Drumroll

Εκεί που είσαι στη γενική σου αποχαύνωση, λες ένα enough is enough και αποφασίζεις να προχωρήσεις σε γενική αναδόμηση. Φυσικά δεν έχεις απαλλαγεί από τα παλιά σου βάρη και τα σέρνεις μαζί σου. Στα πλαίσια του enough is enough όμως, έχεις αποφασίσει να προσπαθήσεις - όψιμα πολύ, είναι η αλήθεια - να τα ξεφορτωθείς. Και κάπως έτσι έρχονται και σου στριμώχνονται, μέσα σε μία εβδομάδα:
1) Αποπεράτωση (αχ, σαν να είναι πλατεία το λέω) του κώδικα της διπλωματικής που επί τέσσερα χρόνια δεν έκανες, καθώς και συγγραφή του τελικού κειμένου.
2) Αναμονή αποτελεσμάτων των 5 μαθημάτων που σου έμειναν, καθώς και διαπραγμάτευση για δεύτερη εξέταση στο ένα εξ αυτών - το δυσκολότερο εξ αυτών, για την ακρίβεια.
3) Σεμινάριο video art με συναφή παρελκόμενα.
4) Ψάξιμο για ωδείο που πρέπει να γίνει τώρα διότι ήδη το έχεις καθυστερήσει (και το καθυστέρησες λόγω εξεταστικής).
Το 3) και το 4) δεν θες να τα αρνηθείς ή να τα αναβάλεις, το 1) και το 2) δε μπορείς να τα αναβάλεις πια. Και εν μέσω του χάους που έχεις δημιουργήσει αναρωτιέσαι αν τελικά όντως θα τα προλάβεις όλα, ή θα την πληρώσουν ως είθισται το 1) και το 2). Αλλά κάπου μέσα στα νεύρα σου, στην προσπάθειά σου να τα τρέξεις όλα, στη δυσφορία σου γι' αυτό που είναι και την αβεβαιότητα για αυτό που θα έρθει, σιγά σιγά αρχίζει να εμφανίζεται και μια μικρούλα αισιοδοξία: τουλάχιστον δε στέκομαι πια. Τουλάχιστον αυτή τη φορά θα προχωρήσω.

Βέβαια, η αλήθεια είναι, η πιο δύσκολη και ενδεχομένως και πιο οδυνηρή προσπάθεια αναδόμησης είναι άλλη - και ολίγον τι πιο "προσωπική". Αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία - που καλώς ή κακώς ακολουθεί τη δική της, παράλληλη (αλλά σε εξίσου κρίσιμη καμπή) πορεία.