Η περασμένη εβδομάδα

Εδώ και μέρες προσπαθώ κάτι να γράψω - για το παιδί που σκοτώθηκε, για τους "αναρχικούς" και την "επανάστασή τους", για τους "μπατσους-γουρούνια-δολοφόνους", για το πώς και πάλι "καταφέραμε να γίνουμε ρεζίλι διεθνώς"... εδώ και μέρες το παλεύω και δεν τα καταφέρνω. Και πολύ αμφιβάλλω αν θα τα καταφέρω τώρα.

Αλλά κάποια πράγματα είναι για μένα ξεκάθαρα.

Οι αστυνομικοί δεν είναι "μπάτσοι-γουρούνια-δολοφόνοι". Είναι άνθρωποι όπως όλοι μας, με τις ίδιες ανησυχίες, τα ίδια προβλήματα και τις ίδιες ευαισθησίες που έχουμε όλοι. Ανάμεσά τους, όπως σε κάθε επάγγελμα, υπάρχουν πάντα και οι κομπλεξικοί, οι κάφροι, ή πολύ απλά οι κακοί επαγγελματίες. Αυτό υπάρχει, δυστυχώς ή ευτυχώς, παντού. Και όσο κι αν δε μας αρέσει, πάντα θα υπάρχει. Στην προκειμένη, αν είναι ένας λόγος που μια μειοψηφία "μπάτσων" έχει στιγματίσει μια πλειψηφία αστυνομικών, αυτός είναι η ατιμωρησία τους, η κάλυψή τους και η κάλυψη των "καταχρήσεων εξουσίας", σε ένα πνεύμα κακώς νοούμενης συναδελφικής αλληλεγγύης. Για μένα αυτό είναι που θα έπρεπε να έχει πάψει, χρόνια τώρα (γιατί πολύ πριν τον πυροβολισμό του παιδιού το Σάββατο, υπήρχαν πολλά "άπλυτα" της ΕΛΑΣ, ζαρντινιέρες, πράσινα παπούτσια, βιντεάκια στο youtube με καψώνια σε μετανάστες - και οι υπαίτιοι ποτέ δεν τιμωρήθηκαν ουσιαστικά). Αυτό είναι που καλλιεργεί τη νοοτροπία του "κάνω ότι θέλω και δε με αγγίζει κανείς γιατί εγώ είμαι ο νόμος" στο μυαλό των όποιων "μπάτσων".

Οι εξαγριωμένοι τύποι, με ή χωρίς κουκούλες, που σπάνε αδιακρίτως βιτρίνες και αυτοκίνητα, βάζουν φωτιές και κάνουν πλιάτσικο δεν είναι αναρχικοί ούτε κατά διάνοια. Είναι απλώς βανδαλιστές. (Για την ακρίβεια είναι ντροπή το ότι η λέξη "αναρχικός" έχει καταλήξει να ταυτίζεται με την εικόνα του ανεγκέφαλου καταστροφέα.) Και οι καταστροφές στα κέντρα των πόλεων δεν ήταν λαϊκή εξέγερση, επανάσταση ή οτιδήποτε παρόμοιο. Ήταν μια ηλίθια και ανούσια επίδειξη βίας και έλλειψης σεβασμού. Και κατά ένα μεγάλο μέρος, προβοκάτσια. (Και επίσης κατά ένα μεγάλο μέρος, το κάθε πικραμένο κλεφτρόνι να κάνει πανηγύρι...) Ότι χρειαζόμαστε μια επανάσταση - κανονική επανάσταση, όχι την επανάσταση του αστοιχείωτου που νομίζει ότι ο κόσμος θα γίνει καλύτερος αν κάψει το χριστουγεννιάτικο δέντρο στην πλατεία Συντάγματος - αυτό είναι γεγονός. Ζούμε σε περίεργες εποχές, πιεστικές και ολίγον τι απάνθρωπες. Πολλοί από μας έχουμε μέσα μας αρκετή οργή συσσωρευμένη. Αλλά αυτός δεν είναι τρόπος να την εκφράσουμε.

Για το διεθνές ρεζίλεμα, επιεικώς χέστηκα. Έχω βαρεθεί σε ό,τι γίνεται, να μας νοιάζει τόσο πολύ τι θα πουν οι ξένοι. Ας κοιτάξουμε λές γω τα χάλια μας, κι ας αφήσουμε τους ξένους κατά μέρος. Πάντως έχουμε τον τρόπο μας τελικά να γινόμαστε διάσημοι...

Όσο για το παιδί που σκοτώθηκε.... Δεν έχει σημασία αν ήταν αναρχικός ή όχι. Δεν έχει σημασία γιατί βρισκόταν στα Εξάρχεια. Δεν έχει σημασία αν ήταν πλούσιος ή φτωχός. Σημασία έχει ότι σκοτώθηκε άδικα, από το χέρι κάποιου που υποτίθεται υπερασπιζόταν το νόμο. Και εξίσου άδικα, ο θάνατός του χρησιμοποιήθηκε σαν δικαιολογία για την "εξέγερση" που ακολούθησε.

Νιώθω ότι όλη αυτή η εβδομάδα ήταν ένας ύμνος του "τίποτα". Ένα παιδί που πέθανε για το τίποτα, ένα κάρο βανδαλισμοί για το τίποτα, όλα μια μεγάλη φούσκα από "τίποτα". Και οι "αναρχικοί" και οι "μπάτσοι", αντίπαλοι υποτίθεται, τελικά είναι στην ίδια πλευρά, την πλευρά του "τίποτα", της έλλειψης σεβασμού και της βίας. Εγώ επιμένω να είμαι με την άλλη πλευρά πάντως...

Αυτό που πιο πολύ με πειράζει, είναι ότι σε λίγες μέρες θα τα έχουμε όλα ξεχάσει - αν δεν έχουμε ήδη αρχίσει να ξεχνάμε. Θα επιστρέψουμε ο καθένας στο μικρόκοσμό του και θα προσποιούμαστε ότι δε συνέβη ποτέ - ότι η βία του "μεγάλου κόσμου" δεν είναι εκεί... ότι όλα είναι μια χαρά... Και την επόμενη φορά που κάτι άλλο έρθει να ταράξει την αυτιστική "γαλήνη" μας θα εκπλαγούμε ξανά.

Υ.Γ. Τελικά με τα σκάνδαλα που αφήσαμε στη μέση, πριν τον πυροβολισμό του παιδιού, θα ξαναασχοληθούμε; Γιατί όλους στα κανάλια τους είδα σαν...λίγο..."πολύ πρόθυμους" να τα ξεχάσουν... Στράφηκαν με τόση κανιβαλιστική λαγνεία προς τη νέα βορά... (και αυτό είναι το δεύτερο πράγμα που επίσης με πειράζει...)