Τέλος (ραδιοφωνικής) εποχής

Διαβάζω αυτό... Και αυτόματα σκέφτομαι "ένας σταθμός λιγότερος". Όχι ότι ήμουν καμιά τρελή φαν του Οδυσσέα Ιωάννου, είτε ως παραγωγού είτε ως διευθυντή του Μελωδία, απλά το να σκέφτομαι το Μελωδία χωρίς αυτόν μου είναι πραγματικά δυσάρεστο.
Aκόμα πιο δυσάρεστο μου είναι να βλέπω έναν από τους λίγους αξιοπρεπείς σταθμούς που έχουν απομείνει, να ακολουθεί σιγά σιγά την καταστροφική συνταγή του playlist. Γιατί στο κάτω κάτω, αν είναι να ακούσεις ένα playlist, γιατί να το ψάξεις στα ερτζιανά και όχι στη μουσική του desktop/notebook/ipod/κινητού σου; Το ραδιόφωνο ως μέσο μπορεί και θα έπρεπε να προσφέρει κάτι παραπάνω από μια διαδοχή τραγουδιών, ακόμα κι αν πρόκειται για καλά τραγούδια. Ακόμα και το επιχεήρημα του χαμηλότερου κόστους και της μεγιστοποίησης του κέρδους δε στέκει. Τι να την κάνεις την ελαχιστοποίηση του κόστους, αν συνεπάγεται δραματική μείωση της ποιότητας του προϊόντος; Ένα κακής - ή τελοσπάντων χειρότερης από αυτή που έχει συνηθίσει τους ακροατές του - ποιότητας ραδιόφωνο, μοιραία θα έχει απήχηση σε λιγότερο κόσμο, άρα και λιγότερα κέρδη από τις διαφημίσεις του, άρα...όχι μεγιστοποίηση του κέρδους. Τι στο καλό, μόνο εγώ το βλέπω έτσι;
Από πιτσιρίκι ακούω ραδιόφωνο. Στην εφηβεία μου ήταν η μόνιμη παρέα μου, στην ενήλικη ζωή μου όχι ακριβώς μόνιμη, αλλά σίγουρα παρέα. Και είμαι βέβαιη ότι υπάρχουν κι άλλοι άνθρωποι που, όπως εγώ, αγαπούν το ραδιόφωνο, χαίρονται να μαθαίνουν μέσα από αυτό νέες μουσικές και να ξέρουν ότι πίσω από το μικρόφωνο υπάρχει κάποιος που μοιράζεται με το κοινό του τη διάθεσή του και τα τραγούδια που του αρέσουν. Γιατί όπως και να το κάνουμε, η επικοινωνία - ή η επίφαση της επικοινωνίας - είναι ένα μεγάλο κομμάτι της όποιας δυναμικής του συγκεκριμένου μέσου. Αλλά προφανώς, οι ιδιοκτήτες των ραδιοφωνικών σταθμών, ακόμα και των "ποιοτικών", δεν ενδιαφέρονται για τίποτα από όλα αυτά, παρά μόνο κατά το μέτρο που μπορούν να αποφέρουν κέρδος. (Και θα μου πεις, τώρα το κατάλαβες; Όχι. Αλλά τώρα με ενοχλεί πιο πολύ παρά ποτέ.)

Τελοσπάντων, έτσι κι αλλιώς τα πράγματα θα πάρουν το δρόμο τους. Οι μέλλοντες πρώην παραγωγοί του σταθμού όλο και κάπου αλλού θα βρεθούν, όλο και κάπου αλλού θα τους βρούμε. Απλά, ακόμα κι έτσι μένει μια κάποια πίκρα: Η επί χρόνια καθοδική πορεία ενός άλλοτε πολύ καλού σταθμού, μοιάζει τώρα να ολοκληρώνεται με μια ελεύθερη πτώση.