28/12/08

On a different note....

Έτσι, "για να μας μπει" με θετικό mood. Εξαιρετικά αφιερωμένο σε όσους τις άγιες τούτες μέρες παλεύουν με τη σύνδεση του internet (και ενδεχομένως και με το msn, το utorrent κτλ) και τρώνε πόρτα κατά συρροήν.

27/12/08

Being emo

Κάθε χρόνο, ενδιαμέσως Χριστουγέννων και Πρωτοχρονιάς, γίνομαι λίγο emo - ιδίως τις ζυγές χρονιές.... Δε φταίω εγώ, ειλικρινά. Είναι που αυτές τις μέρες έτυχε να τις έχω συνδυάσει με την απώλεια του θανάτου. Ε, όσο και να χορτάσεις γαλοπούλα και όσο και να σε γεμίσει δώρα ο Αϊ- Βασίλης, αυτό δεν το ξεχνάς (εντάξει, μπορεί και να φταίω κι εγώ λίγο τελικά...). Και σύμφωνοι, τελικά μπορεί να επιστρέφω στο γιορτινό mood, αλλά εντέλει, πάντα κάποια ή κάποιες από τις μέρες ή (ιδίως) τις νύχτες των χριστουγεννιάτικων διακοπών μου είναι λίγο σαν το δικό μου προσωπικό ψυχοσάββατο.

Η κατάσταση ξεκίνησε το '94 όταν, δυο εβδομάδες πριν τα Χριστούγεννα του '94, έφυγε η γιαγιά μου τελείως ξαφνικά. Κανείς δεν το περίμενε ότι, την προηγούμενη, όταν έλεγε "δεν είμαι καλά, να με πάτε στο γιατρό", όντως δεν ήταν καλά - βλέπεις από το Σεπτέμβρη, που είχε χάσει τον αδερφό της, το συνήθιζε το "δεν είμαι καλά". Η μαμά μου το ανακοίνωσε σε μένα και την ξαδέρφη μου - η ξαδέρφη μου αμέσως έβαλε τα κλάματα, εγώ πάγωσα. Σαν να μην το πίστευα ξαφνικά. Μα... η γιαγιά μου; Η δικιά μου η γιαγιά; Η γιαγιά μου που τις προάλλες καθόταν δίπλα μου, η γιαγιά μου που το καλοκαίρι τρώγαμε φραγκόσυκα μαζί, η γιαγιά μου που ο παππούς μου την κυνήγαγε να παίρνει τα χάπια της κι αυτή τον έγραφε κι όμως ποτέ δεν είχε πάθει τίποτα, η γιαγιά που μου κληροδότησε το όνομά της, τα μαύρα μακριά μαλλιά της και τη συνήθεια να κυκλοφορώ ξυπόλυτη κι ας υπάρχουν γύρω μου 78695 ζευγάρια παπούτσια και παντόφλες, η γιαγιά μου που πήγαινα-δεν πήγαινα δημοτικό όταν κατασπαράξαμε μαζί τουλάχιστον ένα κιλό κουραμπιέδες και μελομακάρονα σε μια νύχτα (ήταν φαγανή η συγχωρεμένη); Η γιαγιά, που πάντα λέγαμε ότι δε μπορεί, σίγουρα ο Θεός της χρωστάει μέρες; Που όλο τον Ιούλιο έκανε ομηρικούς καβγάδες με τον παππού το Νίκο διότι το παλιό - και πλέον παντελώς άρχηστο - ψυγείο στη Μάνη ήθελε να το κρατήσει για να το χρησιμοποιεί εν είδει αποθήκης/ντουλαπιού (το θέαμα της γιαγιάς να βάζει τις παντόφλες της στο ψυγείο, σαν να ήταν κάτι το εντελώς φυσιολογικό, θα μου μείνει αξέχαστο...); Που όποτε ερχόταν να μείνει σπίτι μας κοιμόταν στο δωμάτιό μου, στο διπλανό κρεβάτι, κι όλο το βράδυ κρατούσε το χέρι μου σφιχτά κάτω από τα σκεπάσματα; Η γιαγιά μου...νεκρή.
Οι γονείς μου δε μας πήραν εμένα και τα ξαδέρφια μου στην κηδεία - ήμασταν λέει μικρά, καλύτερα για μας. Ο μπαμπάς μου, που έχασε τη μάνα του, ήρθε να συμφωνήσει με τη μαμά μου, που πριν χρόνια είχε χάσει και τη δική της μητέρα: το παιδί, όσων χρονών και να 'ναι όταν χάσει το γονιό του, δεν έχει σημασία...ορφανό θα νιώσει. Εγώ, λίγες μέρες μετά, χωρίς κανέναν να με βλέπει, και προσπαθώντας να μη με ακούσει κανείς, πλάνταξα στο κλάμα. Φυσικά εκείνη τη χρονιά δε στολίσαμε δέντρο και πλέον σταμάτησα οριστικά να λέω τα κάλαντα.
Η έγνοια μας θυμάμαι ήταν πώς θα πούμε τα νέα στον παππού το Νίκο. Αλλά η αλήθεια είναι, δε χρειαζόταν. Μετά από δυο πρόσφατα εγκεφαλικά, κατάκοιτος, χωρίς να μπορεί να μιλήσει, εξακολουθούσε να έχει πλήρη συναίσθηση. Και φυσικά το κατάλαβε από τη ίδια ώρα. Σταμάτησε να είναι τόσο πρόθυμος στη φυσικοθεραπεία του και σταδιακά αφέθηκε. Και το επόμενο ψυχοσάββατο, τον είδα πρώτη φορά να κλαίει.
Δυο χρόνια αργότερα, παραμονή χριστουγέννων, έφυγε και ο παππούς από τη μεριά της μητέρας μου. Δεν τον είχα ζήσει τόσο, αλλά τον αγαπούσα. Είχε κι εκείνος τα χούγια και τις παραξενιές του - και πιθανόν από αυτόν να πήρα την αγάπη του για το κάπνισμα. Είπαμε να μην ξεστολίσουμε το ήδη στολισμένο σπίτι.... εκείνο το χριστουγεννιάτικο δέντρο ήταν το πιο μελαγχολικό που είχα δει στη ζωή μου. Και το '98, έφυγε και ο παππούς ο Νίκος, κάπου ανάμεσα στα Χριστούγεννα και την Πρωτοχρονιά. "Λυτρώθηκε", είπαμε μεταξύ μας - το είχαμε άλλωστε όλοι σκεφτεί πριν καιρό. Κι όμως, η απώλεια έμοιαζε η ίδια. Κατεβήκαμε, χρονιάρες μέρες, στη Μάνη για την κηδεία. Τόσο κρύο δεν είχα ξανανιώσει - στο δέρμα μου, στην ψυχή μου. Άυπνοι πήγαμε όλοι στην εκκλησία του χωριού - που μέχρι τότε μόνο με γιορτές την είχα συνδυάσει - και μετά στο σπίτι - που ως τότε μόνο παιδικά καλοκαίρια μου θύμιζε. Ο πατέρας μου έκλαιγε σαν μικρό παιδί, δεν τον είχα ξαναδεί έτσι, περιστοιχισμένος από διάφορες καρακάξες μοιρολογίστρες που ήθελα διακαώς να πλακώσω στα χαστούκια. Αντ' αυτού, σηκώθηκα κι έφυγα κι έκατσα μόνη μου σε μια γωνιά πιο κει - και πάλι αδάκρυτη. Και έτσι, επειδή το '98 είχαμε "καλή σοδειά", παραμονή Πρωτοχρονιάς έφυγε ένας καλός οικογενειακός μας φίλος από καρκίνο, ο Μιχάλης - γλεντζές, τσιγκούνης, χαρτοπαίκτης, ελεεινός ελληνάρας οδηγός, αγαπημένος φίλος των γονιών μου και πολύ νέος για να μπει σε φέρετρο. Και επίσης, η "μυστηριώδης" Δώρα, η μόνη φίλη που η μάνα μου ανέφερε από τα φοιτητικά της χρόνια, την οποία ποτέ δεν είχα δει και πάντα με έτρωγε η περιέργεια...

Έτσι κατέληξαν οι μέρες της "γέννησης του Θεανθρώπου" για μένα να 'χουν μέσα και λίγο από θάνατο. Πολλές φορές είχα σκεφτεί ότι εντάξει, μπορεί το μέτρημα του χρόνου και οι μέρες του ημερολογίου να 'ναι ανθρώπινο δημιούργημα και μια υποκειμενική πραγματικότητα η οποία προφανώς και δε θα μπορούσε με κανέναν τρόπο να επηρεάζει το πότε πεθαίνουμε και πότε όχι, ήταν όμως ανάγκη να πεθάνουν τόσοι γύρω στα Χριστούγεννα; Αλλά πια λέω, ίσως και να 'χει και τη συμβολική του αξία το πράγμα - ο θάνατος και η ζωή πάνε μαζί και να που πλέον αυτό δε μπορώ να το ξεχάσω. Άσε που μπορεί να 'ναι και καλύτερα που φύγαν έτσι διακριτικά, μέσα σε μέρες διακοπών και μας έδωσαν το χρόνο μας, αντί να μας αναγκάσουν να περιφέρουμε το πένθος μας στις δουλειές και τα σχολεία μας.

Αυτά τα ολίγα emo από μένα. Back to holiday mood τώρα...

25/12/08

Merry Christmas

Ή αλλιώς, Christ the savior is born...

Η θρήσκα μαμά και θεία μου το πρωί έζησαν στιγμές απογοήτευσης.
"Λέγαμε κι εμείς θα προλάβουμε λειτουργία, αλλά τίποτα, τελευταίες φτάσαμε. Και Πιστεύω, Πάτερ Ημών είχαν ήδη περάσει."
"Α, όλα τα σουξέ δηλαδή."
"Εσύ από πότε έγινες τόσο αντιχριστιανική;"

Μαμά, δεν είμαι αντιχριστιανική. Απλά, το χριστουγεννιάτικο παραμύθι καιρό τώρα είναι για μένα ακριβώς αυτό: παραμύθι. Μ' αρέσει να το ακούω και καμιά φορά να το πιστεύω, όπως το μύθο του Αϊ-Βασίλη και τις ιστορίες των καλικάντζαρων. Όπως και το Θείο Πάθος. Όλα τους πολύ συμβολικά, με μια κάποια ομορφιά να κρύβεται στο μήνυμά τους. Αλλά ως εκεί. Ακόμα κι αν κάποιες φορές η συνήθεια με κάνει και λέω "Παναγιά μου" ή "Χριστέ μου", το μυαλό μου το ξέρει: δε θα με σώσει το Θείο Βρέφος. Δε θα με σώσει κανείς άλλος πέρα από μένα. Ιδιαιτέρως αν εκ των προτέρων επωμισθεί τις αμαρτίες μου για χάρη μου, μαζί με τη διδακτική τους αξία...
Άλλωστε, εδώ που τα λέμε, τι να 'ναι ο Θεός; Αν υπάρχει και αν πράγματι έφτιαξε τον κόσμο μας έτσι όπως τον ξέρουμε, η υπόστασή του θα πρέπει να είναι πέρα από την ύλη, την ενέργεια, το χώρο, το χρόνο, τα συναισθήματα και το πνεύμα - αφού όλα αυτά τα έχει ο ίδιος φτιάξει. Πόσο αλαζόνες είμαστε, να τολμάμε να δίνουμε στους θεούς μας ανθρώπινα χαρακτηριστικά και ονόματα, ώστε να μπορούμε να τους νιώθουμε πιο κοντα στα μέτρα μας, ώστε να νιώθουμε πιο άνετα όταν τους λατρεύουμε.. και μετά να διαρηγνύουμε τα ιμάτιά μας ότι κατέχουμε την "πραγματική", την "αληθινή", την "αρτιότερη" πιστη. Πόσο αλαζόνες είμαστε, να χρησιμοποιούμε το Θεό σαν ένα παραμορφωτικό καθρέφτη, στον οποίο αντανακλάται το τελειοποιημένο, ανθρώπινό μας είδωλο, και μετά να παρατηρούμε με έκπληξη τάχα πως το ανθρώπινο γένος έχει φτιαχτεί "κατ' εικόνα και καθ' ομοίωση" του Θεού...

Αλλά τελοσπάντων έχει και τόση σημασία; Στην τελική τα Χριστούγεννα, πάνω απ' όλα, είναι μια ακόμα ευκαιρία να γιορτάσουμε, να βρεθούμε με τους δικούς μας και, στο πνεύμα των ημερών, να ξεκοιλιαστούμε στο φαΐ. Και, ενδεχομένως, να γίνουμε λίγο πιο παιδιά απ' ότι τις "κοινές", μη γιορτινές μέρες. Συνεπώς, θρησκειολογικές αναρωτήσεις τέλος, επιστροφή στον ιερό πόλεμο των μελομακάρονων. Reporting live from the αναμμένο τζάκι and the family τάβλι tournament, merry christmas to you all!

19/12/08

Σκονόσουπα

Ή αλλιώς, τι τρώει ένας άνθρωπος που βαριέται να μαγειρέψει...

Υλικά:
- Βραστό νερό (well, duh...)
- Κριθαράκι
- Ένας κύβος knorr που λέει ότι είναι ζωμός κότας αλλά βασικά είναι ένα μείγμα χημικών
- Μανιτάρια (από κονσέρβα)
- Αφυδατωμένη και σκονοποιημένη πατάτα που ακούει στο όνομα "πουρές σε σκόνη"
- Κατεφυγμένη σαλάτα καλαμποκιού του Μπαρμπα-Στάθη
- Βασιλικός, σκόρδο, κρεμμύδι, τσίλι υπό την αποξηραμένη-σκονοποιημένη μορφή των "μπαχαρικών"

Εκτέλεση:
Τα ρίχνουμε όλα στην κατσαρόλα, ανακατεύουμε και περιμένουμε...

Το αποτέλεσμα:
Μια χαρά αν θες να φας κάτι σε σούπα. Αλλά αν περιμένετε κανένα γκουρμέ γεύμα, να φύγετε κύριε, να πάτε αλλού.

Και μια σκέψη ξέμπαρκη:
Ώρες ώρες ο κόσμος μοιάζει να πάσχει από τα ίδια που πάσχει και η εν λογω σκονόσουπα: Πολλές σκόνες, πολλές κονσέρβες, πολλά "κουτάκια" και "βαζάκια", πολλά fake υλικά που ίσως μοιάζουν με το original αλλά δεν είναι. Και ΟΚ, δεν είναι πάντα έτσι, και ΟΚ, ακόμα κι όταν είναι, είναι "pas mal, pas mal". Πλην όμως, δεν παύει να είναι....σκονόσουπα.

12/12/08

Η περασμένη εβδομάδα

Εδώ και μέρες προσπαθώ κάτι να γράψω - για το παιδί που σκοτώθηκε, για τους "αναρχικούς" και την "επανάστασή τους", για τους "μπατσους-γουρούνια-δολοφόνους", για το πώς και πάλι "καταφέραμε να γίνουμε ρεζίλι διεθνώς"... εδώ και μέρες το παλεύω και δεν τα καταφέρνω. Και πολύ αμφιβάλλω αν θα τα καταφέρω τώρα.

Αλλά κάποια πράγματα είναι για μένα ξεκάθαρα.

Οι αστυνομικοί δεν είναι "μπάτσοι-γουρούνια-δολοφόνοι". Είναι άνθρωποι όπως όλοι μας, με τις ίδιες ανησυχίες, τα ίδια προβλήματα και τις ίδιες ευαισθησίες που έχουμε όλοι. Ανάμεσά τους, όπως σε κάθε επάγγελμα, υπάρχουν πάντα και οι κομπλεξικοί, οι κάφροι, ή πολύ απλά οι κακοί επαγγελματίες. Αυτό υπάρχει, δυστυχώς ή ευτυχώς, παντού. Και όσο κι αν δε μας αρέσει, πάντα θα υπάρχει. Στην προκειμένη, αν είναι ένας λόγος που μια μειοψηφία "μπάτσων" έχει στιγματίσει μια πλειψηφία αστυνομικών, αυτός είναι η ατιμωρησία τους, η κάλυψή τους και η κάλυψη των "καταχρήσεων εξουσίας", σε ένα πνεύμα κακώς νοούμενης συναδελφικής αλληλεγγύης. Για μένα αυτό είναι που θα έπρεπε να έχει πάψει, χρόνια τώρα (γιατί πολύ πριν τον πυροβολισμό του παιδιού το Σάββατο, υπήρχαν πολλά "άπλυτα" της ΕΛΑΣ, ζαρντινιέρες, πράσινα παπούτσια, βιντεάκια στο youtube με καψώνια σε μετανάστες - και οι υπαίτιοι ποτέ δεν τιμωρήθηκαν ουσιαστικά). Αυτό είναι που καλλιεργεί τη νοοτροπία του "κάνω ότι θέλω και δε με αγγίζει κανείς γιατί εγώ είμαι ο νόμος" στο μυαλό των όποιων "μπάτσων".

Οι εξαγριωμένοι τύποι, με ή χωρίς κουκούλες, που σπάνε αδιακρίτως βιτρίνες και αυτοκίνητα, βάζουν φωτιές και κάνουν πλιάτσικο δεν είναι αναρχικοί ούτε κατά διάνοια. Είναι απλώς βανδαλιστές. (Για την ακρίβεια είναι ντροπή το ότι η λέξη "αναρχικός" έχει καταλήξει να ταυτίζεται με την εικόνα του ανεγκέφαλου καταστροφέα.) Και οι καταστροφές στα κέντρα των πόλεων δεν ήταν λαϊκή εξέγερση, επανάσταση ή οτιδήποτε παρόμοιο. Ήταν μια ηλίθια και ανούσια επίδειξη βίας και έλλειψης σεβασμού. Και κατά ένα μεγάλο μέρος, προβοκάτσια. (Και επίσης κατά ένα μεγάλο μέρος, το κάθε πικραμένο κλεφτρόνι να κάνει πανηγύρι...) Ότι χρειαζόμαστε μια επανάσταση - κανονική επανάσταση, όχι την επανάσταση του αστοιχείωτου που νομίζει ότι ο κόσμος θα γίνει καλύτερος αν κάψει το χριστουγεννιάτικο δέντρο στην πλατεία Συντάγματος - αυτό είναι γεγονός. Ζούμε σε περίεργες εποχές, πιεστικές και ολίγον τι απάνθρωπες. Πολλοί από μας έχουμε μέσα μας αρκετή οργή συσσωρευμένη. Αλλά αυτός δεν είναι τρόπος να την εκφράσουμε.

Για το διεθνές ρεζίλεμα, επιεικώς χέστηκα. Έχω βαρεθεί σε ό,τι γίνεται, να μας νοιάζει τόσο πολύ τι θα πουν οι ξένοι. Ας κοιτάξουμε λές γω τα χάλια μας, κι ας αφήσουμε τους ξένους κατά μέρος. Πάντως έχουμε τον τρόπο μας τελικά να γινόμαστε διάσημοι...

Όσο για το παιδί που σκοτώθηκε.... Δεν έχει σημασία αν ήταν αναρχικός ή όχι. Δεν έχει σημασία γιατί βρισκόταν στα Εξάρχεια. Δεν έχει σημασία αν ήταν πλούσιος ή φτωχός. Σημασία έχει ότι σκοτώθηκε άδικα, από το χέρι κάποιου που υποτίθεται υπερασπιζόταν το νόμο. Και εξίσου άδικα, ο θάνατός του χρησιμοποιήθηκε σαν δικαιολογία για την "εξέγερση" που ακολούθησε.

Νιώθω ότι όλη αυτή η εβδομάδα ήταν ένας ύμνος του "τίποτα". Ένα παιδί που πέθανε για το τίποτα, ένα κάρο βανδαλισμοί για το τίποτα, όλα μια μεγάλη φούσκα από "τίποτα". Και οι "αναρχικοί" και οι "μπάτσοι", αντίπαλοι υποτίθεται, τελικά είναι στην ίδια πλευρά, την πλευρά του "τίποτα", της έλλειψης σεβασμού και της βίας. Εγώ επιμένω να είμαι με την άλλη πλευρά πάντως...

Αυτό που πιο πολύ με πειράζει, είναι ότι σε λίγες μέρες θα τα έχουμε όλα ξεχάσει - αν δεν έχουμε ήδη αρχίσει να ξεχνάμε. Θα επιστρέψουμε ο καθένας στο μικρόκοσμό του και θα προσποιούμαστε ότι δε συνέβη ποτέ - ότι η βία του "μεγάλου κόσμου" δεν είναι εκεί... ότι όλα είναι μια χαρά... Και την επόμενη φορά που κάτι άλλο έρθει να ταράξει την αυτιστική "γαλήνη" μας θα εκπλαγούμε ξανά.

Υ.Γ. Τελικά με τα σκάνδαλα που αφήσαμε στη μέση, πριν τον πυροβολισμό του παιδιού, θα ξαναασχοληθούμε; Γιατί όλους στα κανάλια τους είδα σαν...λίγο..."πολύ πρόθυμους" να τα ξεχάσουν... Στράφηκαν με τόση κανιβαλιστική λαγνεία προς τη νέα βορά... (και αυτό είναι το δεύτερο πράγμα που επίσης με πειράζει...)

20/11/08

Τέλος εποχής

Είχα για καιρό την εντύπωση ότι γεννήθηκα σε λάθος καιρό. Σοβαρά τώρα, τι εποχή είναι αυτή για να είναι κανείς 20-something; Πολύ τρέξιμο (και ακόμα κι όταν δεν τρέχεις, αυτή η σιγουριά ότι "θα έπρεπε" να τρέχεις...) πολλή τρεντιά, βόλεμα και virtual/cyber ημι-πλαστες και εξόχως εθιστικές καταστάσεις..... Ενώ αν ήμασταν 20-something στα 70's, άνετα θα μπορούσαμε να γίνουμε ήρωες - λίγος Μάης του '68, λίγο Πολυτεχνείο, τελοσπάντων μου φαίνεται πως θα ήταν πιο εύκολο να εντοπίσουμε τον εχθρό και να κάνουμε "επανάσταση". Και μετά θα μπορούσαμε ακόμα πιο άνετα να γίνουμε πενηντάρηδες-εξηντάρηδες βολεμένοι,με τη συνείδησή μας καθαρή, ότι εμείς στον καιρό μας "κάναμε αυτό που έπρεπε". Καλό δεν είναι το "πακέτο";

Αυτή την εντύπωση είχα. Και μετά συνειδητοποίησα ότι, μέσα στα τελευταία 15 χρόνια, έχουμε δει την πτώση των δυο κύριων οικονομικών μοντέλων που είχαμε ως σημεία αναφοράς: του κομμουνισμού και του καπιταλισμού. Ταυτοχρώνως, κατά ένα περίεργο τρόπο, οι "δημοκρατίες" μας καιρό τώρα δε μοιάζουν και τόσο "δημοκρατικές" και το ότι "όλοι τους κλέφτες είναι" έχει γίνει πλέον μέρος της συλλογικής μας συνείδησης ... ωστόσο δε μας βρίσκεται και καμιά καλύτερη εναλλακτική, οπότε το αφήνουμε το θέμα ως έχει.

Οπότε.... τέλος εποχής. Μάλλον. History in the making, σίγουρα. Αν μη τι άλλο, έχει σασπένς η ιστορία. Τελικά δεν είναι κι άσχημα να είσαι 20-something εν έτει 2008.

Ερώτηση: Αν δε μας κάνει πια ο καπιταλισμός, ο κομμουνισμός, η δημοκρατία, η δικτατορία, η βασιλεία, μήπως τελικά.... ήρθε ο καιρός για την αναρχία;

27/10/08

Καλή αρχή

Υποτίθεται ότι το να είναι κανείς "αιθεροβάμων" είναι κάτι κακό γιατί "δεν πατάνε τα πόδια σου στη γη". Φυσικά αυτό είναι πρωτίστως άποψη όσων δεν ξέρουν τη χάρη του να πετάς με το μυαλό σου και να αράζεις πού και πού πάνω στα σύννεφα. Επίσης και το "να παίρνουν τα μυαλά σου αέρα" υποτίθεται ότι είναι κάτι εν γένει κακό, αλλά εδώ που τα λέμε, αν δεν έχουν πάρει καθόλου αέρα τα μυαλά σου, πόσο μακριά μπορείς να φτάσεις; Συνεπώς, καλή αρχή για το σεμνό και ταπεινό ετούτο blog (τι θα βρω να γράψω, ήθελα να 'ξερα) και πέραν τούτου, ίδωμεν...
/* Script for Google Analytics ------------------------------*/