Είναι διαπιστωμένο: αν αποφασίσεις να ψάξεις να δεις τίποτα στην TV, κάθε κανάλι έχει τους δικούς σου τρόπους να σε κάνει να πληρώσεις ακριβά για την απερισκεψία σου. Ένας από τους εν λόγω τρόπους του Mega ακούει στο όνομα Πάτι (με τη φίλτατη Πάτι Σμιθ ουδεμία σχέση). Πρόκειται για τη τζούνιορ (και μεταγλωττισμένη) εκδοχή της Μαρίας της Ασχημης και της ugly Betty (που αυτή τουλάχιστον είχε και λίγη πλάκα). Είναι ένα "άσχημο" κοριτσάκι - ξέρεις, αυτό το άσχημο που όταν βγάλει τα σιδεράκια και τα γυαλιά, χτενίσει το μαλλί σαν κανονικός άνθρωπος και όχι ωσάν την Γκόλφω, φορέσει και κανένα ρούχο κανονικό και όχι από τα πανηγύρια, γίνεται προφανέστερο αυτό που ήταν ήδη προφανές από την αρχή: ότι ήταν μια χαρά, απλώς έκανε ό,τι μπορούσε για να φαίνεται χάλια - το οποίο βέβαια διαθέτει σπάνιο τραγουδιστικό ταλέντο. The rest is herstory και την ξέρουμε από την αρχή: κάτι κακιασμένα στο σχολείο της κάνουν τη ζωή δύσκολη - επειδή είναι "άσχημη" - και γενικά τη δέρνει μια ψιλογκαντεμίαση (τουλάχιστον ρίχνει και κάνα χοροτράγουδο πού και πού και ξεδίνει), έχει κι έναν πιτσιρίκο που αυτή τον γουστάρει κι αυτός απλώς τη συμπαθεί, αλλά κάπου στην πορεία θα πάρει το αίμα της πίσω, διότι θα φάει το γκόμενο (αυτόν που απλώς τη συμπαθεί, ντε) από τις κακιασμένες, θα γίνει και celebrity λόγω της αηδονίσιας φωνής της και θα γίνει και όμορφη. Και αυτό θα είναι το happy end.
Και έρχομαι εγώ τώρα και ερωτώ: μήπως πια το έχουμε παραχέσει με τα ασχημόπαπα που πρέπει σώνει και ντε, για να πραγματώσουν το happy end τους, να γίνουν κύκνοι; Ο κόσμος είναι γεμάτος (καλά, όχι γεμάτος, αλλά έχει κάμποσους πάντως) άσχημους ανθρώπους, ή ανθρώπους που νιώθουν άσχημοι, ή ανθρώπους που τελοσπάντων στην παρέα τους ή στο περιβάλλον τους είναι οι "πιο" άσχημοι. Εκείνος ο κακομοίρης nerd, που όσο κι αν το παλεύει αυτή η κοιλιά του ποτέ δε γίνεται "φέτες", που ακόμα και να λουστεί με αποσμητικό, μόλις λίγο αγχωθεί αρχίζει η ακατάσχετη εφίδρωση, που λόγω αυτού του ίδιου άγχους του τα μαλλιά του άρχισαν να πέφτουν ήδη από τα 22 του χρόνια...Εκείνη η τύπισσα που κοιτάζοντας τις φίλες της ξέρει στα σίγουρα ότι είναι το "μπάζο" μέσα στις "θεές"....τελοσπάντων καταλαβαίνεις, εκείνοι που, για να τους κοιτάξει κάποιος με πάθος, λαγνεία και αχαλίνωτο πόθο (εν ολίγοις με το βλέμμα του λιγούρη), πρέπει ακριβώς μπροστά, πίσω ή δίπλα τους να βρίσκεται κάποιο καλό γκομενάκι. Για τους "άσχημους" του κόσμου τούτου ο κόσμος είναι συνήθως λίγο (ή και πολύ) πιο άσχημος από ό,τι για τους υπόλοιπους κοινούς θνητούς, γιατί πολύ απλά, βλέπουν συχνά την ασχήμια τους να αντανακλάται στο βλέμμα των άλλων - όχι των κακιασμένων άλλων, απλά, εκείνων των άλλων που εκτιμούν το ωραίο και δε βλέπουν πάνω τους κάτι ωραίο για να εκτιμήσουν. Είναι ένα αίσθημα που δε θα το καταλάβει ποτέ κάποιος που δεν έχει βρεθεί σ' αυτή τη θέση, αυτό της μη (φατσικής) αποδοχής αυτού που είσαι. Το να πρέπει να προσπαθήσεις δέκα φορές για να κερδίσεις τον άλλο, αντί για μία, γιατί την πρώτη εντύπωση τις πιο πολλές φορές την έχεις χάσει. Και η κανονική ασχήμια (να το πω πιο ευγενικά: τα φυσικά ελαττώματα) δε διορθώνεται πάντα με την απλότητα που το τηλεοπτικό ασχημόπαπο θα βγάλει τα σιδεράκια και τα γυαλιά, θα κάνει μια βόλτα στα μαγαζιά και ενδεχομένως και μια κούρα σε κάποιο σπα. Οπότε μήπως το 'χουμε παραχέσει με το happy end της μεταμόρφωσης του ασχημόπαπου σε κύκνο/του τέρατος σε πρίγκηπα/της ugly Betty σε hot Betty; Γιατί πρέπει σώνει και ντε ο άσχημος να γίνει όμορφος για να ζήσουν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα;
Θα 'θελα να διεκδικήσουν κάποτε τα happy ends τους το φάντασμα της Όπερας, ο Κουασιμόδος και όλοι οι άσχημοι αντιήρωες της λογοτεχνίας και των παραμυθιών. Όχι αυτά τα φτηνιάρικα happy ends του τύπου "έγκριτος πλαστικός χειρουργός προσφέρεται να κάνει δωρεάν όλες τις πλαστικές επεμβάσεις που θα χρειαστεί το φάντασμα της Όπερας για να γίνει καλλονός" ή "έγκριτος ορθοπεδικός προσφέρεται να διορθώσει το πρόβλημα της καμπούρας του Κουασιμόδου". Απλά, να έπαυαν να είναι τα τέρατα του κόσμου τους. Σαν το Σρεκ, ας πούμε.
Υ.Γ. Παλιά έλεγα, μακάρι να μην υπήρχε ασχήμια. Αλλά ξέρεις κάτι; Χωρίς ασχήμια δε θα υπήρχε ούτε ομορφιά. Και ο κόσμος θα ήταν πολύ φτωχότερος...
Άντε, και αναμνησιακό τραγουδάκι της Πάτι, όχι της χαομεταγλωττισμένης βέβαια, της άλλης..."Άσχημη" κι αυτή, αλλά τόσο ξεχωριστά όμορφη (και χωρίς να είναι κύκνος, see what I mean?)
1 σχόλιο:
Παραμυθάκια της Χαλιμάς, η αλήθεια είναι ότι δεν υπάρχουν και πολλοί άσχημοι απλά επειδή η ομορφιά είναι τόσο υποκειμενική που σχεδόν όλοι μας κάποια στιγμή θα ζευγαρωθουμε. Πόσες φορές είδαμε όμορφο άντρα με άσχημη γυναίκα και το αντίστροφο και να είναι πραγματικός έρωτας; Εγώ προσωπικά πολλές. Οι μεταμορφώσεις τύπου Πάττυ ή τύπου λατρεμπένης Streisand στο The Mirror has 2 faces δηλαδή έκοψα τα σαραγλί κι έβαψα και το μαλλί ξανθό μελί ναι μεν υφίστανται αλλά δεν μεταμορφώνουν, απλά βελτιώνουν. Οπότε δεν παίζει στην πραγματικότητα η Πάττυ η Μπέττυ και το κακό συναπάντημα και αναρωτιέμαι γιατί πουλάνε τόσο.
Δημοσίευση σχολίου