Εκλογές....

...είναι οι φίλοι σου να φεύγουν για να ψηφίσουν στα χωριά τους. Είναι οι ατελείωτες συζητήσεις στην TV για το "μήνυμα" που θα στείλουν ή έστειλαν οι ψηφοφόροι. Είναι οι ντουντούκες και οι προσκλήσεις σε πολιτικές μαζώξεις, το spamming στα mail και τα κινητά, τα "προσοχή, ακολουθεί πολιτική διαφήμιση", οι αφίσες στους τοίχους, στους δρόμους, στα πεζοδρόμια, στους σκουπιδοντενεκέδες, με τα φωτοσοπαρισμένα πρόσωπα των υποψηφίων που ατενίζουν αγέρωχα το μέλλον με το βλέμμα του ροφού ή, για τους πιο "εναλλακτικούς", με αγωνιστικά τσιτάτα με κόκκινη γραμματοσειρά σε ασπρόμαυρο φόντο - ή και το αντίστροφο. Οι υποσχέσεις που αυτοί που τις δίνουν και αυτοί που τις ακούνε ξέρουν ότι δε θα πραγματοποιηθούν. Είναι οι κομματικοί ηγέτες που, ανάλογα τι συμφέρει, θα πουν ή ότι "ο λαός" (πόσο δεν την αντέχω αυτή τη λέξη όταν τη λένε...) "ψήφισε πρόσωπα και όχι κόμματα" ή ότι "έστειλε μήνυμα στην κυβέρνηση" (αυτό το ρημάδι το μήνυμα όλοι το συζητάνε και ποτέ δε συμφωνούν τι είναι!) ή λίγο κι από τα δύο μαζί. Είναι η αναπόδραστη τηλεοπτική βαρεμάρα των exit polls. Είναι οι "επίκαιρες" ταινίες, αυτή με το Μαυρογιαλούρο και η άλλη με τη Βλαχοπούλου που γίνεται βουλευτής. Είναι το σόι σου που όλο και κάποιο γνωστό, συγγενή ή φίλο - "καλό παιδί, να τον ψηφίσετε" ή "να τον ψηφίσουμε, να μπορούμε να του ζητήσουμε καμιά εξυπηρέτηση" - θα σου προτείνει. Και είσαι και εσύ, που αν δεν είσαι στην κατηγορία του άνωθεν περιγραφέντος σογιού ή σαδομαζοχιστικά προσκείμενος σε συγκεκριμένο κόμμα, μάλλον δεν έχεις ιδέα τι να ψηφίσεις. Και αυτό το γαμω-δημοκρατικό "ιερό" σου δικαίωμα πιο πολύ σαν ανούσιο δίλημμα σου μοιάζει - τον ένα που δεν ξέρεις ούτε εμπιστεύεσαι, ή τον άλλο που επίσης ούτε ξέρεις ούτε εμπιστεύεσαι; Και το παίζεις και λίγο κορώνα γράμματα. Ή δεν το παίζεις καν και κάθεσαι σπίτι σου. Και μετά αναρωτιέσαι αν έκανες μαλακία ή τι σόι μήνυμα έστειλες τελικά.

Όταν ήμουν μικρό και με παίρνανε μαζί οι γονείς μου όταν ψήφιζαν, λύσσαγα να ψηφίσω κι εγώ. Και δη "πολύ", όχι έτσι απλά να μπω και να βγω πίσω από το παραβάν. Και τώρα, που έχω το δικαίωμα του ψηφίζειν και δη ακριβώς όσο "πολύ" θέλω, τείνω όλο και περισσότερο στο καθόλου...