Ο νόμος του Μέρφι και ο ηλεκτρισμός

Κάθε που αποφασίζω να κάτσω να διαβάσω μπας και πάρω το ρημαδοπτυχίο μου πριν φτάσω τα τριάντα, πάντα κάτι γίνεται για να πειστώ ότι κάποιος - ποιος δεν ξέρω - μου κάνει πλάκα. Ειλικρινά, πλέον νομίζω ότι δεν υπάρχει Θεός - μόνο ο Μέρφι και ο σπαστικός, always right γαμώ την τύχη μου τη χορεύτρια, νόμος του.

Πέρσι υπήρχε κάαποια κοσμική, καρμική, υπερφυσική σύνδεση, ανάμσεσα στο δικό μου παίρνω-βιβλίο-ανοίγω-βιβλιίο-βρίσκω-σωστή-σελίδα-πάω-να-αρχίσω-να-διαβάζω και τους σεισμούς στην ευρύτερη περιοχή της Δυτικής Πελοποννήσου και του Ιονίου. Ανοίγω το βιβλίο και... Σεισμός! Στη Χαλανδρίτσα, στη Ζάκυνθο, στην Καλαμάτα και δε θυμάμαι πού αλλού. Τον Ιούνιο έφτασα σε άλλα επίπεδα - ανοίγω το Word για να αρχίσω να γράφω εργασία, πάω να πατήσω το πρώτο γράμμα και... σεισμός! BTW δε λέμε 4, 4,5 ρίχτερ και τέτοια... όχι, δεν είμεθα των ημίμετρων. Λέμε για εκεί κοντά στα 6 ρίχτερ όλοι "μου" οι σεισμοί - δε θυμάμαι αν κάποιος ήταν και παραπάνω, έχασα το λογαριασμό.

Έτσι φέτος, η αγαπητή Σταζουλίνα που στον τελευταίο "μου" σεισμό αναγκάστηκε να αλλάξει σπίτι λόγω κάτι scary ρωγμών στο διαμέρισμά της, με έβαλε να δεσμευτώ ότι αν αρχίσω να διαβάζω θα το ανακοινώσω, να προλάβει να μπει σε καταφύγιο. Πράγμα το οποίο θα έπραττα έτσι κι αλλιώς, διότι η υπευθυνότητα και η σοβαρότητα μας διακρίνει γενικώς ως άτομα. Αλλά φευ! Αυτή τη φορά θα την πληρώσουν τα ηλεκτρολογικά μου... το νιώθω.

Την Τρίτη βγήκε το ελεεϊνό, πιο ελεεϊνό δε γίνεται, πρόγραμμα της εξεταστικής μου (ένα θα πω, πέντε μαθήματα δίνω, μου ταβάλανε όλα μέσα στις πρώτες δέκα μέρες της εξεταστικής, τους σκοτώνεις μετά;;). Την Τετάρτη, το πήρα απόφαση, έπρεπε να αρχίσω πραγματικά να διαβάζω. Κατά τις οκτώ το βράδυ, είπα να ανοίξω τα βιβλία... [Ε ναι είμαι λίγο αναβλητική...] Και τότε... Έπεσε το ρεύμα στις μισές μου πρίζες! Ναι κυρίες και κύριοι, στις μισές. Διότι δε θα μπορούσε ένα ασυμβίβαστο πνεύμα σαν το δικό μου να συμβιβαστεί με μια απλή ταπεινή διακοπή ρεύματος. Και φυσικά, έπρεπε να πέσει το ρεύμα σε εκείνες τις μισές που περιελάμβαναν την τηλεόραση και τον υπολογιστή μου [γεια σου ρε Μέρφι μορφή]. Αφού διαπίστωσα ότι όχι, δε φταίει κάποια ασφάλεια, δεν κάηκε καμιά λάμπα, τελοσπάντων δε φταίω εγώ, μετέφερα όλα μου τα πράγματα στισ μπρίζες που δούλευαν. Και άρχισα να αναρωτιέμαι τι στο καλό γίνεται σπίτι μου και πότε θα φωνάξω ηλεκτρολόγο... Πράγμα που φυσικά δε χρειάστηκε, διότι το σπίτι μου, με την αυτοβουλία που το διακρίνει, μισή ώρα αργότερα ήταν μια χαρά, με τα πάντα να δουλεύουν. Χάρηκα η καλή σου, λέω WTF ήταν αυτή η ντεμί-διακοπή ρεύματος, αλλά glad it's over. Θα 'θελα. Διότι μέχρι τις 2 το πρωί περίπου το σπίτι μου - δηλαδή το μισό μου σπίτι - συνέχισε να παθαίνει διαλείψεις. Μου άλλαξε τα φώτα - κυριολεκτικά. Άρχισα να αναρωτιέμαι ποιος εξωτερικός παράγοντας θα μπορούσε να ευθύνεται, και πάνω που είχα καταλήξει ότι κάποια βλάβη θα ήταν η οποία λογικά πάει, πέρασε....σήμερα στις 8 έπεσε το ρεύμα στις άλλες μισές πρίζες! Σαν μονά-ζυγά ένα πράγμα, αλλά με τα φώτα του σπιτιού μου. Περιττό να πω ότι, λόγω των χτεσινών "διαλήψεων", το PC και πάλι ήταν συνδεδεμένο με πρίζα όπου έπεσε το ρεύμα. Γκρρρρρ δηλαδή... Βρε λες όλα να γίνονται για να πάρω σώνει και ντε UPS;

Ειλικρινά, δεν πάει άλλο. Όταν θες κάτι πάρα πολύ, το σύμπαν ή σε γράφει κανονικά, ή σε δείχνει με το δάχτυλο και να γελάει. Αν υπάρχει Θεός, έχει πολύ περίεργη αίσθηση του χιούμορ. Αλλά δεν πειράζει. Με τη δύναμη του απέθαντου Μητσοτάκη και των λοιπόν γκαντέμηδων, I will survive. Και ναι, θα γελάω με την πάρτη μου, διότι πάντα έχει πλάκα ο σουρρεαλισμός που μας περιβάλλει ώρες ώρες - ακόμα κι όταν μας σπάει τα νεύρα.