Όχι

Όχι, δεν είμαι περήφανη για τη χώρα που ζω. Διότι αν και σύμφωνα με τον ΓΑΠ όλα είναι καλά και δεν το ξέρουμε, η πραγματικότητα δυστυχώς έχει άλλη γνώμη. Και καμιά "εθνική επέτειος" δεν είναι αρκετή για να αναζωπυρώσει την "εθνική περηφάνια" μου για ένα έθνος που έχει ποικιλοτρόπως αποδείξει ότι δεν την αξίζει. Για την ακρίβεια, δεν ξέρω πια τι νόημα έχει η αλληλεγγύη για το "έθνος" μόνο και μόνο επειδή είναι το έθνος "μου". Βαρέθηκα τις πατριωτικές φανφάρες και τα εύκολα λογάκια για ένδοξους προγόνους και ιστορία. Θέλω μονάχα ανθρώπους να μπορώ να συνεννοηθώ - πνευματικά, συναισθηματικά, επαγγελματικά - ασχέτως παρελθόντος και παρόντος. Αυτούς θέλω για "ομοεθνείς" μου, αυτούς θέλω για "πατρίδα". Τα υπόλοιπα πια μοιάζουν ιδεολογικές ακάλυπτες επιταγές.

Όχι, αυτές τις μέρες "δε με θέλει". Την Τρίτη για πρώτη φορά στη ζωή μου διπλοακύρωσα εισιτήριο κατά λάθος, μόνο και μόνο για να πέσω στον πιο ξινό και τζάμπα μάγκα ελεγκτή Αθηνών και περιχώρων. Χτες έφαγα μια επική βροχή (αλλά επική - μιλάμε μιάμιση ώρα μετά τα ρούχα να μην έχουν ακόμα στεγνώσει πάνω μου) και σήμερα είμαι κρυωμένη, με απόλυτη ανάγκη χουχουλιάσματος και κανέναν για να χουχουλιάσει μαζί μου.

Όχι, καμιά φορά όσο και να αγαπάω δε μπορώ να συμβιβάζομαι με τους χρόνους και τις ανάγκες των άλλων. Προτιμώ το τίποτα από ένα ανούσιο λίγο που απλώς μου θυμίζει αυτό που κάποτε ήταν ουσιαστικό και πολύ. Ακόμα κι αν για κάποιους - λίγους - ανθρώπους αφήνω πού και πού κατά μέρος τις άμυνές μου, τελικά καμιά φορά απλώς δεν αξίζει.

Και ναι, είμαι σε mood γκρινιάγματος. Τρέχει τίποτα;

Υ.Γ. ΄΄Αντε, και τραγουδάκι, ολίγον τι παλιό, με το οποίο όμως έχω κολλήσει τελευταία.