31/12/10

Εορταστικόν

Πολλά θα ήθελα να πω γι' αυτή τη χρονιά που πέρασε, αλλά μάλλον δε μου βγαίνουν. Ήταν περίεργη, αυτό το ξέρω - όπως περίεργα νιώθω κι εγώ τώρα. Άλλωστε οι γιορτές είναι και σαν μεγεθυντικός φακός, αν είσαι καλά σε κάνουν καλύτερα, αν είσαι σκατά σε κάνουν σκατότερα κι αν δεν ξέρεις τι είσαι...δεν ξέρω τι σε κάνουν.

Ο απολογισμός μου δεν είναι όπως θα τον ήθελα - μένουν ακόμα τόσα να γίνουν. Η ζωή μου σίγουρα δεν είναι όπως θα την ήθελα και οι γιορτές, για πολλοστή συνεχόμενη χρονιά, με βρίσκουν στο γνωστό ρουτινιάρικο ξενέρωμα που μεταφράζεται στο "τα ίδια μωρέ...οικογενειακά...". (Μου έχω υποσχεθεί αυτή να είναι η τελευταία χρονιά που αφήνομαι στο "οικογενειακά" έτσι αβίαστα.) Το 2010 ήταν μάλλον η πιο δύσκολη χρονιά της ενήλικης ζωής μου, μια από τις λίγες φορές που πραγματικά ένιωσα να πιάνω πάτο ψυχικά. Προφανώς αυτό μου χρειαζόταν, γιατί είναι επίσης μια από τις λίγες φορές που άρχισα στ' αλήθεια να αλλάζω τα όσα για πολύ καιρό άφησα να με κρατάνε πίσω. Και μπορεί η αλλαγή να θέλει χρόνο (και να είναι ακόμα ημιτελής), αλλά ξέρω ότι, χρόνια μετά, θα κοιτάζω πίσω και θα λέω ότι, πάνω από όλα, το 2010 ήταν η χρονιά που άρχισα να προσπαθώ. Κάτι είναι κι αυτό ε;

"Του χρόνου" (αστείο το πώς μετράμε το χρόνο...) μου υπόσχομαι να γίνω λιγότερο τεμπέλα και φυγόπονη. Μου υπόσχομαι να παρεκτρέπομαι όσο πιο πολύ γίνεται, να τολμάω, να αφοσιώνομαι όλο και περισσότερο στα πράγματα που αγαπώ, εν ολίγοις μου υπόσχομαι να ζήσω όσο πιο πολύ γίνεται. Μου εύχομαι να βρω στο δρόμο μου καινούργιους ανθρώπους (και κάποιους από τους παλιούς, ακούς Αιθέρια;;), μου εύχομαι να αποκτήσω την πραγματική μου ανεξαρτησία και ελευθερία. Εν ολίγοις, θέλω, αν το 2010 ήταν η χρονιά που προσπάθησα, το 2011 να είναι η χρονιά που τα κατάφερα. Και αν τύχει και το διαβάζει κανείς αυτό το ποστ, μιας και δεν είμαι καλή στις ευχές γενικώς...το αυτό επιθυμώ και δι' υμάς. (Εναλλακτικά, ό,τι ποθείτε για το 2011...και προσοχή στο τι ποθείτε!) Αυτά...

Υ.Γ. Εν τω μεταξύ φέτος, κάτι η "Κρίση", κάτι τα "Δέματα", κάτι το Spooky Tree (γιατί χριστουγεννιάτικο δέντρο δεν το λες) στο Σύνταγμα, κάτι οι απεργίες και τα ρέστα, αυτές πρέπει να είναι μακράν οι λιγότερο εορταστικές γιορτές ever! Μου φαίνεται, ή είναι κλασσική περίπτωση προβολής της δικής μου φάσης άρνησης;

1 σχόλιο:

stassa είπε...

Τουλάχιστον όταν πιάνεις τον πάτο ξέρεις οτι σταματάς να βουλιάζεις. Άσε που σου λέω...

Χρόνια πολλά!!! Καθυστερημένα πάντα, τί είμαι εγώ ρε γαμώτο...

/* Script for Google Analytics ------------------------------*/