Παράφωνα

Όταν άρχισα να κάνω αρμονία στο ωδείο, γυμνάσιο πήγαινα, θυμάμαι ήταν η πρώτη φορά στη ζωή μου που κάποιο γνωστικό αντικείμενο φάνταζε τόσο εντός της φύσης μου. Μοιάζει τόσο με τον ανθρώπινο νου, έλεγα. Μια κύρια μελωδία, μια κύρια σκέψη, από την οποία μοιάζουν να ξεφυτρώνουν κι άλλες, δευτερεύουσες σκέψεις και μελωδίες. Ακούγονται μαζί, εξελίσσονται μαζί, μπλέκονται, αλληλοσυμπληρώνονται. Μέχρι να μπει, κάποια στιγμή, η τελεία ή η διπλή υποδιαστολή του τελευταίου μέτρου. Και κάπως έτσι άρχισα να σκέφτομαι τους συλλογισμούς μου σαν μουσικές - όχι απαραίτητα όμορφες ή αξιόλογες μουσικές, αλλά πάντως με τη ίδια δομή.

Την πρώτη φορά που έκανα έρωτα, το κύριο μοτίβο έλεγε "σε θέλω", αντιστικτικά έπαιζε ώρες ώρες ένα "τώρα στ' αλήθεια γίνεται αυτό;" και κάποια στιγμή στην εισαγωγή ακούστηκε ένα "μα δεν ξέρω τι μου γίνεται", το οποίο βέβαια γρήγορα σιώπησε. Απλή μουσική, αλλά όμορφη.

Όταν κάποτε, πηγαίνοντας να ανέβω σε ένα λεωφορείο στην Πάτρα, η πόρτα του έκλεισε μπροστά μου κρατώντας το χέρι μου μέσα και την υπόλοιπη εμένα έξω, η κύρια μελωδία έλεγε "Καλέ τι κάνει ο μαλάκας, τυφλός είναι; Και καλά τυφλός, και κουφός; Τον κόσμο που του φωνάζει δεν τον ακούει; Δεν πιστεύω να ξεκινήσει....Ωχ ξεκίνησε, φεύγει! Σταμάτα καλέ γαμώ το κέρατό σου, το σόι σου, την τύχη μου τη χορεύτρια! @#$#@%^&%*#Ε$%^&@@! Ας ελπίσουμε το φανάρι στην Ερμού να είναι κόκκινο.... Ωχ όχι! Πράσινο! %#^$##$@#$$@#!". Αντιστικτικά, έπαιζε ένα "Τι καλά, πρωινή γυμναστικούλα... Τελικά πάντως, όντως μπορείς να προλάβεις τρέχοντας ένα αυτοκίνητο! Μμμμ, υποτίθεται ότι ο άνθρωπος μπορεί να τρέξει μέχρι με 40 χμ την ώρα...οπότε μέχρι να επιταχύνει το λεωφορείο...Βέβαια με 40 χμ τρέχει ο Κεντέρης, όχι εγώ...καλά, whatever, τρέχα τώρα και μην σκέφτεσαι. Μη σου πω πάλι καλά που μέσα στο λεωφορείο είναι το αριστερό σου χέρι και όχι το δεξί, αλλιώς θα έπρεπε να τρέχεις με την όπισθεν!" Κάτω και από τις δύο αλληλοσυμπληρούμενες μελωδίες ακουγόταν ένα "Έλα, παραδέξου το, είναι αστείο! Ειδικά γι' αυτούς που είναι μέσα πρέπει να είναι θεϊκό...Όλοι οι επιβάτες μαζί και στην άκρη ένα χέρι! Που κρατάει και εισιτήριο! Λες να έχει κανείς φωτογραφική μηχανή; Πρέπει να απαθανατιστεί αυτό το πράγμα. Αχ μήπως έτσι όπως είμαι, να υψώσω το μεσαίο δάχτυλο στον οδηγό; Μπα άσε, μπορεί να μου πέσει το εισιτήριο...". Και στο φινάλε, όταν περίπου ένα λεπτό αργότερα ο οδηγός σταμάτησε και με άφησε να ανέβω επιτέλους, στο μυαλό μου γραφόταν η κατάληξη του αριστουργήματός μου: "Ορίστε, όντως δεν είναι όλα άσπρο-μαύρο. Αυτή υποτίθεται είναι μια τυπική περίπτωση άσπρο-μαύρο. Ή θα είσαι πάνω από το λεωφορείο, ή κάτω. Κι εγώ μόλις απέδειξα ότι και όμως, υπάρχει ενδιάμεση κατάσταση!" Αστεία μουσική αυτή, σκέρτσο του ενός λεπτού.

Σήμερα το πρωί, που για μένα ήταν βράδυ, όταν χτύπησε το τηλέφωνο και έμαθα ότι πέθανε ένας θείος μου, από αυτούς τους "θείους των διακοπών" που τους βλέπεις το πολύ πολύ σε τίποτα γιορτές ή σε μαζωξεις του σογιού σου ή σε τίποτα διακοπές από σπόντα, η κύρια μελωδία είπε "όχι ρε γαμώτο...". Αμέσως της απάντησε ένα "Συγνώμη, καρκινοπαθής ήταν ο άνθρωπος, όχι βελανιδιά, τι περίμενες εσύ, να ζήσει 200 χρόνια;" και μετά άρχισαν τα όργανα. "Πόσα χρόνια είχα να τον δω; Τι μαλάκας είμαι..." και "Καλά να πάθεις αγάπη μου! Τι να τις κάνω τώρα τις τύψεις σου; Άργησες..." και "Το έκανα και για εκείνον. Δεν ήθελε να τον βλέπουμε και πολύ, στην κατάσταση που ήταν" και "Έλα τώρα! Μόνο γι' αυτό; Όχι και για σένα; Και όχι μόνο για να προστατεύσεις τις αναμνήσεις σου, αλλά και από βαρεμάρα, πού να τρέχεις τώρα να βλέπεις τα σόγια. Ορίστε λοιπόν, ένας λιγότερος." και "Μα τον αγαπούσα! Αλήθεια τον αγαπούσα! Η πρώτη πρώτη μου ανάμνηση ever είναι εγώ δύο χρονών καθισμένη στα πόδια του και να πηγαίνουμε βαρκάδα..." και "Αχ ναι! Έκλαψα τώρα! Σ' αυτόν το είχες πει ποτέ; Το ήξερε; Τώρα τι τα λες αυτά; Ας τα πεις και στον τοίχο τώρα, το ίδιο νόημα θα έχει." και "Υπάρχει ψυχή; Είναι κάπου; Με βλέπει;" και "Έλα τώρα. Δεν έχεις ούτε θρησκεία ούτε Θεό να κρατηθείς. Δε γίνεται να κατασκευάζεις έναν όποτε σε βολεύει. Η αλήθεια είναι ότι δεν ξέρεις." και "η θεία μου...τα ξαδέρφια μου...να τους πάρω τηλέφωνο..." και "Τι θα τους πεις; Ότι λυπάσαι; Σιγά. Αυτοί λυπούνται πιο πολύ. Μέχρι το βράδυ έχουν να ακούσουν τόσα συλλυπητήρια που θα γίνουν τα νεύρα τους κρόσσια." και "Να πάω με τους δικούς μου στο χωριό;" και "Έλα τώρα. Να πας γιατί; Για να παρακολουθήσεις μια τελετή όπου ένας τύπος με ράσα λιβανίζει πάνω από ένα πτώμα και μετά κλαίμε όλοι μαζί. Θες να κλάψεις; Κλάψε κι εδώ. Στο κάτω κάτω ένα νεκρό κορμί δεν έχει και πολλή σχέση με τον άνθρωπο που αγαπούσες. Είναι αυτό που απέμεινε, ναι, αλλά ποτέ ξανά δε θα είναι άνθρωπος. Κάτσε εσύ να σκέφτεσαι αν του είπες ποτέ ότι τον αγαπούσες, πόσο καιρό είχες να τον δεις κι άλλα τέτοια, αυτός εν τω μεταξύ έχει φύγει." Η μία διάφωνη συγχορδία μετά την άλλη, το ένα διάφωνο διάστημα μετά το άλλο. Παραφωνία πάνω στην παραφωνία και δε μπαίνει πουθενά τελεία. Παρά μόνο ώρες μετά: "Να ξέρεις θεία, τον αγαπούσα πολύ. Πάρα πολύ τον αγαπούσα." και "Κι εκείνος σου είχε αδυναμία". Τέτοια ώρα τέτοια λόγια. Αλλά τελεία. Διπλή υποδιαστολή. Νομίζω...

Πολύ μελόδραμα και σήμερα. Έλεος με εμένα αλλά είπαμε, drama queen του κερατά. Τελοσπάντων, όποιος θέλει κρατάει όλα τα υπολοιπα, τα επιθανάτια ας πούμε ότι είναι "εσωτερικης κατανάλωσης". (Μελωδία δεξιού χεριού "τι τα έγραψες τότε μωρη;", μελωδία αριστερού χεριού "Γιατί έτσι, δικό μου blog είναι και λογαριασμό δε δίνω.")