέρες που έχω περάσει τους τελευταίους μήνες βλέποντας αμερικάνικα TV series. Από την οθόνη του PC μου έχει περάσει το μισό πρόγραμμα του Showtime....και όχι μόνο. Τους τελευταίους τρεις μήνες έχω δει, από cylons, vampires και τηλεμετακινούμενα νησιά, μέχρι Holywood λεσβίες, goofy New York 20-somethings και το ακόμα πιο goofy writing crew ενός variety show. Αν πάω λίγο πιο πίσω στο παρελθόν, θα βρω απεγνωσμένες νοικοκυρές των αμερικάνικων προαστίων, working class gays, μια χήρα έμπορο χασίς, α ναι και κάμποσα vampires ακόμα, σετάκι με μια vampire slayer. Don't get me wrong, ενδιαμέσως ζω κιόλας, αλλά όπως να το κάνουμε, όταν βλέπω αθροιστικά την κατάστασή μου, το "κάψιμο" είναι εμφανές.

Και γιατί; Ωραία, γιατί έχει πλάκα. Γιατί έχει ενδιαφέρον. Γιατί έχει αγωνία. Γιατί, από το να ανοίγω την τηλεόραση και να βλέπω τις ελληνικές σειρές, προτιμώ να ανοίγω το PC (αν υποθέσουμε ότι ποτέ το έκλεινα in the first place) και να βλέπω τις ξένες. Γιατί, πλάκα πλάκα, είναι καλή εξάσκηση για τα αγγλικά μου. Αλλά, για να λέμε την αλήθεια, και για έναν ακόμα λόγο: γιατί όταν είσαι σε μια μεταβατική κατάσταση απ' την οποία θες να απαλλαγείς αλλά νιώθεις σαν αμάξι στα χιόνια χωρίς αντιολισθητικές, όταν το άγχος του "τι θα κάνω και πώς" είναι μονίμως στο πίσω μέρος του μυαλού σου, όταν ψάχνεις κάτι να αποσπάσει την προσοχή σου από τα πράγματα που καθόλου δε θες αλλά ξέρεις ότι "πρέπει" να κάνεις, το πιο εύκολο είναι να δεις ακόμα ένα TV show για να γίνει η έγνοια σου το "μα καλά, τι διάολο γίνεται σ' αυτό το νησί;" ή το "και τώρα που βρήκανε τη γη, τι θα γίνει;". Φυσικά, το ψάξιμο για τις αντιολισθητικές δε σταματάει - αν και καμιά φορά μπορεί να καθυστερεί. Αλλά για όσο έχεις κολλήσει στα χιόνια, τουλάχιστον έχεις κάτι ακόμα να ασχολείσαι.

Τη σιχαίνομαι την εξεταστική που έρχεται. Για μια πλειάδα λόγων που βαριέμαι να αναλύσω, αλλά νομίζω ότι οι περισσότεροι με καταλαβαίνουν έτσι κι αλλιώς. Αλλά έλα που είναι αναγκαίο κακό....και "αναγκαίο" is the key word here. So...

Το παρακάτω, εξαιρετικά αφιερωμένο σε όσους ψάχνουν, όπως κι εγώ, για τις αντιολισθητικές αλυσίδες τους. Drama queen mode required.

/* Script for Google Analytics ------------------------------*/