Τέλος εποχής

Είχα για καιρό την εντύπωση ότι γεννήθηκα σε λάθος καιρό. Σοβαρά τώρα, τι εποχή είναι αυτή για να είναι κανείς 20-something; Πολύ τρέξιμο (και ακόμα κι όταν δεν τρέχεις, αυτή η σιγουριά ότι "θα έπρεπε" να τρέχεις...) πολλή τρεντιά, βόλεμα και virtual/cyber ημι-πλαστες και εξόχως εθιστικές καταστάσεις..... Ενώ αν ήμασταν 20-something στα 70's, άνετα θα μπορούσαμε να γίνουμε ήρωες - λίγος Μάης του '68, λίγο Πολυτεχνείο, τελοσπάντων μου φαίνεται πως θα ήταν πιο εύκολο να εντοπίσουμε τον εχθρό και να κάνουμε "επανάσταση". Και μετά θα μπορούσαμε ακόμα πιο άνετα να γίνουμε πενηντάρηδες-εξηντάρηδες βολεμένοι,με τη συνείδησή μας καθαρή, ότι εμείς στον καιρό μας "κάναμε αυτό που έπρεπε". Καλό δεν είναι το "πακέτο";

Αυτή την εντύπωση είχα. Και μετά συνειδητοποίησα ότι, μέσα στα τελευταία 15 χρόνια, έχουμε δει την πτώση των δυο κύριων οικονομικών μοντέλων που είχαμε ως σημεία αναφοράς: του κομμουνισμού και του καπιταλισμού. Ταυτοχρώνως, κατά ένα περίεργο τρόπο, οι "δημοκρατίες" μας καιρό τώρα δε μοιάζουν και τόσο "δημοκρατικές" και το ότι "όλοι τους κλέφτες είναι" έχει γίνει πλέον μέρος της συλλογικής μας συνείδησης ... ωστόσο δε μας βρίσκεται και καμιά καλύτερη εναλλακτική, οπότε το αφήνουμε το θέμα ως έχει.

Οπότε.... τέλος εποχής. Μάλλον. History in the making, σίγουρα. Αν μη τι άλλο, έχει σασπένς η ιστορία. Τελικά δεν είναι κι άσχημα να είσαι 20-something εν έτει 2008.

Ερώτηση: Αν δε μας κάνει πια ο καπιταλισμός, ο κομμουνισμός, η δημοκρατία, η δικτατορία, η βασιλεία, μήπως τελικά.... ήρθε ο καιρός για την αναρχία;