...είναι το αντίθετο του coming out. Όταν ακριβώς ο άνθρωπος που ξέρεις ότι, ειδικά για την περίπτωσή του, το καλύτερο που έχεις να κάνεις είναι να βρεις μια ντουλάπα να κρυφτείς, ξαφνικά την ψυλλιάζεται τη δουλειά, αντιδρά χειρότερα κι απ' ό,τι φανταζόσουν και έρχεται με φούρια να σου ζητήσει τα ρέστα. Κι εσύ, προσπαθώντας να κρυφτείς πίσω από το δάχτυλό σου, λες "δεν είναι αυτό που νομίζεις!", σε ποικιλία τόνων και εντάσεων. Και φυσικά και είναι γελοιοδέστατο αυτό που κάνεις διότι και οι δυο ξέρετε ότι αυτό που νομίζει είναι, αλλά όταν έχεις απέναντί σου κάποιον να σου λέει "μη με ποτίζεις κι αυτό το φαρμάκι" κι άλλα τέτοια συναφή, τι να κάνεις; Κι έτσι γίνεσαι εν μία νυκτί, για πολλοστή φορά, αυτό που πάντα ευχόσουν να μη γίνεις: μια κοτάρα και μισή.
Ύστερα από την εποικοδομητικότατη εμπειρία του coming in (θα το κατοχυρώσω ως όρο, το αποφάσισα), η οποία τελικά αποδείχτηκε πιο κομβική κι από το coming out, έχω να παρατηρήσω τα εξής:
1) Αν ψάχνεις ξένο κινητό, δε γίνεται μετά να ζητάς τα ρέστα από τον ιδιοκτήτη του γι' αυτά που βρήκες μέσα. Εμ, τι να σε κάνω αγάπη μου, ας μην έψαχνες, κακό δικό σου.
2) Ποτέ, ΠΟΤΕ μην αφήνεις άλλον άνθρωπο να μαζέψει στη μετακόμισή σου πράγματα που θεωρείς σκοπυπίδια. Ποτέ δεν ξέρεις τι μπορεί να βρεθεί εκεί μέσα.
3) Ακόμα και στα 26 σου χρόνια, η μάνα σου δε θα διστάσει να χρησιμοποιήσει τη φράση "σε παρέσυραν".
4) Πρέπει να είμαι ο μόνος άνθρωπος στον πλανήτη που τραβάει όοοοολο το ζόρι της "παράνομης σχέσης" και δεν κάνει σεξ!
5) Είμαι πασιφανώς γκαντέμω. Μια φορά είπα να ερωτευτώ, εμ δεν το ευχαριστήθηκα, εμ χυλοπιτιάστηκα, εμ θα την πληρώσω 6 μήνες μετά. Το μετανιώνω; ΟΧΙ. Ή μάλλον, ναι, το μετανιώνω. Που δεν έσβησα τα πειστήρια του "εγκλήματος" εν καιρώ.
Ουφ. Τα είπα και ξαλάφρωσα (;;). Οι μέρες μέχρι να μπορέσω να μείνω μόνη μου ξανά προβλέπονται ατελείωτες, με καθημερινές εντάσεις, μια δόση υποκρισίας και μια δόση καταδίωξης. Κουράγιο. Θα συγκρατηθώ για να μη γίνω εξώφυλλο στις εφημερίδες, με τίτλο τύπου "τραγικό έγκλημα: κόρη σκοτώνει τη μητέρα της μετά από καβγά - Αμετανόητη δηλώνει η αιμοδιψής δράστης". Btw, όπως είναι αναμενόμενο, τώρα είναι η κατάλληλη - καταλληλότερη δεν υπάρχει - εποχή να βρω γκόμενο. Όσοι πιστοί προσέλθετε.
Υ.Γ. Το ότι τελικά, μετά από αυτή την ιστορία, εμένα αυτό που πιο πολύ με αφορά είναι το damage control ως προς το άτομο που κατά λάθος εκτέθηκε μαζί μου, τι μας λέει;;
3 σχόλια:
Είναι τόσο κλασικό... 'Η εμένα μου φαίνεται έτσι.
Γονείς που δε θέλουν να ωριμάσουν και να περάσουν τα στάδια της απώλειας, άρνηση, θυμός, διαπραγμάτευση, κατάθλιψη, αποδοχή. Μένουν στην άρνηση... Αρνούνται να μπούνε καν στη διαδικασία.
Πρέπει να είναι πολύ βαριά η ετεροκανονικότητα και η κοινωνική κατακραυγή στους ώμους τους... Πρέπει να τη βλέπουν ως γιγάντιο τέρας που θα τους καταπιεί.
Στενοχωριέμαι γι'αυτό καμιά φορά. Δεν ξέρω αν τους λυπάμαι ακριβώς, έχοντας υπάρξει στη θέση σου. Αλλά έχω αρχίσει να πιστεύω ότι αν δεν τους δίνεις σταθερά μηνύματα, έχουν περισσότερες δικαιολογίες για να καταπιέσουν εσένα και τους εαυτούς τους. Σε φάση, οκ, το ακούσαμε ότι είσαι διαφορετική, αλλά τώρα παριστάνουμε ότι δεν έγινε.
Ως τώρα έχω δει ότι προς όφελος της αποδοχής δουλεύουν: ο χρόνος, οι τύψεις, η όποιου βαθμού αγάπη τρέφουν προς το παιδί τους και επιχειρήματα από ανθρώπους ή αυθεντίες που οι γονείς ήδη εμπιστεύονται και σέβονται.
Κουράγιο..
Μάλλον το θέμα είναι η γενικότερη προσκόλληση κάποιων ανθρώπων στη συμβατικότητα και η δυσκολία τους να αποδεχτούν το ό,τι αποκλίνει από αυτό που είχαν σχεδιάσει στο μυαλό τους. Παρόμοιες συμπεριφορές έχω δει και σε άλλα ζητήματα δηλαδή, απλώς αυτό είναι ακόμα ένα.
Στην προκειμένη, για να πω την αλήθεια, αυτό που με ενοχλεί πιο πολύ είναι ότι η εξέλιξη των πραγμάτων δεν έγινε με τους δικούς μου όρους και το ότι, τουλάχιστον στη φάση που είμαι, μάλλον το μόνο που μπορώ να κάνω για να περάσει το πράγμα σχετικά ανώδυνα, είναι να υπεκφεύγω και εγώ ως προς το ποια είμαι. Δεν είχα ποτέ στο μυαλό μου ότι θα με βάλω καν στη διαδικασία του "coming in" και με θλίβει που βρέθηκα σε συνθήκες που αυτό καταλήγει να είναι η πιο "έξυπνη" επιλογή. Αλλά προφανώς παίζεις ανάλογα με το πώς έχει στρωθεί η παρτίδα: Όταν ο άλλος σου σερβίρει επίκριση και άρνηση, σε μια φάση που δυστυχώς πρέπει να συνυπάρξεις μαζί του με τις λιγότερες δυνατές εντάσεις, ίσως το μόνο που μπορείς να κάνεις είναι να χρησιμοποιήσεις την άρνησή του υπέρ σου όσο μπορείς. Και να αναβάλεις την επανάσταση γι' αργότερα.
Αυτά προς το παρόν... και ευχαριστώ για τη συμπαράσταση.
Παρακαλώ. Ξέρεις τί; Δεν υπάρχει επανάσταση αν δεν είναι εξασφαλισμένη η επιβίωση. Δεν το καταλαβαίνω αυτό το "αν δε σε αποδέχονται οι γονείς σου δεν είσαι μαχητική λεσβία/πουστάρα/τρανς/γουατέβερ". Καταλαβαίνω να το νιώθεις σα ματαίωση, αλλά ξέρωγω; Μην πέφτεις... Όλα θα πάνε καλά.
Δημοσίευση σχολίου