Θοδωρή, εγώ πότε θα γίνω μάνα;

Αυτή είναι η κατάστασή μου τους τελευταίους μήνες. Αλλά εγώ θέλω πτυχίο. Δε θέλω να γίνω μάνα - εκτός αν το να γίνω μάνα βοηθάει να πάρω πτυχίο. Είμαι διατεθειμμένη να φτάσω στα άκρα - να παρακαλέσω, να κλαφτώ, να πλύνω σκάλες, να κάνω babysitting στα παιδιά των καθηγητών μου (που σιγά μην είναι πλέον "παιδιά", παιδιά θα ήταν όταν μπήκα στη σχολή, τώρα τα παιδιά των καθηγητών μου θα έχουν πλέον δικά τους παιδιά-σκυλιά κτλ). Μπορώ να τα κάνω (σχεδόν) όλα. Εκτός από το αυτονόητο: να διαβάσω. Το σώμα μου και το μυαλό μου αρνούνται πεισματικά. Ακόμα και μετά τον τρίτο καφέ, τα μάτια μου κλείνουν με το που ανοίγω το βιβλίο. Και ξανανοίγουν με το που το κλείνω. Δεν πάμε καλά.... Αλλά δε θα το πάρω κάποτε το γαμημένο; (Διότι πλέον όντως δε μπορώ να περιμένω...) Θα κάψω όσα βιβλία μου δεν έχω ήδη καταστρέψει (ΟΚ, εκτός από κάποια που actually τα λυπάμαι, plus είναι πολύ πρακτικά διότι 1) αν τα βάλεις το ένα πάνω στο άλλο γίνονται ωραιότατη σκάλα 2) είναι εξαιρετικά για να ακουμπάς ποτήρια-πιάτα κτλ πάνω και γενικώς είναι πολυχρηστικά) και θα πανηγυρίζω πάνω στα αποκαϊδια. Αυτά. Και επειδή στις 5 το απόγευμα γράφω μάθημα και εγώ, αντί να διαβάζω ή να φτιάχνω τα σκονάκια μου, κάθομαι και γράφω άσχετα, μάλλον εδώ πρέπει να σταματήσω.