Ήταν ένα μικρό καράβι...

Η ετερόρρυθμη εταιρεία Ελλάς - όπου ετερρόρυθμοι εταίροι είναι οι πολιτικοί, οι τράπεζες και οι λοιποί "ανέγγιχτοι" προνομιούχοι, ομόρρυθμοι είμαστε όλοι οι άλλοι - για πολλά χρόνια είχε έλλειμα. Όλοι το ξέραμε αλλά δεν το παραδεχόμασταν. Σαν τις μουσικές καρέκλες ένα πράγμα: όσο παίζει η μουσική (στην περίπτωσή μας, όσο έρχονταν οι επιχορηγήσεις και τα δάνεια), δεν υπάρχουν χαμένοι - το ξέρεις όμως από πριν, μόλις η μουσική σταματήσει, σίγουρα κάποιος θα χάσει. Ε τώρα, η Ελλάς έχασε. Και ζητάει από τους ομόρρυθμους εταίρους της να πληρώσουν τη ζημιά, ενώ οι ετερόρρυθμοι εταίροι, αναπαυτικά καθισμένοι, απολαμβάνουν το θέαμα.

Με άλλα λόγια, ήταν ένα μικρό καράβι που ταξίδευε και δεν ήξερε κατά που πήγαινε. Και σε 5-6 εβδομάδες σωθήκαν όλες οι τροφές και οι άνθρωποι άρχισαν να τρώνε και να τρώγονται άνευ κληρώσεως. Εκείνοι δε, που είχαν φάει εξαρχής όλες τις τροφές, καθότι πιο καλοζωισμένοι, πρόλαβαν και μπήκαν στις σωσίβιες λέμβους και έφυγαν. Και καθώς απομακρύνονταν, κοιτάζοντας με απάθεια το υπόλοιπο πλήρωμα και τους επιβάτες να τρώγονται, έλεγαν δήθεν θλιμμένα και λίγο απαξιωτικά "μα γιατί τσακώνεστε ρε παιδιά; Κι εμείς στο ίδιο καράβι ήμασταν αλλά δεν κάνουμε έτσι!"

Οι καιροί είναι βίαιοι. Οι καιροί είναι ανθρωποφάγοι. Αλλά δεν ξέρω τελικά, τι είναι πιο βίαιο: Που σκοτώνονται άνθρωποι τζάμπα και βερεσέ για μαλακίες (είτε πρόκειται για μαλακίες μπάτσου, τρομοκράτη ή "αναρχικού"); Ή που τελικά, η μόνη ανθρώπινη ζωή της οποίας η αξία αναγνωρίζεται στα έδρανα της Βουλής (έστω και με "ενός λεπτού σιγή"), είναι η ήδη χαμένη ζωή ενός σκοτωμένου;

Την έχουμε χάσει τη μπάλα προ πολλού. Θέλει να το πάρουμε από την αρχή το πράγμα...μόνο που δεν ξέρω πια αν γίνεται. Και τι κάνουμε λοιπόν; ΈΛα ντε... Γι' αρχή πάντως, λυπόμαστε. Και θυμώνουμε.