27/6/10

Απλά μαθήματα οικολογίας

Οι άνθρωποι είναι σαν τα δέντρα. Μεγαλώνουν, ανθίζουν και καρπίζουν ο καθένας με το δικό του ρυθμό και στη δική του εποχή. Οι καρποί τους έχουν διαφορετική υφή, γεύση και χρώμα, άσε που κάποιοι καρποί κυριολεκτικά δεν τρώγονται με τίποτα. Όσο περνά ο καιρός βγάζουν νέα κλαδιά, αλλά και πάλι, δεν έχουν όλοι τα ίδια κλαδιά, άλλοι έχουν λίγα αλλά πιο γερά, άλλοι περισσότερα αλλά πιο εύθραυστα, άλλοι πάλι πολλά και γερά. Κάποιες φορές βέβαια, και τα δέντρα και οι άνθρωποι ξανοίγονται περισσότερο από ό,τι μπορούν και τότε μάλλον τους χρειάζονται ένα καλό κλάδεμα - να κοπεί ό,τι δεν αντέχει, ό,τι περισσεύει, για να αναπτυχθεί καλύτερα το υπόλοιπο. Γιατί στο κάτω κάτω, όλα έχουν κάποια όρια, και έτσι και τα δέντρα και οι άνθρωποι δεν έχουν όλοι την ίδια σκιά, το ίδιο μέγεθος, την ίδια αντοχή ή την ίδια χρηστικότητα.
Οι άνθρωποι, όπως και τα δέντρα, δεν είναι παντός καιρού και εδάφους. Θέλουν το σωστό κλίμα, το σωστό έδαφος, την κατάλληλη ποσότητα νερού για να αναπτυχθούν. Και φυσικά, θέλουν και φροντίδα. Και πάλι βέβαια, όχι όλοι το ίδιο. Κάποιοι έχουν μάθει λίγο-πολύ να τα βγάζουν πέρα μόνοι τους, αν και συνήθως αυτοί οι πιο "αυτάρκεις" δεν έχουν την πλούσια φυλλωσιά των πιο "καλομαθημένων" και καμιά φορά μπορεί τα φύλλα τους να τσιμπάνε ή να είναι μυτερά και να σου μπουν στο μάτι και να πονέσεις. Το θέμα όμως είναι, και τα δέντρα και οι άνθρωποι, θέλουν να τα νοιάζεσαι - και μάλιστα με τον τρόπο που τους χρειάζεται να τα νοιάζεσαι. Αν παρα-ποτίσεις ένα κάκτο θα τον σαπίσεις, αν ξεχάσεις να ποτίσεις ένα βασιλικό θα τον μαράνεις και θα φταις εσύ και στις δυο περιπτώσεις, όσο καλές κι αν ήταν οι προθέσεις σου. Γι΄αυτό, αν έχεις κήπο με δέντρα, όπως κι αν έχεις ανθρώπους που αγαπάς, μην ξεχνάς να ασχολείσαι μαζί τους, και καμιά φορά να τους επαινείς, να τους λες πόσο χαίρεσαι όταν μεγαλώνουν και ανθίζουν, να τους δείχνεις πόσο θες να τους δεις να γίνονται το καλύτερο που μπορούν. Και, αν γίνεται, να τους στηρίζεις όταν κανένας αέρας ξεριζώσει κανένα κλαδί τους ή τους τσακίζει. Γιατί ξέρεις, πολλές φορές, και οι άνθρωποι και τα δέντρα στα δύσκολα δε σου ζητάνε να έρθεις να τους σώσεις. Αλλά αν τους βοηθήσεις διακριτικά να μαζέψουν τα σπασμένα, τους κάνεις μεγάλη χάρη.

21/6/10

Επισκέψεις

Καμιά φορά, φεύγεις από κάπου - από ένα μέρος, έναν άνθρωπο, ένα ο,τιδήποτε βρε παιδί μου - και ένα κομμάτι σου απλά δε μπορεί να συμβιβαστεί με αυτό. Δεν είναι που περνάς φάση άρνησης, είναι που έχεις ανοιχτούς λογαριασμούς - πρακτικούς καμιά φορά, αλλά κυρίως συναισθηματικούς. Νοσταλγία για ανθρώπους και καταστάσεις, προσδοκίες ανεκπλήρωτες, λάθη που ακόμα δεν τα έχεις καλοχωνέψει και θέλεις να μπορούσες να τα αλλάξεις κι ας ξέρεις ότι δε μπορείς, τέτοια - και ίσως και άλλα. Και ενώ ξέρεις πολύ καλά το πώς και το γιατί της φυγής σου, αν τύχει να το "επισκεφτείς" ξανά αυτό το "ο,τιδήποτε", δε νιώθεις σαν να επισκέπτεσαι. Νιώθεις σαν να επιστρέφεις. Και όταν, μετά την "επίσκεψη", επιστρέφεις ξανά στην πραγματικότητά σου, για λίγο μοιάζει όχι σαν να επιστρέφεις, αλλά σαν να αναγκάζεσαι να ξαναφύγεις και να ξαναπαραδεχτείς ότι πολλοί από τους λογαριασμούς σου θα μείνουν ες αεί ανοιχτοί.

Εν καιρώ εξ αποστάσεως εξεταστικής, αυτό νιώθω τελικά πιο πολύ απ' όλα. Μαζί με μια προσμονή: Κάποτε οι επισκέψεις θα αρχίσουν να μοιάζουν στ' αλήθεια με επισκέψεις. Γιατί θα τους κλείσω τους λογαριασμούς μου. Ή, γιατί μπορεί να ανοίξω καινούργιους λογαριασμούς και αυτούς, τους "παλιούς", να τους ξεχάσω πια. Για νέες ιδέες, για νέες συντριβές λοιπόν.

9/6/10

Τραγουδάκια

Τελικά είμαι πολύ αμερικανάκι ώρες ώρες.

Είχα κολλήσει για πάααρα πολύ καιρό με αυτό το άσμα, το οποίο δεν είναι άλλο από το τραγούδι των τίτλων του True Blood.



Και τώρα, βρήκα το επόμενο εθιστικό μου τραγουδάκι, που δεν είναι άλλο από το τραγούδι τίτλων του Treme.



Ολόκληρο το άσμα εδώ .

Ω ναι, εδώ ο κόσμος χάνεται... κι εγώ ό,τι θυμάμαι χαίρομαι.
/* Script for Google Analytics ------------------------------*/