Ενοιικιάζεται

Ο έρωτας είναι σαν να νοικιάζεις σπίτι. Λες αυτό είναι, το θέλω, εδώ θα μείνω. Ή λες καλωσήρθες, είσαι αυτό που περίμενα, μείνε εδώ.

Αν το σπίτι είναι πρωτοκατοίκητο, χαράς ευαγγέλια. Κοιτάς τα ντουλάπια και τα πατώματα και τους τοίχους και τη μπανιέρα και λες, εδώ δεν έχει μείνει ξανά κανείς, εγώ θα τα εγκαινιάσω όλα αυτά. Και νομίζεις ότι είναι δικά σου, ότι κάτι ξεχωριστό κάνεις που είσαι ο πρώτος νοικάρης. Βάζεις τα καρφιά σου στους τοίχους και κρεμάς διάφορα, βάζεις τα ρούχα σου στη ντουλάπα, φέρνεις τα έπιπλά σου, μένεις μέχρι όσο σου κάνει κέφι και μετά θυμάσαι ότι όπως νοικιάζονται τα σπίτια, έτσι κάποτε πρέπει και να ξενοικιάζονται. Και φεύγεις. Και όλο και κάποιο ενθύμιο της παρουσίας σου αφήνεις πίσω, όλο και κάποιο σημάδι στους τοίχους και τα πατώματα.

Αν το σπίτι είναι σχετικά καινούργιο μεν, όχι πρωτοκατοίκητο δε, σχεδόν με το που μετακομίζεις σε πιάνει η περιέργεια: Ποιος πήγε και έβαλε εκεί καρφί στον τοίχο; Από τι είναι αυτή η χαρακιά στο πάτωμα; Είναι εντάξει τα υδραυλικά ή θα τρέχουμε; Ενδεχομένως και το ίδιο το σπίτι αν είχε στόμα θα 'λεγε "άστα έφυγε ο !@!#!$ που με πήρε ένα λουλουδάκι και κοίτα πώς με κατάντησε. Κάνε με να νιώσω ξανά νεόδμητο". Ε και το κάνεις. Σιγά τα αυγά κιόλας, ένα βαψιματάκι εκεί πέρα και τα περισσότερα ίχνη του πρώην νοικάρη έχουν ήδη φύγει. Και προσποιείσαι ίσως ότι δεν υπήρξε "πρώην", λες ένα "σχεδόν ολοκαίνουργιο είναι το σπίτι που βρήκα" και είσαι εντάξει.

Αλλά άμα το σπίτι είναι τριάντα ετών και βάλε, με τα υδραυλικά να τη βγάζουν - να μη τη βγάζουν, την υγρασία να δημιουργεί μια αρτιστίκ εσάνς μούχλας σε τουλάχιστον ένα τοίχο, τις μισές πρίζες χαλασμένες και τις άλλες μισές έτοιμες να χαλάσουν, με τουλάχιστον ένα "ιδιότροπο" ντουλάπι που για να ανοιγοκλείσει "θέλει κόλπο", τότε ξέρεις. Έχει δει πολλούς νοικάρηδες πριν από σένα, ενδεχομένως θα δει και μετά από σένα. Και μάλλον δεν θα μείνεις για πάντα εδώ - κάποτε θα βρεις όλο και κάπου αλλού, "καλύτερα". Αλλά μέχρι τότε, "εδώ είμαι", σου λέει το σπίτι, "με τα καλά μου, τα κακά μου και φυσικά με ένα πλούσιο παρελθόν. Σου κάνω;" Και μπορεί και να σου κάνει. Και δε ρωτάς ούτε ποιος έβαλε ποιο καρφί και πού, ούτε ποιος έσπασε ποιο πλακάκι στο διάδρομο. Φτιάχνεις ότι μπορεί να φτιαχτεί και το κάνεις δικό σου για λίγο. Ενδεχομένως, μέχρι να καταρρεύσει εντελώς και να πέσει να σε πλακώσει.

Βέβαια αρκετές φορές, όλο και ψάχνεις σπίτι και όσο και να θες δε βρίσκεις. Και ομοίως, είναι σπίτια που μένουν καιρό ξενοίκιαστα γιατί δεν είναι σε "προνομιακή τοποθεσία", ή αρκετά "καλοσυντηρημένα" ή γιατί τελοσπάντων απλώς "δε βολεύουν". Αλλά τελικά όλο και κάποιος κάπου κάποτε βρίσκεται και γι' αυτά.